Παγκόσμια, η εποχή μας χαρακτηρίζεται, από πολλές διασταυρωνόμενες κρίσεις, όπως :

-Οικονομική και κοινωνική, με πολλές εστίες και ανισορροπίες, που δημιουργούν οι αγορές κεφαλαίων και η μεταφορά της παραγωγής αγαθών, από την Δύση στην Ανατολή.
-Τεράστιες και συνεχώς διευρυνόμενες  ανισότητες μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κρατών, αλλά και περιοχών μέσα στις ίδιες χώρες.
-Τοπικές πολεμικές συγκρούσεις και εμφύλιοι
-Περιφερειακές εντάσεις, μεταξύ των ΗΠΑ και των παγκόσμιων παικτών, Ρωσία και Κίνα
-Τρομοκρατικά χτυπήματα, στην Ευρώπη και όχι μόνο, που επηρεάζουν τις πολιτικές και κοινωνικές συμπεριφορές των πολιτών, θέτοντας σε κίνδυνο κατακτήσεις δεκαετιών, για την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
-Πυκνές και ανατροφοδοτούμενες προσφυγικές ροές.
-Η κλιματική αλλαγή.
Στην ευρύτερη περιοχή μας, έχουμε σχεδόν, το σύνολο των κρίσεων που ζει ο πλανήτης.

Η οικονομική, κοινωνική, αλλά και η πολιτικό-θεσμική  κρίση στην χώρα, μας έφερε σε αδύναμη θέση.
Δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε, τα γεωστρατηγικα μας πλεονεκτήματα, από την συμμετοχή μας στους Ευρωατλαντικούς θεσμούς και την Ευρωζώνη.
Ακόμη περισσότερο, δύο θέματα, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν σημαντικά μεσοπρόθεσμα για τα εθνικά μας συμφέροντα, όπως το προσφυγικό και η αστάθεια στην Τουρκία, που προκαλείται κυρίως, από το καταρρέων Νεοοθωμανικό δόγμα του Ερντογαν χάνονται, είτε λόγω έλλειψης στρατηγικής από την ιδεοληπτική κυβέρνηση, είτε λόγω χρησιμοποίησης τους για κομματικούς τακτισμούς, στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές.
Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ, που έχουν ισχυρά γεωστρατηγικα συμφέροντα στην ευρύτερη περιοχή, θα έπρεπε να αξιοποιηθούν, για τα εθνικά συμφέροντα, όπως η ΑΟΖ  με την Αλβανία, το όνομα της FYROM, η λύση του Κυπριακού, οι υδρογονάνθρακες και όχι μονοσήμαντα για το χρέος.
Αλβανία και Τουρκία, εκμεταλλευόμενες την πολιτική υποχώρηση, λόγω κρίσης της χώρας  και την έλλειψη συνεκτικής πολιτικής από την σημερινή κυβέρνηση, για πρώτη φορά θέτουν επισήμως θέματα, όπως το “Τσάμικο” και την χρήση της Αγίας Σοφίας, κάτι που τα προηγούμενα χρόνια, υπήρχε μόνο σε ακραίους εθνικιστικούς κύκλους αυτών των χωρών.
Η  σχέση μας με την Ρωσία, ενώ μπορούσε να είναι πολύ δημιουργική και για τις δύο χώρες, ιδιαίτερα μετά την σύγκρουση Πούτιν-Ερντογάν, βρεθήκαμε σε μειονεκτική θέση, γιατί οι κυβερνήσεις, τόσο της ΝΔ, πολύ περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ, καλλιέργησαν, πολύ υψηλές προσδοκίες σε αναντιστοιχία, με τις συμβατικές δυνατότητες των δύο χωρών.
Ο Ομπάμα, στην ολοκλήρωση της Προεδρίας του, επέλεξε να παρουσιάσει το μανιφέστο του, από τις δύο συμβολικές Πρωτεύουσες, για τα μεγάλα προβλήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ανθρωπότητα, στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα.
Την Αθήνα, για να μιλήσει, στο όριο της νέας εποχής, για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, την πρόοδο, τις ανισότητες και τις αξίες της.
Το Βερολίνο, όχι τόσο για την ισχυρή οικονομική θέση του στην Ευρώπη και όχι μόνο, αλλά κυρίως, για τους συμβολισμούς που απέκτησε, τον 20ο αιώνα.

Το Βερολίνο, τον προηγούμενο αιώνα προκάλεσε δύο Παγκόσμιους πολέμους, εξέθρεψε τον Ναζισμό, προκάλεσε την φρίκη του Ολοκαυτώματος και έγινε με το Τοίχος του, το σύμβολο του αγώνα  κατά του ολοκληρωτισμού και της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μια εποχή τελείωσε και μια άλλη αρχίζει.
Ποιος, θα είναι ο δρόμος, που θα ακολουθήσει η παγκόσμια κοινότητα;
Ποιά, θα είναι η επιλογή της ΕΕ, και ποια, η δική μας;