, Τρίτη
19 Μαρτίου 2024

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μιλά στην KARFITSA: «Η πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα δεν θα έστεκε ως… θεατρικό έργο»

Συνέντευξη στη Φιλία Νομικού
«Η βάρβαρη εκδοχή του εαυτού μας, είναι εξίσου ειλικρινής με την πολιτισμένη», αποφαίνεται ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, συνοψίζοντας το μήνυμα του έργου «ο Θεός της Σφαγής», που παρουσιάζεται ως τις 30 Απριλίου στο θέατρο «Αριστοτέλειον» της Θεσσαλονίκης, με τον ίδιο σκηνοθέτη και συμπρωταγωνιστή μαζί με τους Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Λουκία Μιχαλοπούλου. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης θεωρεί ότι οι σημερινοί Έλληνες, λόγω συνθηκών, έχουν περισσότερες αφορμές να βγαίνουν «εκτός εαυτού». Και ομολογεί πως ο ίδιος δε θα τα έβγαζε πέρα σε δύο περιπτώσεις: να μεταφέρει στη σκηνή όσα συμβαίνουν στη χώρα  με το τρίπτυχο διαπραγμάτευση-αξιολόγηση-οικονομία, αλλά και να πάει ως παίκτης στο Survivor…
Δεύτερος χρόνος για το «Θεό της Σφαγής», ένα έργο ακραίων συναισθημάτων. Η επιτυχία οφείλεται και στο γεγονός ότι ζούμε σε μία χώρα ακραίων καταστάσεων συνθηκών και συναισθημάτων;
Έχει μια σχέση, αλλά το έργο δεν είναι επίκαιρο μ’ αυτόν τον τρόπο. Είναι ένα έργο με πολύ σοβαρό περιεχόμενο, τυλιγμένο σε μια πολύ αστεία κωμωδία. Είναι μια μαύρη κωμωδία. Προκαλεί πολύ γέλιο, είναι διασκεδαστικό. Λίγες φορές έχω ζήσει να ενθουσιάζονται τόσο πολύ οι θεατές με την κωμική πλευρά μιας παράστασης.Ταυτόχρονα όμως αντιλαμβάνονται κάτι πολύ σοβαρό που λέει το έργο, για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, για τα ζευγάρια με παιδιά και για τις κοινωνίες. Ότι ταυτόχρονα με τον πολιτισμένο εαυτό μας υπάρχει και ο βάρβαρος εαυτός μας. Και συχνά τα εργαλεία που παρέχει ο πολιτισμός δεν αρκούν για να λύσεις τις διαφορές σου με τους άλλους. Πράγματι, επειδή όλα όσα ζούμε σήμερα με τεντώνουν τα νεύρα, οι Έλληνες της σημερινής εποχής έχουν έναν παραπάνω λόγω να είναι τεντωμένοι. Το έργο όμως δεν μιλά για κάποια συγκεκριμένη κρίση. Μιλά για τη διαχρονική δυσκολία και ενίοτε αποτυχία των ανθρώπων να χαλιναγωγήσουν τα πρωτόγονα ένστικτά τους. Η υπόθεση φέρνει τέσσερις πολιτισμένους Ευρωπαίους, ενήλικες, μορφωμένους, να κάθονται μαζί. Και όχι μόνο δεν τα καταφέρνουν, αλλά τα καταστρέφουν όλα.
Εσείς πόσο αναγνωρίζετε τον εαυτό σας στο ρόλο σας; Στην προσωπική σας ζωή θυμάστε να βιώσατε τέτοιες εκρήξεις;
Προφανώς και εγώ έχω βρεθεί εκτός ορίων, δε θυμάμαι πρόχειρα παραδείγματα, αλλά πιστεύω όπως όλοι μας, έχουμε βρεθεί πολλές φορές στη θέση, ο ψύχραιμος και πολιτισμένος εαυτός μας να μην έχει καταφέρει να χαλιναγωγήσει την οργή, την όποια αίσθηση αδικίας, ή τα όποια αρνητικά συναισθήματα. Και είναι πολύ φυσικό, γιατί ο κόσμος είναι πολύπλοκος και η καθημερινή ζωή των ανθρώπων και ιδιαίτερα σε μια εποχή σαν τη σημερινή στη χώρα μας, είναι μια σειρά μαχών. Από το πρωί που θα βγεις από το σπίτι και θα βρεθείς στην κίνηση, ως τη διαφωνία σου  με τον προϊστάμενο ή τον υφιστάμενο, στον γκισέ της τράπεζας, ή της εφορίας, ακόμα και το βράδυ στο σπίτι με το σύντροφο, όλη η μέρα μπορεί να είναι μια σειρά από μάχες. Είναι πολύ δύσκολο λοιπόν, να διατηρεί κάποιος συνέχεια την πολιτισμένη εκδοχή του. Θα βγει και η άλλη που είναι εξίσου ειλικρινής.
