του Νίκου Καραμανλή
Έχοντας μπει στον όγδοο χρόνο μνημονίου και αυστηρής δημοσιονομικής επιτήρησης, με την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή στην Ελλάδα να έχουν μεταβληθεί ραγδαία, αντιλαμβάνεται κανείς πως το τελευταίο που μπορεί να γίνει ανεκτό είναι πειράματα και… τσάμπα μαγκιές, οι οποίες καταλήγουν σε άτακτες υποχωρήσεις. Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, όλο και περισσότεροι πλέον συνειδητοποιούν πως όσο η πολιτική ηγεσία αρνείται να εφαρμόσει –με πίστη και συνέπεια– ένα σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση τόσο η ύφεση και η μιζέρια θα μεγαλώνουν. Παρά τις διαβεβαιώσεις τόσο του πρωθυπουργού όσο και της πλειονότητας των κυβερνητικών στελεχών, η β’ αξιολόγηση δεν κλείνει και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –που ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα ενός προσωρινού Grexit και συνολικά μιας μικρότερης Ευρωζώνης– τρίβει τα χέρια του!
Αυτό που δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται οι ιθύνοντες του Μεγάρου Μαξίμου είναι πως η επικοινωνιακή τακτική της, κατ’ επίφαση σκληρής, διαπραγμάτευσης, προκειμένου ο αποδυναμωμένος στις δημοσκοπήσεις ΣΥΡΙΖΑ να αποκομίσει τα όποια (ελάχιστα) πολιτικά οφέλη, μπορεί να αποδειχθεί μπούμερανγκ. Με απλά λόγια, όσο καθυστερεί η υλοποίηση όσων το καλοκαίρι του 2015 υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος να πέσουν περισσότερα βάρη στις πλάτες των πολιτών, ιδίως των πιο ασθενών οικονομικά. Από τον Νοέμβριο πήγαμε στον Δεκέμβριο, σε λίγες ημέρες τελειώνει και ο Ιανουάριος και η β’ αξιολόγηση όχι απλώς δεν έχει κλείσει, αλλά στο τραπέζι έχουν επανέλθει σενάρια ξεχασμένα εδώ και μήνες. Αν, μάλιστα, περάσει και ο Μάρτιος με τη διαπραγμάτευση ακόμη σε εξέλιξη και την αβεβαιότητα να απλώνεται πάνω από τη χώρα, τότε θα πρέπει να προσθέσουμε μία ακόμη χρονιά στον λογαριασμό, με την επιστροφή στην ανάπτυξη να παίρνει αναβολή για την επομένη.
Κάτι ακόμα που δεν πρέπει κανείς να λησμονεί είναι πως μπορεί η κυβέρνηση να ξορκίζει και να επιθυμεί τον εξοστρακισμό του ΔΝΤ από το τρίτο μνημόνιο, φτάνοντας, μάλιστα, στο σημείο επίσημα χείλη να υποστηρίξουν πως η αποχώρηση του Ταμείου θα διευκολύνει τη διαπραγμάτευση, η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι, ακόμη κι αν αυτό τελικά συμβεί, οι απαιτήσεις των δανειστών για σκληρά μέτρα δεν θα εκλείψουν. Ούτε, επίσης, θα εκλείψει η παρουσία των σκληρών τεχνοκρατών του, γιατί εκ του καταστατικού του αλλά και των συμφωνιών που έχουμε υπογράψει θα έχει αποφασιστικό λόγο, με κάθε τρόπο και ως τεχνικός σύμβουλος, μέχρι να πάρει πίσω και το τελευταίο ευρώ το οποίο μας έχει δανείσει.
Με τις ΗΠΑ να βρίσκονται σε μια περίοδο που όχι απλώς αλλάζει ο ένοικος του Λευκού Οίκου αλλά συνολικά η πολιτική γραμμή της υπερδύναμης και την Ευρώπη μπροστά σε έναν μεγάλο εκλογικό κύκλο και με ουκ ολίγα ανοιχτά μέτωπα (από την Οικονομία έως το Προσφυγικό), η όποια καθυστέρηση στο κλείσιμο της β’ αξιολόγησης είναι κάτι περισσότερο από επικίνδυνη. Περιθώρια για άλλους τακτικισμούς δεν υπάρχουν. Ας το αντιληφθούν οι κυβερνώντες, προτού βρεθούμε και πάλι με το πιστόλι στον κρόταφο.