, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Ο γιος του Εσκομπάρ στην Karfitsa: «Ναρκωτικά και πολιτική κάνουν… καλή ομάδα»!

Συνέντευξη στη Φιλία Νομικού
Γεννήθηκε… «πρίγκιπας» σε ένα αιματοβαμμένο «βασίλειο» ναρκωτικών, βίας και διαφθοράς. Μετά το θάνατο του «βασιλιά» Πάμπλο Εσκομπάρ όμως, ο γιος του, Χουάν Πάμπλο Εσκομπάρ, απαρνήθηκε το… «βασίλειο» για να ξεφύγει από τη βία που το συνόδευε. Άλλαξε… όνομα και ακολούθησε άλλη ζωή, ως Χουάν Σεμπάστιαν Μαροκίν, αρχιτέκτονας, οικογενειάρχης και τελικά συγγραφέας. Με αυτή την ιδιότητα, έγραψε την ιστορία του πατέρα του και της δικής του παιδικής ηλικίας. Στο βιβλίο «Πάμπλο Εσκομπάρ – ο πατέρας μου», που παρουσίασε πριν λίγες μέρες ο ίδιος και στη Θεσσαλονίκη, τα έβαλε με την μυθολογία της μεγάλης ζωής που περιβάλει τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών στα μάτια πολλών. Τα έβαλε και με τα ψέματα που έπλασε για τον πατέρα του η κινηματογραφική του απόδοση, σε αμερικανικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές όπως το δημοφιλές και στην Ελλάδα “Narcos”. Τον συναντήσαμε στο ξενοδοχείο του, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η ηρεμία στο βλέμμα του Χουάν Π. Εσκομπάρ, δεν προδίδει ούτε στο ελάχιστο την καθημερινή επαφή που είχε ως παιδί με τη βία. Τη γνώση για κάποιες από τις 4.000 δολοφονίες που αποδίδονται στον πατέρα του, τις απαγωγές και το εμπόριο ναρκωτικών, όλα αυτά που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία.
 
Μιλώντας στην «Κ» εξηγεί ότι στο δεύτερο βιβλίο του, που ετοιμάζει αυτόν τον καιρό, επιλέγει ακόμα πιο σκληρούς στόχους από τα αμερικανικά studios και τα απομεινάρια της αυτοκρατορίας του πατέρα του. Στο στόχαστρό του, μπαίνουν πια τα ιστορικά καρτέλ ναρκωτικών της κεντρικής Αμερικής, η πασίγνωστη CIA που εκείνη την εποχή είχε εμπλοκή στην κεντρική Αμερική δρώντας κατά των κομμουνιστικών παραστρατιωτικών ομάδων και η DEA, η αμερικανική υπηρεσία δίωξης ναρκωτικών. Αναδεικνύει όπως λέει τις συνεργασίες των… δήθεν εχθρών. Προς το παρόν, το βιβλίο που ήδη έχει γράψει για τον πάλαι ποτέ βασιλιά των ναρκωτικών πατέρα του και κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις «Μίνωας», έχει προκαλέσει άφθονο ντόρο… Και φυσικά, βάζει και τον ίδιο στο προσκήνιο. Ο Μαροκίν που ξαναέγινε Εσκομπάρ, μιλά στην “Karfitsa” εκ βαθέων…
Τι σας ώθησε στην απόφαση να γράψετε αυτό το βιβλίο για τον πατέρα σας και την παιδική σας ηλικία;
Τρεις ήταν οι λόγοι. Πρώτον, να προσφέρω πρόσβαση στην αλήθεια, για τα θύματα και τις οικογένειες των θυμάτων του πατέρα μου. Όχι να δικαιολογήσω όσα έγιναν. Αλλά για να τιμήσω τα θύματα και να γνωρίζουν όλη την αλήθεια για τον άνθρωπο που τους έκανε τόσο κακό. Ο δεύτερος λόγος, ήταν πως ήθελα να αφήσω στο γιό μου ένα ντοκουμέντο για το ποιος ήταν ο παππούς του, γιατί δεν εμπιστεύομαι το Netflix και τις αμερικανικές παραγωγές , για να λένε την ιστορία του πατέρα μου. Και τρίτον, ήθελα να δώσω ένα μήνυμα στους νέους, να μη βλέπουν ως πρότυπο και γοητευτικό τον τρόπο ζωής του Πάμπλο Εσκομπάρ. Υπάρχουν νέοι που βλέπουν με δέος τη ζωή του γκάγκστερ. Τη συνδέουν με πλούτο, δύναμη, χλιδή, εξουσία, γυναίκες, καλοπέραση… Δεν είναι έτσι. Η βία και ο πόνος που συνοδεύουν όλα αυτά, είναι ένα τεράστιο τίμημα. Και τελικά, αργά ή γρήγορα, το τέλος είναι άσχημο.