Τα τελευταία χρόνια έχουν πυκνώσει οι σκηνοθετικές σας δουλειές. «Αύγουστος», «Για Όνομα», «Η Δεύτερη Φωνή», κ.α. Τι σας γεμίζει περισσότερο; Να σκηνοθετείτε ή να ενσαρκώνετε ;
Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Είναι η ίδια τέχνη, το θέατρο, αλλά από δύο διαφορετικές θέσεις. Σαν να είσαι σε μια ορχήστρα σολίστ ή μαέστρος. Στη σκηνοθεσία μπορείς να συλλάβεις και να δημιουργήσεις ολόκληρο σύμπαν του έργου –μια ενδιαφέρουσα πνευματική διαδικασία- χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του θεάτρου, που σημαίνει δυνατότητα και απαίτηση επίλυσης πολλών προβλημάτων όλων των ειδών. Και χρειάζεται και καλή δυνατότητα επικοινωνίας για να εμπνεύσει όλους τους συντελεστές προς ένα τελικό ομαδικό αποτέλεσμα. Τελείως άλλες οι χαρές από εκείνες της υποκριτικής.
Η συχνή ατάκα ηθοποιών για το πόσο δύσκολο είναι το κοινό της Θεσσαλονίκης έχει βάση;
Δεν το έχω αισθανθεί εγώ να σας πω την αλήθεια. Δεν ξέρω για τι ακριβώς μιλάνε. Τα κοινό της Θεσσαλονίκης είναι ένα αστικό κοινό που βλέπει θέατρο στην πόλη, συχνά πολύ αξιόλογο. Είναι ένα κοινό που ταξιδεύει και στην Αθήνα και στο εξωτερικό όταν θέλει ή μπορεί και βλέπει κι εκεί θέατρο. Μικρότερο κοινό σε νούμερα από την Αθήνα, αλλά το ίδιο ιδεασμένο. Ίσως η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι επειδή δεν υπάρχει η πληθώρα παραστάσεων της Αθήνας και μόνο κάποιες παραστάσεις ανεβαίνουν εδώ και η πόλη μπορεί να φιλοξενήσει συγκεκριμένο αριθμό παραστάσεων, είναι πιο προσεκτικό στις επιλογές του. Ίσως και κάτι ακόμα: Κατά καιρούς μπορεί να έχει τρομάξει το κοινό από παραστάσεις που δεν πληρούσαν κάποια ποιοτικά κριτήρια, επειδή ασφαλώς δεν είναι όλοι οι αθηναϊκοί θίασοι ίδιοι. Υπάρχουν δουλειές με υψηλές απαιτήσεις και περγαμηνές, υπάρχουν όμως και άλλες με πιο ελαφρύ περιεχόμενο που κάνουν «βόλτες» στην περιφέρεια για αυτό που αποκαλούμε «αρπαχτές»… Αυτή είναι μια σκέψη που δεν πιάνει πια. Πουθενά στην Ελλάδα και πολύ περισσότερο στη Θεσσαλονίκη. Και ίσως το λένε κάποιοι, αυτό για το «δύσκολο κοινό», επειδή απλά, είναι ένα κανονικό κοινό που περιμένει να δει ένα αποτέλεσμα αντάξιο των προσδοκιών του.
Με την πολιτική ασχολείστε; Αν όλα  όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρόνο στη χώρα με επίκεντρο  την αξιολόγηση,  τη διαπραγμάτευση, την οικονομία τα μετατρέπατε σε θεατρικό έργο, τι τίτλο θα είχε και ποιο πρωταγωνιστικό ρόλο θα επιλέγατε  να ενσαρκώσετε;
Παρακολουθώ απλώς την πολιτική ως πολίτης. Δεν νομίζω ότι θα επέλεγα ρόλο σ αυτό το έργο (σ.σ.: γελάει). Διότι μοιάζει και πολύ δύσκολο να το συνθέσεις, αφού μοιάζει να μην έχει δομή. Τα θεατρικά έργα έχουν δομή. Έχουν αρχή, μέση, τέλος, ιστορία, πλοκή, συγκεκριμένους χαρακτήρες που επιθυμούν συγκεκριμένα πράγματα. Εδώ ζούμε κάτι που δεν έχει συγκεκριμένη δομή. Δεν έχει μέση και σίγουρα δεν μοιάζει να έχει τέλος…
Έχουμε καιρό να σας δούμε σε κάποιον τηλεοπτικό ρόλο, από το  2007 και τον Γιούγκερμαν. Τι σας κρατά εκτός τηλεόρασης;
Δεν έχει υπάρξει κάτι που να με προκαλέσει να συμμετάσχω. Δεν είναι ότι έγινε κάποια ιδιαίτερη πρόταση και την αρνήθηκα.
Κρίνοντας από δουλειές όπως το Γιούγκερμαν και το Sleuth (Σλουθ),  βρίσκετε ιδιαίτερη πρόκληση στο να αναβιώνετε έργα που έχουν συνδεθεί με ιερά τέρατα του παρελθόντος (Αλεξανδράκης, Χόρν, Μάικλ Κέιν); Άλλοι θα απέφευγαν τη σύγκριση, εσείς φαίνεται να την επιδιώκετε…
Ούτε την επιδιώκω, ούτε την αποφεύγω. Δεν επιλέγεις έργο για τη σύγκριση, ή για να κάνεις κάτι ως τιμή για μια προηγούμενη γενιά. Αυτή, η τιμή, θα πρέπει να είναι δεδομένη. Συμβαίνει απλώς, κάποια πράγματα να τα έχουν κάνει κι άλλοι στο παρελθόν. Όπως συμβαίνει, τα μέσα ενημέρωσης ή το κοινό, να κάνουν συνδέσεις ή να αναζητούν διαδρομές ανάμεσα σε γενιές. Ότι, για παράδειγμα, ο τάδε της σημερινής γενιάς είναι ο αντίστοιχος δείνα της άλλης γενιάς. Οι συνδέσεις με τον Αλεξανδράκη, ήταν τυχαίες. Δεν έγιναν επί τούτου. Είχαμε συνδεθεί στο «να με προσέχεις» του Παπακαλιάτη, είχε κάνει πράγματι το Σλουθ και τον Γιούγκερμαν,  είχε κάνει και τον Ιππόλυτο στην Επίδαυρο που επίσης έκανα κι εγώ. Οι συνδέσεις όμως είναι τυχαίες. Και ενώ με τιμούσε το γεγονός αυτής της αναλογίας, σας βεβαιώ ότι δεν έγινε επί τούτου…
Και κάτι σίγουρα επίκαιρο: Ως παρουσιαστής στο Survivor έχετε πάει. Ως παίκτης, θα πηγαίνατε;
Α, όχι. Δεν θα πήγαινα ως παίκτης (σ.σ.: γελάει). Δεν νομίζω ότι θα τα έβγαζα πέρα! Εγώ ως παρουσιαστής τότε στο Survivor είχα βάλει και τρία κιλά. Πίσω από τις κάμερες είναι εντελώς άλλες οι συνθήκες. Για τους παίκτες είναι πολύ δύσκολες. Δε θα με ενδιέφερε κιόλας να πάω ως παίκτης. Αντιλαμβάνομαι τη γοητεία που ασκεί στον κόσμο. Το χάρηκα πολύ όταν το έκανα. Είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με τη φύση ως σύμμαχο και αντίπαλο, αλλά και σε μια διαφορετική επαφή με τον άλλον άνθρωπο και ως σύμμαχο και ως αντίπαλο. Βάζει τον άνθρωπο αντιμέτωπο με την ουσία της ζωής. Τότε μάλιστα που το παρουσίαζα εγώ είχε περισσότερο χρόνο στην καθημερινότητα της διαβίωσης, τώρα έχει περισσότερα αγωνίσματα. Επιπλέον, έχει και ένα δίδαγμα για τους ανθρώπους της πόλης που έχουν την τάση να κατηγορούν τον πολιτισμό, μιλώντας για την επιστροφή στη φύση. Ότι αν βρεθείς στις συνθήκες αυτές του Survivor, καταλαβαίνεις πόσο τυχερός είσαι που ζεις σε μια πόλη, με τρεχούμενο νερό, στέγη, τουαλέτες, προστατευμένος από μολυσματικές ασθένειες. Δηλαδή, τα καλά του πολιτισμού αναδεικνύονται στο Survivor δια της ελλείψεώς τους…

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.