, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Πολιτική για τα αδέσποτα με… λίγα ευρώ!

Της Φιλίας Νομικού
Περίπου 600.000 ευρώ που έχουν εγκριθεί από τα υπουργεία Εσωτερικών, Οικονομικών και Αγροτικής Ανάπτυξης (ΚΥΑΚΑΔ 91108), αναμένεται να διευκρινιστεί τις επόμενες μέρες πως θα κατανεμηθούν στους 325 δήμους της χώρας για τη λειτουργία καταφυγίων αδέσποτων ζώων, ή για υπηρεσίες περισυλλογής, καταγραφής,  περίθαλψης και στείρωσης. Και από το σημείο αυτό, ξεκινά η φάρσα που έγκειται στα εξής:
1ον: Η χρηματοδότηση είναι δραματικά μειωμένη σε σχέση με το 1.300.000 ευρώ που είχε εγκριθεί το 2015. Σαν να λέμε δηλαδή, ότι και τα αδέσποτα υφίστανται σκληρές περικοπές λόγω μνημονίου!
2ον: Κατά μέσο όρο, αναλογούν 1.846 ευρώ σε κάθε δήμο, για ολόκληρο το χρόνο.
3ον: Η χρηματοδότηση βάζει στην ίδια μοίρα τα «νταχάου» και τους… δον Κιχώτες!
Βλέπετε, τα ελάχιστα δημοτικά κυνοκομεία της χώρας, σύμφωνα με τις καταγγελίες όλων των φιλοζωικών οργανώσεων λειτουργούν ως «νταχάου» με απαράδεκτες συνθήκες. Από την άλλη, στους υπόλοιπους δήμους που δεν έχουν δικές τους υποδομές, στη συντριπτική πλειονότητα δηλαδή,  η προσπάθεια διαχείρισης των πληθυσμών αδέσποτων ζώων, όταν υπάρχει, βασίζεται σε …δον Κιχώτες, μετρημένους στα δάχτυλα, είτε δημοτικούς υπαλλήλους, είτε μέλη φιλοζωικών οργανώσεων που κάθε άλλο παρά πολυάριθμα είναι. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη.
«Για τον κεντρικό δήμο της Θεσσαλονίκης, έχουμε όλο κι όλο …έναν εκπαιδευμένο εργαζόμενο για περισυλλογή αδέσποτων ζώων», λέει στην KARFITSA, η κ. Νατάσα Παπαγεωργίου κτηνίατρος στο Τμήμα Κτηνιατρικής και Ζωολογικού Κήπου του δήμου Θεσσαλονίκης. «Πέραν τούτου, ασφαλώς είμαστε και 2-3 κτηνίατροι που όμως έχουμε κι άλλες αρμοδιότητες», διευκρινίζει. «Χάρη σ’ αυτόν τον έναν εργαζόμενο, περνούν κάθε χρόνο από τα χέρια μας περίπου 150-180 καινούργια αδέσποτα για καταγραφή, φροντίδα και σήμανση. Και βέβαια το έργο δεν είναι εύκολο. Ευτυχώς έχουμε τη συνεργασία της Κτηνιατρικής Σχολής του ΑΠΘ που συνδράμει στην υλοποίηση του προγράμματος, αλλά και δύο πιστοποιημένων φιλοζωικών οργανώσεων της Θεσσαλονίκης, με τις επωνυμίες “Καταφύγιο Ζώων” και “Νοιάζομαι”».
Το να δημιουργηθεί βέβαια, ένα ακόμα δημοτικό κυνοκομείο όπως-όπως, δεν θα ήταν λύση με βάση τα καταγεγραμμένα άσχημα προηγούμενα. Όπως εξηγεί άλλωστε η κ. Παπαγεωργίου, με δεδομένο το γεγονός ότι πολλά αδέσποτα ζώα στη Θεσσαλονίκη διαρκώς μετακινούνται από δήμο σε δήμο, το πρόβλημα δεν μπορεί να διαχειριστεί ένας δήμος μόνος του. Επιπλέον, τα τελευταία τρία χρόνια περισσότερο, έχει ενταθεί το φαινόμενο εγκαταλείψεων ζώων από ανθρώπους που τα είχαν ως κατοικίδια αλλά δεν μπορούν πλέον να τα φροντίσουν λόγω της οικονομικής κρίσης.
