Της Γιώτας Ρουμελιώτη
Το να είσαι ζωγράφος στην Ελλάδα του 2015 μοιάζει με… οξύμωρο σχήμα, καθώς μέσα στην βαθιά οικονομική κρίση και στα υψηλά ποσοστά ανεργίας, οι κλάδοι της τέχνης είναι οι τελευταίοι που ευνοούνται. Ωστόσο, η Θεσσαλονικιά ζωγράφος Χρυσούλα Παυλίδου αποδεικνύει ότι μέσα από αγώνες και συνεχή προσπάθεια «υπάρχει φως» και για τους καλλιτέχνες.
Η ίδια είναι μητέρα, σύζυγος και εργαζόμενη. Μια γυναίκα της διπλανής πόρτας η οποία, όχι μόνο δεν άφησε την μεγάλη της αγάπη που είναι η ζωγραφική, αλλά την εξέλισσε «ανακαλύπτοντας» τη δική της τεχνοτροπία και έφτασε στο σημείο να επιλεγεί με άλλους 62 καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα για να εκθέσει έργο της στη Νέα Υόρκη και μάλιστα για φιλανθρωπικό σκοπό!
Η κ. Παυλίδου μιλάει στο Karfitsa.gr και εξηγεί τις δυσκολίες του χώρου, τις προσωπικές της προσπάθειες και το πώς κάποια μέρα ονειρεύεται η ζωγραφική να γίνει το μοναδικό της επάγγελμα!
Από μικρή στα πινέλα και στους καμβάδες!
Τις πρώτες πινελιές τις έκανε στο δημοτικό και έπειτα παρακολούθησε μια σειρά μαθημάτων με γνωστούς ζωγράφους. Παρ’ όλη την εξέλιξή της όμως δεν κατάφερε να εισαχθεί στη Σχολή Καλών Τεχνών. «Με τη ζωγραφική ασχολούμαι από πολύ μικρή ηλικία. Από πάντα ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Στο δημοτικό έκανα τα πρώτα μου μαθήματα διά αλληλογραφίας. Αργότερα  γράφτηκα στο τμήμα της ΧΑΝΘ και αμέσως με έβαλαν στο τμήμα ενηλίκων γιατί ήμουν σε αρκετά προχωρημένο στάδιο. Τα πρώτα χρόνια ασχολιόμουν κυρίως με το σχέδιο, και μετά «έπιασα» και το χρώμα. Μετά τη ΧΑΝΘ έκανα μαθήματα με τον Γεώργιο Ψαράκη, στη συνέχεια με τον Λάζαρο Πάντο και έπειτα πήγα στον Θανάση Παπιώτη για προετοιμασία για τη Σχολή Καλών Τεχνών. Έδωσα δυο φορές για να μπω στο τμήμα, αλλά δεν στάθηκα τυχερή, καθώς εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του ’80 τα κριτήρια ήταν τελείως διαφορετικά!», δηλώνει η κ. Παυλίδου.
Το πρωί γραμματέας… το βράδυ ζωγράφος!
Σύμφωνα με την ίδια, ακόμα και στις δεκαετίες 1980-1990 που μόνο κρίση δεν υπήρχε, η ζωγραφική δεν ήταν κερδοφόρα. Αναγκαστικά έπρεπε να ακολουθήσεις και ένα άλλο επάγγελμα για βιοποριστικούς λόγους. «Ακόμα και πριν 25 χρόνια που στην Ελλάδα τα πράγματα ήταν καλύτερα, η ζωγραφική δεν μπορούσε να σου αποδώσει ικανοποιητικά χρήματα. Έπρεπε απαραίτητα να έχεις και μια «κανονική» δουλειά. Παράλληλα με τη ζωγραφική και τα έργα μου, έπρεπε να έχω και μια δουλειά για τα προς το ζην. Μετά από κάποια μαθήματα δακτυλογράφησης, εργάστηκα για χρόνια ως γραμματέας», τονίζει η ίδια και συμπληρώνει: «Λόγω δουλειάς αλλά και οικογένειας, γιατί στο μεταξύ παντρεύτηκα και έκανα παιδί, άφησα λίγο στην άκρη την ζωγραφική. Περιστασιακά ζωγράφιζα σε εσωτερικούς χώρους καταστημάτων, σε εστιατόρια, σε καφέ-μπαρ του κέντρου και σε clubs. Αλλά και τότε τα χρήματα δεν ήταν αντιπροσωπευτικά για τη δουλειά που έκανα. Εδώ και πολλά χρόνια εργάζομαι σε γνωστό διαγνωστικό κέντρο, ενώ εξελίσσω και την τέχνη μου. Εύχομαι κάποια μέρα το μοναδικό μου επάγγελμα να είναι η ζωγραφική και τα αγαπημένα μου έργα», λέει.