Τι νόημα έχει για εσάς η λέξη κληρονομιά; Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε ο πατέρας σας προσωπικά σε εσάς;
Προκατάληψη. Αυτό κληρονόμησα από τον πατέρα μου. Αλλά και από την κοινωνία. Πολύ συχνά ακόμα και τώρα, ο κόσμος νομίζει πως είμαι ο Πάμπλο Εσκομπάρ και δεν καταλαβαίνει πως είμαι ένα άλλο άτομα, με άλλα χαρακτηριστικά και τις δικές μου αρχές. Για πολύ καιρό έζησα με το φόβο. Κυνηγημένος. Αλλά και τώρα ακόμα, την προκατάληψη τη συναντώ σε πρόσωπα που με κοιτάζουν απλά, ως τον γιο του πατέρα μου.
Ομολογείτε στο βιβλίο σας, ότι στο άκουσμα του θανάτου του πατέρα σας, η πρώτη σας σκέψη ήταν η εκδίκηση και μετά από δέκα λεπτά αποφασίσατε να ακολουθήσετε τον εντελώς διαφορετικό δρόμο που τελικά ακολουθήσατε. Θα ήθελα να μου περιγράψετε εκείνο το δεκάλεπτο. Τη διαδρομή των σκέψεων και των συναισθημάτων που σας οδήγησαν στην τελική σας επιλογή.
Σκεφτόμουν πώς να το κάνω. Πίστευα πως τον ανάγκασαν να πεθάνει για να προστατέψει εμάς. Και ήθελα εκδίκηση. Σκεφτόμουν λοιπόν πως θα ξεκινήσω. Τι θα κάνω. Και κατάλαβα ότι θα έπρεπε να γίνω σαν τον πατέρα μου, να ενστερνιστώ δηλαδή και την πλευρά του που επέκρινα. Να γίνω κάποιος άλλος από αυτόν που ήμουν στην πραγματικότητα. Και το πιο σημαντικό όλων, ήταν ότι ήξερα πως αρχίζει και πως τελειώνει αυτή η ιστορία. Ήταν αυτό που με κατέτρεχε και με κατατρέχει ακόμα, σε όλη  μου τη ζωή. Αποφάσισα πως δεν ήθελα να γίνω κι εγώ έτσι , ούτε όταν κάνω παιδιά να βιώσουν αργότερα τα παιδιά μου, όσα έζησα εγώ.
