, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

«Η Ελλάδα πληρώνει το γεγονός ότι την οδηγούν επί χρόνια οι μέτριοι…»

Το να κυνηγάς το όνειρό σου και να πετυχαίνεις, είναι αξιοζήλευτο. Το να εγκαταλείπεις μια επιτυχημένη επιχειρηματική καριέρα στις επιχειρήσεις, από τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων ως τον κλάδο των κατασκευών, για να κάνεις επάγγελμα την αγάπη σου για τη μουσική και το θέατρο, είναι –το λιγότερο- αξιοθαύμαστο. Ο Κώστας Αθυρίδης (βλ φωτο) ο σκηνοθέτης της Ροκ Όπερας «Μέγας Αλέξανδρος» και του έργου «Αφροδίτη με Γούνα» (που ανεβαίνει ως τις 28 Φεβρουαρίου στο θέατρο «Αριστοτέλειον» της Θεσσαλονίκης) το τόλμησε και το κατάφερε.
Συνέντευξη στη Φιλία Νομικού
«Από έφηβος αγαπούσα τη μουσική και το θέατρο και η ενασχόλησή μου με το μουσικό θέατρο με βοήθησε να συνδυάσω αυτές τις δύο αγάπες», εξηγεί ο ίδιος μιλώντας στην “Karfitsa”. «Ήδη όταν ήμουν στο Λονδίνο -σπουδάζοντας εφαρμοσμένη οικονομία- ασχολήθηκα ενεργά με παράλληλες θεατρικές σπουδές, συμμετοχή σε ομάδες και μπορώ να πω ότι στη στροφή με κέρδισαν αρχικά οι επιχειρήσεις. Ο γυρισμός στην Ελλάδα με βρήκε… τεχνοκράτη, αλλά διατήρησα την επαφή με το θέατρο, συνεργαζόμενος με ερασιτεχνικές ομάδες και με διάφορα ήδη ρεπερτορίου. Τελικά ήταν ένας συνδυασμός συγκυριών και εσωτερικής ανάγκης που με ώθησαν να αφοσιωθώ εξ` ολοκλήρου στην τέχνη. Και είναι πραγματικά ευτυχία να κάνεις επάγγελμα αυτό που αγαπάς.»
«Τη δεκαετία του `80 το μουσικό θέατρο στην Ελλάδα ήταν… ούτε καν στα σπάργανα, αφού δεν υπήρχε ούτε σχετική παραγωγή έργων, ούτε κατάλληλοι χώροι», μας λέει. «Ακόμα και σήμερα, οι ελληνικές όπερες, ή τα ελληνικά μιούζικαλ, είναι μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού. Πάντα όμως με εντυπωσίαζε πόση ζήτηση είχαν τα εισιτήρια των μιούζικαλ που ανέβαιναν στο Λονδίνο, από Έλληνες τουρίστες. Εδώ η ώθηση δόθηκε με την κατασκευή καταλληλότερων χώρων επ` ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα και εν μέρει στη Θεσσαλονίκη με την Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 1997…»
Από τον Μέγα Αλέξανδρο στον Φον Ζάχερ Μαζόχ
Η ροκ όπερα «Μέγας Αλέξανδρος» είχε μια επιτυχημένη πορεία στην Ελλάδα και τώρα ετοιμάζεται για διεθνή καριέρα με προορισμό την Αυστραλία, καθώς ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη οι σχετικές επαφές στη μακρινή ήπειρο. Όμως, η δημιουργική ανησυχία ενός θεατράνθρωπου δεν επιτρέπει μονοδιάστατες ενασχολήσεις, γεγονός που -μεταξύ άλλων-  έφερε… επί σκηνής και την «Αφροδίτη με Γούνα» του Ντέιβιντ Άιβς. Ένα θεατρικό έργο βασισμένο σε βιβλίο του Λεοπόλδου Φον Ζάχερ Μαζόχ, από τον οποίο πήρε το όνομά του ο … μαζοχισμός.  Όπως εξηγεί ο Κώστας Αθυρίδης, τη μεγάλη σκηνοθετική πρόκληση, αποτέλεσε το ίδιο το θεατρικό κείμενο. «Μου κέντρισε το ενδιαφέρον η διαφορά που εντόπισα ανάμεσα στις παραστάσεις του ίδιου έργου που είδα στην Αμερική -και άγγιζαν το όριο της κωμωδίας- και στην κινηματογραφική μεταφορά από τον Ρόμαν Πολάνσκι που ήταν σαφώς δραματική. Ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το κείμενο που ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και στο βαρύ δραματικό έργο, βάζοντας όρια μεν, δίνοντας δε στο σκηνοθέτη την ελευθερία να βρει τη δική του επιθυμητή ισορροπία. Θέλω να πιστεύω ότι καταφέραμε ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Σ` αυτό έχουν σημαντικότατη συμβολή οι ερμηνείες τόσο του πεπειραμένου Στράτου Τζώρτζογλου, όσο και της νέας ηθοποιού Βανέσας Μπαρέ, που δίκαια απέσπασε εξαιρετικές κριτικές.»
Τι μπορούσε να κάνει ένας Βούρος σε ενάμιση χρόνο θητείας στο ΚΘΒΕ…
Και επειδή στην Ελλάδα σήμερα, κουβέντα για κρίση, χωρίς κουβέντα για πολιτική δεν γίνεται, ζητήσαμε από τον Κώστα Αθυρίδη την δική του άποψη για τη σχέση πολιτικής-θέατρου. «Η πολιτική καλώς ή κακώς επηρεάζει τα πάντα», τονίζει. «Στην Ελλάδα, δυστυχώς, συνήθως αρνητικά. Η χώρα μας πληρώνει, ότι επί πολλά χρόνια την οδηγούν οι μέτριοι σε όλους τους τομείς. Και φταίμε όλοι για αυτό. Όλοι μας επιτρέψαμε στους μέτριους να επιβιώνουν, να κυριαρχούν και να την οδηγούν την Ελλάδα μας εδώ που έφτασε, χωρίς να αφήνουν περιθώριο στους άξιους να πάρουν τα ηνία. Όλοι καθόμασταν βολεμένοι στην επίπλαστη ευμάρειά μας και τους παρακολουθούσαμε. Και φυσικά, το θέατρο πληρώνει το δικό το τίμημα σε μια χώρα, όπου η ελεύθερη εμπορική θεατρική παραγωγή έχει να ανταγωνιστεί μια κατά 80% επιδοτούμενη κρατική παραγωγή, όπου μεγάλοι θίασοι της Αθήνας προσεγγίζουν συχνά το κοινό της περιφέρειας με νοοτροπία “αρπαχτής” και επαρκής προγραμματισμός δεν μπορεί να γίνει στις κρατικές σκηνές, αφού η θητεία ενός καλλιτεχνικού διευθυντή διαρκεί όσο  …η κυβέρνηση που τον τοποθέτησε. Παράδειγμα; Τι μπορούσε να κάνει ένας Βούρος σε ενάμιση χρόνο θητείας στο ΚΘΒΕ, τι να προλάβει να ολοκληρώσει  από τον προγραμματισμό που βρήκε, τι να αλλάξει και τι δικό του στίγμα να αφήσει πίσω; Σας αναφέρω μόνο, ότι για το ανέβασμα μιας παραγωγής του «Μεγά Αλέξανδρου» στην Αυστραλία, εγώ πρέπει να ακολουθήσω διαδικασία ενάμιση χρόνου μέχρι να πάω και να ενταχθώ σε έναν τετραετή ή πενταετή προγραμματισμό του εκεί θεατρικού οργανισμού που θα μας φιλοξενήσει. Αυτά εκεί. Εδώ είμαστε ακόμα σε άλλα…» (φωτο από την παράσταση Η Αφροδίτη με γούνα)

Πόσο εύκολο είναι, όμως, μέσα στην οικονομική και πολυεπίπεδη κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, να δοθούν ευκαιρίες σε νέες δημιουργίες και νέους ηθοποιούς;
«Εγώ γενικά αρέσκομαι να δίνω ευκαιρίες σε νέους, αλλά γενικότερα πιστεύω ότι οι περίοδοι κρίσης είναι για το θέατρο και τη μουσική οι πιο δημιουργικές», απαντά ο κ. Αθυρίδης. «Σε περιόδους ευμάρειας, είναι πιο εύκολο για ένα βιομηχανοποιημένο star system να “καταπιεί” νέα πρόσωπα και νέες προσπάθειες μέσα σε μια τυποποιημένη “ζήτηση”. Αντίθετα, σε περιόδους κρίσης, έρχεται η ίδια η ανάγκη έκφρασης άνευ βιοπορισμού πια, να ωθήσει σε δημιουργικές διεξόδους.»

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.