, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

«Γίναμε ναυαγοί σε μια άγρια θάλασσα από χρέη»

 

Σαράντος

Ο Θανάσης Σαράντος είναι πραγματικός εργάτης της Τέχνης του! Μακριά από τα λαμπερά φώτα της δημοσιότητας -που τις πιο πολλές φορές σβήνουν σαν τους διάττοντες αστέρες- επιζητεί και αναζητεί έργα που προάγουν τον ίδιο ως ηθοποιό και συμβάλλουν τα μέγιστα στο θεατρικό και πολιτιστικό μας γίγνεσθαι . Απόδειξη; Η επιτυχημένη καλλιτεχνικά παράσταση « Ο Αμερικάνος» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, η οποία «παίζεται» επί τέσσερα συναπτά έτη, και ανεβαίνει ξανά στη Θεσσαλονίκη, στο θέατρο «ΑΥΛΑΙΑ» στις 11 Δεκεμβρίου.

 

Συνέντευξη στο Βασίλη Παπαβασιλείου

Πώς αποφάσισες να σκηνοθετήσεις, αλλά και να υποδυθείς ήρωα του Παπαδιαμάντη; Δεν ήταν δύσκολο το εγχείρημα αυτό;

Το 2009 μετά τη συνεργασία μου με το Εθνικό Θέατρο αναζητούσα διακαώς ένα ελληνικό κείμενο που θα μιλούσε στη ψυχή μου ανάλογα με την κατάσταση που βιώναμε όλοι οι Έλληνες τότε, ήταν η εποχή προοιμίου των μνημονίων που θα επακολουθούσαν στο τόπο μας. «Ο Αμερικάνος» είναι ένα αριστουργηματικό διήγημα που αναφέρεται στο θέμα της ξενιτιάς, της αναζήτησης μιας καλύτερης ζωής μακριά από την πατρίδα, ένα θέμα που αποδείχτηκε άκρως επίκαιρο τα επόμενα χρόνια που εξακολουθούσε να παίζεται η παράσταση. Το κυρίως ζήτημα που κυριαρχεί στο διήγημα είναι η αποξένωση του Έλληνα από την ρίζα του, την γλώσσα του, τα έθιμά του, ακόμα και τη θρησκεία του. Ίσως να ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο θέλησα να ασχοληθώ με το Παπαδιαμαντικό κείμενο. Ο κοσμοκαλόγερος από την Αθήνα όπου ζούσε τότε μπορούσε να προφητέψει αυτά που θα ακολουθούσαν στο τόπο μας αργότερα. Φυσικά η υλοποίηση του λόγου του σε θεατρική παράσταση είχε αρκετές δυσκολίες αλλά, η πανέμορφη γλώσσα του Παπαδιαμάντη ήταν μια σταθερή πυξίδα.  Ένιωσα ότι η ιστορία του μπορούσε να περάσει μόνο μέσω της αφήγησης –όπως είναι γραμμένο, δηλαδή χωρίς καμία  περικοπή- και στην εναλλαγή των προσώπων διαδοχικά στη διήγηση της ιστορίας με τη συμβολή της αυθεντικής μουσικής του Λάμπρου Πηγούνη. Πιστεύω λοιπόν ότι ο Παπαδιαμάντης ήταν μια πολύ καλή αφορμή να ασχοληθώ ουσιαστικά με τον ελληνικό λόγο, να καταλάβω τη δύναμη που έχει η γλώσσα μας και η οποία είναι ιδιαίτερα θεατρική στο κείμενο του Παπαδιαμάντη. Όταν πήρε τη συγκεκριμένη θεατρική μορφή βρήκα την διαδικασία ιδιαίτερα διασκεδαστική γιατί μπήκα και στη διαδικασία να αφηγηθώ όλα τα πρόσωπα του διηγήματος κι ήταν πολύ ενδιαφέρον υποκριτικά. Όταν μπήκε και η μουσική όλο αυτό έγινε ένα πολύ δελεαστικό ταξίδι που το απολαμβάνω και βλέπω ότι συνεπαίρνει και τους θεατές.

Σε ιντριγκάρουν  τέτοιου είδους περσόνες;

Με ιντριγκάρει ο,τιδήποτε είναι αληθινό σε μια εποχή γεμάτη ψέμα.  Νομίζω ο βασικός λόγος που επέλεξα το κείμενο είναι η κρυστάλλινη αλήθεια που εκπορεύεται από τον ποιητικό λόγο του Σκιαθίτη συγγραφέα. Ο κόσμος την έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Επιθυμεί διακαώς ν’ ακουμπήσει η ψυχή του σε ένα λόγο λυτρωτικό και παρηγορητικό. Ο «Αμερικάνος» του Παπαδιαμάντη έχει ιδιαίτερα έντονο το στοιχείο που διαπνέει ολόκληρο γενικά το έργο του -στον ύψιστο όμως βαθμό: κι αυτό είναι η αγάπη για τον καθημερινό άνθρωπο. Το παπαδιαμαντικό διήγημα είναι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο ακόμα και όταν περιγράφει μια Ελλάδα φτώχιας του 1870 όπως και η δική μας του 2013.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Πρόκειται για μια τρυφερή ανθρώπινη ιστορία με επίκεντρο τον ξενιτεμό και την αγάπη. Κυρίως αυτή: την αγάπη και την αναζήτησή της. Ο Γιάννης ο Μοθωνιός έχει προ πολλού απομυθοποιήσει την αξία του πλούτου στη ζωή: έχει καταλάβει ότι το μόνο που αξίζει είναι ακριβώς αυτό που στερήθηκε τόσα χρόνια στην ξένη γη. Πιο πολύ κι από το νησί του, τη γλώσσα του που ξέχασε, στερήθηκε προπάντων τους ανθρώπους του. Η δική τους απουσία θα τον ξαναφέρει πίσω. Ο Παπαδιαμάντης όμως μιλά για τον ξένο μέσα μας αλλά και τον ξένο ακόμα και στην ίδια του την πατρίδα. Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι όλοι μας σχεδόν έχουμε καταντήσει σαν κυνηγημένοι μετανάστες στο ίδιο μας τον τόπο; Δεν είναι μόνο οι δύσκολες πλέον συνθήκες διαβίωσης από την έλλειψη εργασίας αλλά το ότι γίναμε ναυαγοί σε μια άγρια θάλασσα από χρέη για το οποία δεν είμαστε υπεύθυνοι εμείς οι ίδιοι αλλά οι κυβερνώντες ημών όσο και αν επιθυμούν να μας κάνουν συνένοχους χρόνια τώρα.

Όταν τελείωσες τη σχολή, έκανες μεγάλα όνειρα;

Πάντα κάνω όνειρα, κάποια πραγματοποιούνται, κάποια όχι. Το μεγάλο μου όνειρο πλέον είναι να αποκτήσει ξανά ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια ο τόπος μας. Στο χέρι μας είναι.

Tι καινούργιο ετοιμάζεις;

Μια νέα παράσταση βασισμένη  στα «Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη».

 

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.