Στην ιστορία του πατέρα σας και στο βιβλίο, είναι φανερή – και διορθώστε με αν κάνω λάθος- μια διαρκής σύνδεση και αμφίδρομη σχέση πολιτικής και ναρκωτικών. Πόσο υπαρκτή θεωρείτε αυτή τη σχέση παγκοσμίως σήμερα και πόσο επηρεάζει τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών;
Σήμερα υπάρχει περισσότερο από ποτέ και νομίζω πως είναι καλύτερη από ποτέ. Χρειάζονται πολλοί διεφθαρμένοι άνθρωποι σε πολλούς χώρους, για να υποστηριχθεί το εμπόριο ναρκωτικών. Ο πατέρας μου όποιον δεν σκότωνε, τον εξαγόραζε. Και νομίζω πως σε μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίμακα, το ίδιο συμβαίνει παντού, όπου υπάρχει εμπόριο ναρκωτικών. Οι πολιτικοί, χρειάζονται λεφτά. Οι έμποροι ναρκωτικών τα έχουν. Έτσι κάνουν μια πολύ καλή ομάδα.  Αυτό το είδος διαφθοράς φυσικά, δεν έχει κάνει μόνο με τους πολιτικούς. Έχει να κάνει μα την αστυνομία το στρατό, τις υπηρεσίες δίωξης ναρκωτικών. Όλους όσους μπορεί να εμπλέκονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…
Νομίζω ότι αυτό είναι και το θέμα του επόμενου βιβλίου σας κατά κάποιο τρόπο. Σωστά;
Ναι, για την Κολομβία, την Αμερική και με πολλές αναφορές στον πατέρα μου φυσικά. Θα αφορά περισσότερο πλέον τα καρτέλ των ναρκωτικών και τις διαδρομές ανάμεσα στα καρτέλ και στις αμερικανικές υπηρεσίες, όπως η CIA και η DEA (η Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών των ΗΠΑ). Ο πατέρας μου δούλευε για τη CIA και την DEA. Δεν ήταν εχθροί του. Ήταν συνεργάτες. Ήταν συνεργάτης της CIA ως  ισχυρός παράγοντας στην κεντρική Αμερική και της DEA ως έμπορος ναρκωτικών. Ήταν μια ευκαιρία για μια διαφορετική ματιά στην πορεία των καρτέλ. Μίλησα με εχθρούς και φίλους τους πατέρα μου, από ανταγωνιστικά καρτέλ και από το δικό του, κάνοντας την έρευνα γι αυτό το βιβλίο. Μίλησα με πολιτικούς, με ανθρώπους των καρτέλ που συνεχίζουν ακόμα τη δράση τους, με παιδιά θυμάτων. Μίλησα με τον Aaron Seal, γιο του Bary Seal πράκτορα της CIA και της DEA που δολοφονήθηκε με διαταγή του πατέρα μου. Ήταν και μια διαδικασία και μια ευκαιρία αναδρομής, συμφιλίωσης σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά και κατανόησης πραγμάτων για όλους μας. Για το ποιος ήταν ο Πάμπλο Εσκομπάρ, όχι πλέον ως πατέρας μόνο, αλλά και ως φίλος, ως συνεργάτης, ως εχθρός…
Δεν φοβάστε, ερευνώντας και εκθέτοντας στοιχεία και μαρτυρίες για τέτοιες σχέσεις ανάμεσα στα καρτέλ των ναρκωτικών και στις αμερικανικές υπηρεσίες; Τις πιθανές αντιδράσεις;
Είχα αρχίσει να ξεμένω από εχθρούς και είπα να δημιουργήσω μερικούς νέους (σ.σ.: γελάει). Είναι πράγματα όμως, που πρέπει να ειπωθούν. Φοβόμουν πριν τα γράψω. Τώρα δεν φοβάμαι τόσο. Αλλά και πέρα από αυτό, κάποτε θα πρέπει όλοι να μπορούμε να λειτουργούμε όχι με σύμβουλο το φόβο, αλλά κόντρα στο φόβο…
Πως είναι η σχέση σας με τους παλιούς συνεργάτες, ή και τις οικογένειες ανθρώπων που πλήγωσε ο πατέρα σας;
Το 95% των παλιών συνεργατών του πατέρα μου και των παλιών εχθρών δηλαδή, είναι νεκροί. Δεν έχει μακροζωία αυτή η δουλειά. Οι υπόλοιποι στην  πλειονότητά τους πέρασαν πολλά χρόνια στη φυλακή. Τώρα πια είναι ελεύθεροι και η σχέση μου μαζί τους είναι πολύ καλή. Μου μιλάνε ανοιχτά. Όπως μου μιλάνε και κάποιοι άνθρωποι που υπήρξαν εχθροί του, ή συγγενείς θυμάτων του. Με τους περισσότερους τουλάχιστον, δεν αισθάνομαι ότι με αντιμετωπίζουν ως υπεύθυνο για τα εγκλήματα του πατέρα μου.