«Σε αρκετές περιπτώσεις, οι κάτοχοι κάποιων τυχερών ζώων, μας αναζητούν πριν καταλήξουν στην απόφαση να τα εγκαταλείψουν ως αδέσποτα. Τότε, ως έναν βαθμό, τους στηρίζουμε, είτε με παροχή ζωοτροφής, είτε με την κάλυψη κάποιων κτηνιατρικών πράξεων, ώστε να μείνει το ζώο στην οικογένεια και να μην καταλήξει αδέσποτο. Ευχής έργον θα ήταν να δημιουργηθεί ένα διαδημοτικό καταφύγιο αδέσποτων ζώων, με τη συνεργασία περισσότερων δήμων του πολεοδομικού συγκροτήματος, ή του νομού Θεσσαλονίκης, αλλά κι αυτό δεν είναι εύκολο, διότι αν θέλουμε να γίνει σωστή δουλειά πρέπει να πληρούνται συγκεκριμένες προδιαγραφές: χωροθέτηση εκτός κατοικημένης περιοχής, σωστές εγκαταστάσεις, σωστή στελέχωση με προσωπικό, κτηνιατρικές υποδομές, μονάδα βιολογικού καθαρισμου, κ.α. Και παρ’ όλο που έχει συζητηθεί κατά καιρούς το ενδεχόμενο, δεν είναι εύκολο να προχωρήσει».
 
Ο ρόλος των εθελοντών
Από την άλλη και ο εθελοντισμός στο θέμα της διαχείρισης αδέσποτων ζώων, μοιάζει άλλοτε υπερτιμημένος και άλλοτε …παρεξηγημένος.
«Συχνά προσπαθούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες», εξηγεί η υπεύθυνη της φιλοζωικής οργάνωσης “Νοιάζομαι” κ. Παρασκευή Καλαϊτζίδου. «Ο κόσμος ακούει “φιλοζωική” και νομίζει πως το έχουμε… επάγγελμα και ζούμε από τα ζώα. Όχι πως δεν υπάρχουν τα σάπια μήλα που βγάζουν το όνομα στους υπόλοιπους, αλλά δυστυχώς, επικρατεί μια καχυποψία που δεν αξίζει σε πολλούς από εμάς. Έτσι, καταλήγουμε η οργάνωση να αποτελείται ουσιαστικά από 2-3 άτομα που τρέχουμε για τα πάντα. Εγώ είμαι και ιδρύτρια και οικονομική αιμοδότρια και καθαρίστρια και γραφίστρια και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Και ασφαλώς η συνεργασία με το δήμο, δεν συνεπάγεται κάποια χρηματοδότηση. Δια νόμου, δεν επιχορηγούμαστε, ούτε από το κράτος, ούτε από τον δήμο. Αντίθετα πληρώνουμε και φόρο επιτηδεύματος επειδή μας θεωρούνε ΜΚΟ ως προς αυτό. Η συνεργασία μας με τον Δήμο, έγκειται στην προσωρινή φιλοξενία κάποιων ζώων από μέρους μας, στο να τρέξουμε σε κάποιο περιστατικό το απόγευμα που δεν υπάρχει δημοτικός υπάλληλος, στο να επικοινωνήσει μαζί μας κάποιος πολίτης που θα βρει ένα αδέσποτο τραυματισμένο και θέλει να ξέρει που να το πάει. Σε κάποιες περιπτώσεις οι δήμοι βοηθούν με προσφορά τροφής, αλλά εμείς δεν έχουμε δει ούτε αυτό».