H δική της τεχνοτροπία
Η κ.Παυλίδου όπως και κάθε άλλος ζωγράφος πέρασε αρκετά χρόνια πειραματισμών μέχρι να κατασταλάξει και στην ουσία να…δημιουργήσει τη δική της τεχνοτροπία. Μια συλλογή του αρχιτέκτονα Βαρλάμη της έδωσε τη σωστή κατεύθυνση. «Πειραματιζόμουν πολύ και με διάφορες τεχνοτροπίες. Έψαχνα να βρω ένα δικό μου στυλ. Το 2012 επιτέλους βρήκα αυτό που έψαχνα. Την ιδέα για την τεχνοτροπία που ακολουθώ στους πίνακές μου, μου την «έδωσε» ο αρχιτέκτονας Ευθύμιος Βαρλάμης. Είχε κάνει μια συλλογή με σπίτια και από τότε αποφάσισα να στραφώ σε αυτό το στυλ και όπως φάνηκε έκανα πολύ καλά! Είναι ένα στυλ διαφορετικό και στην ουσία βρήκα την ταυτότητά μου. Φυσικά έχω αρκετές επιρροές όπως από τον Κλιντ και από τον Χουντερτβάσερ. Δεν αντιγράφω κανέναν και γι’αυτό όποιος βλέπει τους πίνακες μου καταλαβαίνει αμέσως που ανήκουν!», αναφέρει.

Οι εκθέσεις και η…Ελληνοτουρκική Φιλία!
Το να κάνει ένας ζωγράφος έκθεση με τα έργα του συνεπάγεται να έχει και έμπνευση για να δημιουργήσει, αλλά να πάρει και το ρίσκο καθως ενδέχεται να μην πουλήσει τίποτα. Η κ.Παυλίδου διεκρινίζει ότι είναι δύσκολο όλες οι εκθέσεις να είναι πετυχημένες και ότι το μυστικό είναι το κοινό να γνωρίσει πρώτα τη δουλειά σου και μετά να σε αποδεχτεί και να σε βάλει στο σπίτι του. «Με τις εκθέσεις ξεκίνησα το 2003 με αντικείμενα-διακοσμητικά, στα οποία με βοηθούσε και ο άντρας μου. Έκτοτε, μπήκα σε μια φάση πειραματισμού. Το 2012 όταν και βρήκα την τεχνοτροπία μου, έκανα την έκθεση με τα νέα μου έργα, σε πολυχώρο της Θεσσαλονίκης όπου και πούλησα σχεδόν 30 κομμάτια. Παράλληλα συνεργαζόμουν και με γνωστή γκαλερί της πόλης. Επίσης, συνέχισα και με άλλες ομαδικές εκθέσεις, όπως το 2014 στο Συνεδριακό Κέντρο ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Δεν γίνεται όλες οι εκθέσεις ενός ζωγράφου να είναι εξίσου πετυχημένες. Το κοινό πρέπει να καταλάβει τι πρεσβεύεις και τι καλλιτέχνης είσαι. Μετά από χρόνια αποχής από εκθέσεις και όταν πλέον ανακάλυψα ην δική μου τεχνοτροπία, είχα και εμπορική επιτυχία. Ο κόσμος έμαθε τους πίνακές μου και τους επέλεξε γι’ αυτό το διαφορετικό που αναδεικνύουν», τονίζει.
Η ίδια, επίσης, συμμετείχε και σε έκθεση στην Ίμβρο στο πλαίσιο υποστήριξης της Ελληνοτουρκικής φιλίας. «Το 2014 συμμετείχα και σε έκθεση στην Ίμβρο στο πλαίσιο υποστήριξης της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Η συμμετοχή μου ήρθε μέσα από την γνωριμία μου με ζωγράφο που κατάγεται από το νησί και η οποία τη διοργάνωσε», σημειώνει.
Στη Νέα Υόρκη για καλό σκοπό!
Η ίδια μαζί με άλλους 62 καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα επελέγησαν από την δράση της «suppARTing students» για να εκθέσουν τα έργα τους σε γνωστή γκαλερί της Νέας Υόρκης, με σκοπό τα έσοδα να διατεθούν σε 300 μαθητές δημοτικών σχολείων της Θεσσαλονίκης που σιτίζονται ανεπαρκώς. «Η συγκεκριμένη έκθεση διήρκησε από τις 15 έως τις 21 Μαϊου και πραγματοποιήθηκε μέσα από την πρωτοβουλία της φιλανθρωπικής δράσης της “suppARTing students”, στο New York Design Center. Σε συνεργασία με την ομογένεια, τα έργα 63 καλλιτεχνών από Θεσσαλονίκη και από όλη την Ελλάδα, εκτέθηκαν σε ένα φανταστικό κτίριο της Νέας Υόρκης.Τα έσοδα θα διατεθούν σε 300 παιδάκια της Θεσσαλονίκης, σε δημοτικά σχολεία που έχουν πρόβλημα στην σίτιση», λέει.
Δασκάλα σε παιδάκια και…σκιτσογράφος!

Μέσα στην καθημερινότητά της, με την εργασία, τις οικογενειακές υποχρεώσεις και τα έργα τέχνης, ασχολείται και με μικρά παιδιά στα οποία κάνει μαθήματα ζωγραφικής, ενώ παράλληλα «σκιτσογραφεί» και βιβλία!
«Κάνω ένα πείραμα με τους μικρούς μου μαθητές που είναι ηλικίας από 3,5 μέχρι 6 ετών. Τους βάζω και ζωγραφίζουν σε άδειους καμβάδες με μολύβι ό,τι θέλουν και μετά πατάω επάνω στις γραμμές τους και «προχωράω» το έργο. Τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά!», λέει και συμπληρώνει: «Μέσα σε όλα αυτά, ασχολούμαι και με το σκίτσο γιατί με ενδιαφέρει πολύ. Η τελευταία μου δουλειά είναι η επιμέλεια σκίτσων στο παιδικό βιβλίο της Μαρίας Σαλαχώρα “Η Γουρουνίτσα Ροζαλία σε μπελάδες », καταλήγει.