Η ζωή του Εσκομπάρ ενέπνευσε ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, βιβλία… Μετά από όλα τα χρόνια που έχουν περάσει και τη ζωή που ζήσατε έκτοτε,. Φτάσατε ποτέ στο σημείο να αισθάνεστε λίγο κινηματογραφική την ανάμνηση εκείνης της ζωής κοντά στον πατέρα σας;
Όχι, ποτέ. Θυμάμαι κάθε στιγμή, όσα χρόνια κι αν πέρασαν, σαν να ήταν χθες. Είναι πολύ πραγματικό αυτό που έζησα και σε πολλά σημεία δεν έχει καμία σχέση με αυτό που αναπαριστούν κάποιες ταινίες και κάποιες σειρές. Αυτή είναι η μνήμη των σεναριογράφων. Και πιστεύω πως έχουν πολιτική ατζέντα. Πιστεύω πως αυτό που προβάλλεται, είναι αυτό που θέλει ένα κατεστημένο, ειδικά στις ΗΠΑ, να προβάλλεται.  Εγώ δεν έχω πολιτική ατζέντα. Έχω μόνο μνήμες. Πραγματικές, αναλλοίωτες μνήμες.
Τι του άρεσε να κάνει πέρα από τις εγκληματικές του δραστηριότητες; Και πόσο χρόνο διέθετε στο παιδί του και στην οικογένειά του;
Λάτρευε να παίζει ποδόσφαιρο και να ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Μπορεί να περνούσε ώρες φροντίζοντας τα ζώα στον ζωολογικό κήπο που είχε φτιάξει μέσα στο ράντσο που ζούσαμε. Πηγαίναμε συχνά μαζί εκεί. Κάθε Σαββατοκύριακο, όλο το Σαββατοκύριακο ήταν αφιερωμένο στην οικογένειά του. Αλλά ακόμα και μέσα στην εβδομάδα, όταν ήθελα εγώ χρόνο μαζί του, ή όταν ήθελε εκείνος χρόνο μαζί μου, τα παράταγε όλα για να καθίσει μαζί μου ή να παίξει μαζί μου. Και τότε όλοι έπρεπε να περιμένουν. Δεν τολμούσε να μας διακόψει κανείς. Εχθροί, φίλοι, συνεργάτες, όλοι έπρεπε να περιμένουν…
Περιγράφετε στο βιβλίο σας, μια παιδική ηλικία γεμάτη από σκληρές, αλλά και από τρυφερές αναμνήσεις ενός παιδιού από τον πατέρα του. Θα τις αλλάζατε όλες, για την ευκαιρία να είστε ένας εντελώς άσημος γιος, ενός συνηθισμένου πατέρα, που θα ήταν όμως ακόμα εδώ, ως παππούς για τα παιδιά σας;
Δεν ξέρω ποιος θα ήταν ο πατέρας μου αν δεν είχε αυτή την πορεία. Δεν εγκρίνω τον τρόπο που έζησε. Αλλά σαν πατέρα, δεν θα τον άλλαζα για κανέναν και για τίποτα. Είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι και στον χειρότερο άνθρωπο, υπάρχει κάτι καλό. Εγώ αυτό το καλό το έζησα και το αγάπησα. Και δεν θα τον άλλαζα τον πατέρα μου για τίποτα στον κόσμο.
 

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.