«Τα πράγματα είναι χειρότερα από κάθε άλλη φορά, έχουμε απελπιστεί» σχολιάζει από την πλευρά της η κ. Βάσω Χατζημανώλη υπεύθυνη του σωματείου “Καταφύγιο Ζώων”, του μοναδικού στην Ελλάδα που διαθέτει ιδιόκτητο χώρο και  φιλοξενεί αυτή την στιγμή  300 σκυλιά και 60 γάτες. Όπως λέει στην KARFITSA από πλευράς χρηματοδότησης από το κράτος δεν υπάρχει καμία ενίσχυση : «τρώμε όλες τις συντάξεις ,τα εφάπαξ τα ενοίκια. Δεν γίνεται τίποτα δωρεάν υπογραμμίζει όλα τα καλύπτουμε μόνοι μας και φυσικά χρωστάμε. Μόνο από τροφές χρειαζόμαστε εφτά εικοσάκιλα την ημέρα , χώρια για τις γάτες και από εκεί και πέρα φάρμακα για καρδιοπαθή ζώα ή ζώα με λεισμάνια και σ αυτό συνεργαζόμαστε με το ΑΠΘ που τα παρακολουθούν ξέροντας ότι τα ζώα έχουν υπεύθυνη φροντίδα».
Η ίδια εξηγεί για τους  δήμους, πως δεν έχουν όλοι προγράμματα όπως είναι υποχρεωμένοι από το νόμο αλλά και όπου υπάρχουν υπολειτουργούν, είτε γιατί είναι λίγα τα χρήματα, είτε γιατί δεν έχουν κατάλληλο προσωπικό.«Δεν μπορεί ένας δημοτικός υπάλληλος να χειριστεί ολόκληρο πρόγραμμα, ή να χρυσοπληρώνουν 300 ευρώ τις στειρώσεις που εμένα μου κοστίζουν περίπου 110 ευρώ». Και προσθέτει :«Τουλάχιστον στο δήμο Θεσσαλονίκης υπάρχουν 1-2 ευαίσθητοι άνθρωποι και έχουμε καλύτερη συνεργασία, αλλά και αυτοί δεν έχουν τα μέσα για πολλά πράγματα, ούτε πρόγραμμα όλο το χρόνο.» Σύμφωνα με την κ. Καλαϊτζίδου, εξίσου στρεβλή είναι και η εικόνα της φιλοζωίας γενικώς στη χώρα μας.
Η δύναμη των social media
 
«Οι πραγματικοί εθελοντές είναι ελάχιστοι. Δεν εννοώ αυτούς που θα βρουν ένα ζώο και θα το πάνε στο κτηνίατρο. Εννοώ εκείνους που θα συνδράμουν σε τακτική βάση μια οργάνωση. Για παράδειγμα με τη διαχείριση των social media. Και επιπλέον, αν θέλετε τη γνώμη μου, φιλοζωία δεν είναι απλά να έχουμε ένα ζώο σπίτι μας. Φιλοζωία είναι να αφήνουμε ένα κουπάκι νερό στο πεζοδρόμιο έξω από την πολυκατοικία ή το σπίτι μας για τα αδέσποτα. Ή να πάρουμε τα παιδιά μας και να τα πάμε σε ένα καταφύγιο ζώων να έρθουν σε επαφή με φιλοξενούμενα ζώα, να τα βγάλουν βόλτα με λουράκι, να ενημερωθούν από εμάς, να ξεκινήσουν να αναπτύσσουν από μικρή ηλικία φιλοζωική συνείδηση. Οποιοσδήποτε θέλει,  μπορεί να επικοινωνήσει με τις επίσημες και πιστοποιημένες φιλοζωικές οργανώσεις, μέσω των σελίδων που διατηρούν στο διαδίκτυο και στα social media. Εκεί άλλωστε, μπορούν να ελέγξουν και τη σοβαρότητα κάθε οργάνωσης. Οι πραγματικές πιστοποιημένες οργανώσεις, που επιτελούν έργο και δεν υπάρχουν μόνο ως… σφραγίδες, οφείλουν να αναρτούν στις σελίδες τους αριθμό μητρώου, μέσω του οποίου μπορεί να διασταυρωθεί η νομική τους υπόσταση».
 

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.