του Αλέξανδρου Δερμεντζόπουλου*
«Σ’ αυτό το θέατρο σκιών τι περιμένω…» τραγουδούσε πριν χρόνια η Χαρούλα Αλεξίου (πριν βάλει τα ροζ γάντια και βγει στον αγώνα για τα δίκαια του καθαριστριών) και αυτό αναρωτιέται σήμερα ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας.  Και πραγματικά τι να περιμένει κανείς σε μια χώρα όπου δύο χρόνια πριν οι συνταξιούχοι άκουγαν τον σημερινό πρωθυπουργό, Αντιπολίτευση τότε, να κατακεραυνώνει την τότε κυβέρνηση για τις μειώσεις στις συντάξεις, να υπόσχεται αύξηση τους, επαναφορά 13ης σύνταξης, εγγύηση επικουρικών και ΕΚΑΣ, και να τον πιστεύουν.  Να ξαναέρχεται πέρυσι τον Σεπτέμβριο, μετά από μια σκληρή διαπραγμάτευση, capital control, ένα ηρωικό δημοψήφισμα και μια σειρά από άλλα τέτοια πατριωτικά, να λέει τα ίδια (και άλλα τόσα) και να τον ξαναπιστεύουν.
Και σήμερα να ακούν τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, του Κατρούγκαλου, αλλά και όλων αυτών των τύπων, που χαμογελαστοί, κουρασμένοι από την προσπάθεια και τον αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον για το λαό και τον πόλεμο με τους κακούς, να κατακεραυνώνουν τις παλιές άσπλαχνες κυβερνήσεις για τις περικοπές  και να καμαρώνουν που δεν κάνουν μειώσεις, συνεπείς στις υποσχέσεις τους.
Και ευτυχής ο συνταξιούχος γα τη σωστή του επιλογή και την άξια κυβέρνηση του μέχρι τη στιγμή που αντιμετωπίζει τη σκληρή πραγματικότητα και την οθόνη του ΑΤΜ. Και εκεί που αναρωτιέται τι άραγε συμβαίνει, ξανά ο Κατρούγκαλος, ξανά οι δηλώσεις των κουρασμένων, αλλά χαμογελαστών και αισιόδοξων τύπων στα κανάλια, ότι όλα είναι οφθαλμαπάτη και δεν τρέχει τίποτε. Και εν τω μεταξύ έχουν ανέβει ο ΦΠΑ, ο ΕΝΦΙΑ, η φορολογία, το σούπερ μάρκετ, το τηλέφωνο, όλη η ζωή. Που δεν βγαίνει.
Και βγαίνει ο ίδιος στους δρόμους. Μαζί με όλους που πίστεψαν τα ψέματα. Και τραβούν για το Μαξίμου, όπου μπορεί να έφυγαν τα κάγκελα, αλλά μπήκαν κλούβες, η μια πλάι στην άλλη, δημιουργώντας τα σύγχρονα τείχη της «πρώτης φοράς Αριστερά». Και θέλουν να τις προσπεράσουν για να δουν τον πρωθυπουργό. Να τους ακούσει. Να τον ακούσουν. Και εδώ είναι που αγριεύουν τα πράγματα. Φασαρία, σπρώξιμο, χημικά .
Είναι η δεύτερη φορά που αντιμετωπίζεται έτσι συγκέντρωση συνταξιούχων. Η πρώτη ήταν από τον Σημίτη και η δεύτερη σήμερα.
Βέβαια ο πρωθυπουργός εκνευρίστηκε και αντέδρασε ακαριαία. Καταδίκασε τη συμπεριφορά της Αστυνομίας άσχετα αν έδωσε ο ίδιος την εντολή σ’ αυτήν ότι δεν θα περάσει κουνούπι από το Μαξίμου.
Βέβαια και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης «ανέλαβε» την ευθύνη. Και; Τι σημαίνει αναλαμβάνω πολιτική ευθύνη; Ας μας το εξηγήσει κάποιος στη νέα πολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε. Αυτός που αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη (ο υπουργός)  παραιτείται; Αν όχι, αυτός που παραλαμβάνει  την πολιτική ευθύνη (ο πρωθυπουργός) τον παραιτεί; Αν τίποτε από τα δύο δεν συμβεί, μάλλον το τραγούδι της Αλεξίου είναι η απάντηση.
ΥΓ. Δυστυχώς ο θίασος σκιών είναι πολυπρόσωπος.
* Ο κ. Δερμεντζόπουλος είναι πρώην Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων