Της Βίκης Νάκου*
Ασφαλώς και η όποια παροχή οικονομικής βοήθειας σε εισοδηματικά ενδεείς συνανθρώπους μας είναι πάντοτε ευπρόσδεκτη και αναγκαία. Ειδικά μάλιστα στη σημερινή εποχή, καθίσταται ακόμη περισσότερο απαραίτητη. Το κύριο ζητούμενο όμως δεν είναι να παρέχουμε απλά μια προσωρινή λύση σε ένα πρόβλημα και να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας αναφορικά με τις παρενέργειες που αυτό προκαλεί, μετατοπίζοντας για το μέλλον τις όποιες προσπάθειες οριστικής επίλυσής του.
Εν προκειμένω η εξαγγελία για παροχή έκτακτου, εφάπαξ καταβαλλόμενου, βοηθήματος ποσού κατά μέσο όρο 340 ευρώ σε 1.600.000 συνταξιούχους είναι προφανές ότι αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό της απόγνωσης που τους έχει προκαλέσει η κατακρήμνιση των συντάξεων τους επί μία 6ετία ή διαφορετικά δίνει πολύ μεγάλη σημασία στο δέντρο, απαξιώνοντας το δάσος. Δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από μία μεμονωμένη και ξεκάθαρα αποσπασματική ενέργεια που δεν εμπεριέχει καμία απολύτως αναπτυξιακή προοπτική.
Λαμβάνοντας υπόψη τη χρονική συγκυρία (παραμονές Χριστουγέννων) και την ηλικιακή ομάδα (συνταξιούχοι) που επελέγη για να διοχετευθεί το «οικονομικό πλεόνασμα», αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πλέον πιθανό είναι τα χρήματα να οδηγηθούν αποκλειστικά στην αγορά καταναλωτικών αγαθών και σε μεγάλο ποσοστό παιχνιδιών για τα εγγόνια τους.  Έτσι όμως το πρόβλημα δεν λύνεται απλά διογκώνεται και είναι βέβαιο ότι θα το βρούμε εκ νέου μπροστά μας.
Αν όμως με αυτά τα χρήματα παρέχονταν κίνητρα και ώθηση για επενδύσεις, πόσο διαφορετικά θα ήταν τα αποτελέσματα; Και για να μην μιλάμε θεωρητικά δεν αναφέρομαι σε δυσκίνητες και μεγαλεπήβολες επενδύσεις τεράστιας αξίας και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, που πολλές φορές μπλέκονται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και δεν ολοκληρώνονται ποτέ.
Προτείνω κάτι ασφαλέστερο και ευχερώς υλοποιήσιμο, που αφορά τον πρωτογενή τομέα παραγωγής της πατρίδας μας. Έτσι θα μπορούσαν να επιδοτούνταν άμεσα και σε ποσοστό ακόμη και 100 % για την αγορά βοοειδών και αιγοπροβάτων καθώς και για τη δημιουργία ή ανακαίνιση των κτηνοτροφικών τους μονάδων νέοι ή ήδη υπάρχοντες κτηνοτρόφοι σε όλη την ελληνική ύπαιθρο. Ή ακόμη, να δίνονταν και σε αγρότες ανάλογη επιδότηση με την υποχρέωση να σπείρουν συγκεκριμένες καλλιέργειες, που θα κάλυπταν στο σύνολό τους τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς και θα διοχετεύονταν και σε άλλες χώρες. Και μόνο αν αναλογιστούμε ότι σε ετήσια βάση οι εισαγωγές από το εξωτερικό βόειου κρέατος ανέρχονται περίπου σε 1,5 δις ευρώ αρκεί για να καταδείξει τη σημασία των παραπάνω. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να υποστηριχτούν δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας, που με την δραστηριότητά τους θα παρείχαν απασχόληση σε ακόμη περισσότερους.
Από όλα αυτά μόνη ωφελημένη η ελληνική οικονομία που και την ανεργία θα καταπολεμούσε και τις εισαγωγές (άρα το πολύτιμο συνάλλαγμα) θα περιόριζε και φυσικά θα εισέπραττε φόρους και εισφορές που θα ενίσχυαν τα πολύπαθα ασφαλιστικά ταμεία.  Άλλωστε είναι γνωστό πως είναι προτιμότερο να μάθεις σε κάποιον να ψαρεύει παρά να του χαρίζεις διαρκώς τροφή (επιδόματα εν προκειμένω)!
*Η κ.  Νάκου, είναι Αναπληρώτρια Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας