, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

"Δέκα μέρες γιορτάζουμε τον κινηματογράφο…"

“Ναι, δυστυχώς δεν υπάρχουν πια χρήματα ούτε για πιο άμεσες ανάγκες όπως σχολεία, νοσοκομεία, παρόλα αυτά ο πολιτισμός… δεν είναι πολυτέλεια και με πολύ μικρό προϋπολογισμό και διάφορα “κόλπα” προσπαθούμε να φέρουμε όμορφες ταινίες, μια γιορτινή ατμόσφαιρα στη Θεσσαλονίκη διότι ο κινηματογράφος είναι γιορτή. Οπότε 10 μέρες γιορτάζουμε τον κινηματογράφο, γιορτάζουμε την πόλη της Θεσσαλονίκης” λέει ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ορέστης Ανδρεαδάκης
Συνέντευξη στην Μ. Καραπαναγιωτίδου
-Η εξωστρέφεια είναι το στοίχημα σας;
-Με το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ επιχειρήσαμε τη διείσδυση και σε άλλους δήμους. Ο θεσμός ανήκει σε όλη την Θεσσαλονίκη και σε όλους τους δήμους, και μάλιστα την ώρα που κάποιοι δεν έχουν κινηματογράφο όπως ο Εύοσμος και ο Δήμος Παύλου Μελά, με τον οποίο κάναμε και μια όμορφη θερινή προβολή στο πρώην στρατόπεδο που τώρα αναπλάθεται σε Μητροπολιτικό Πάρκο. Επισης κάνουμε προβολές στο πολιτιστικό κέντρο «Χρήστος Τσακίρης» που βρίσκεται στην οδό Λαγκαδά αλλά και με τον δήμο Καλαμαριάς στο δημοτικό θέατρο της πλατείας «Μελίνας Μερκούρη».
-Τι σας έχει εντυπωσιάσει στο διάστημα που εργάζεστε στο Φεστιβάλ;
-Περνάω καλά! Μ’ αρέσει να κυκλοφορώ στην πόλη, να ψωνίζω, να πηγαίνω στα μπαρ, να πηγαίνω βόλτα στο λιμάνι. Είναι ωραία η ζωή στη Θεσσαλονίκη. Όλοι το ξεχνάμε, ξεχνάμε τις απλές καθημερινές χαρές…
-Παρά τα οικονομικά προβλήματα, θα φιλοξενήσουμε μεγάλες προσωπικότητες, πχ Αλεξάντερ Πέιν… Γιατί επιστρέφουν στη Θεσσαλονίκη;
-Το λατρεύουν το φστιβάλ μας… Βέβαια ο Πέιν είναι ‘Ελληνας, θα σας δείξω το μήνυμα λέει θέλω να έρθω στο πιο αγαπημένο μου φεστιβάλ… Επιστρέφουν και θέλουν να έρθουν διότι περνάνε καλά. Βλέπει τις ταινίες με πολλή προσοχή και αγάπη και μετά στις συζητήσεις με τους δημιουργούς παραμένει μέσα στην αίθουσα ενώ σε άλλα φεστιβάλ… αδειάζουν την αίθουσα και μένουν 5-6 μόνο! Κάνουν ωραίες ερωτήσεις, οπότε δημιουργείται αυθόρμητα όλο αυτό το υπέροχο σκηνικό…
-Ανανεώνεται το κινηματογραφικό κοινό ή παραμένει το ίδιο;
-Βεβαίως και ανανεώνεται. Πέρυσι ήρθε μια κυρία 70-75 ετών και μου είπε, εγώ ερχόμουν στο φεστιβάλ την εποχή του… 60 και τώρα έφερα την εγγονή μου που είναι 29 ετών να της γνωρίσω το φεστιβάλ που έζησα εγώ εκείνη τη δεκαετία!
-Αυτό το άνοιγμα που κάνετε με τους εικαστικούς, αυτό το… πάντρεμα που κάνετε με τις ταινίες και τις δημιουργίες εικαστικών πως το σκεφτήκατε;
-Εδώ και πολλούς μήνες δώσαμε από ένα έργο του διαγωνιστικού τμήματος σε έναν εικαστικό ο οποίος έφτιαξε ένα πρωτότυπο εικαστικό έργο το οποίο εμπνεύστηκε από την ταινία. Πραγματικά βλέποντας το έργο είναι σαν διαβάζεις ένα κείμενο, μια κριτική. Σου ανοίγει κι άλλους ορίζοντες…
-Το “Ρίζωμα” έχει να κάνει με το φετινό φεστιβάλ αλλά και με ένα βιβλίο…
-Ήταν ένα βιβλίο που με έχει σημαδέψει, από τα πιο σημαντικά του 20ου αιώνα, φιλοσοφικού περιεχομένου, η ανάγκη για ρίζες ή ρίζωμα στο οποίο συμπυκνώνεται ουσιαστικά η σημαντικότερη και πλέον παραγνωρισμένη ανάγκη της ψυχής.
-Στο παγκοσμιοποιημένο τοπίο -και της τέχνης και του διαλόγου- έχουμε πάλι ανάγκη για…ρίζωμα;
-Ναι αλλά μη το φανταστείτε κυριολεκτικά, ως μια πατρίδα ή ένα σπίτι αλλά ως μια μνήμη, έναν θεό. Η συγγραφέας είναι θρήσκα και μιλάει για έναν δικό της θεό, δεν είναι εντελώς χριστιανικό. Έχουμε ανάγκη επαφής ο ένας με τον άλλον να ξαναβρούμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη… Για αυτά μιλάει η Σιμόν Βέιλ
-Οι ταινίες… “φιλοσοφούν”;
-Όπως έλεγε ο αείμνηστος Νίκος Παναγιωτόπουλος “μην ξεχνάς οι ταινίες παίζονται δεν στοχάζονται οπότε είναι ταινίες διαφόρων ειδών…”
-Ποια είναι η ταινία που έχετε ξεχωρίσει;
-Δεν μπορώ να σας απαντήσω κάτι τέτοιο αλλά μπορώ να πω ότι «Ο Μικρόκοσμος» είναι από τις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες που έχω δει την τελευταία πενταετία…

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.