, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

"Η ζωή θα είναι πάντα ωραία και θα λέγεται… Λάσκαρη"

της Βίκης Νάκου*
“Αύγουστος φώτα στην παραλία φεύγουν τα πλοία για το νησιά…” τραγουδούσε αισθαντικά, στη θεατρική παράσταση “Διαμάντια και μπλούζ” η Ζωή Λάσκαρη, το 2006. Αύγουστο, “επέλεξε” να φύγει, τις μέρες που κοιμήθηκε η Παναγιά μας. Καλοκαίρι, που ήταν η αγαπημένη της εποχή, στα λευκά, που ήταν το χρώμα, που λάτρευε. Μια, από τις πιο διάσημες ηθοποιούς της Ελλάδας και μια, από τις τελευταίες σταρ, με όλη την σημασία της λέξης. Μεγάλη καριέρα στον κινηματογράφο, που όπως έλεγε η ίδια την όφειλε στον Φιλοποίμενα Φίνο, που την εξέλεξε άγνωστη κοπελίτσα το 1961, για την ταινία “Κατήφορος”, και της έδωσε το διαβατήριο, για μια λαμπρή κινηματογραφική καριέρα. Δεν εγκατέλειψε ποτέ τον Φίνο, τον οποίο λάτρευε και στα χρόνια της πτώσης του Ελληνικού Σινεμά το 1974, αποφάσισε να παίξει την ταινία “Στον αστερισμό της Παρθένου”, χωρίς καμμιά αμοιβή, για να στηρίξει τον Φίνο.
Σταρ Ελλάς, στα καλλιστεία του 1959 αλλά και 6η φιναλίστ, στο διαγωνισμό ομορφιάς “Μις Υφήλιος, κατόρθωσε με την εξαιρετική ομορφιά της, το μεγάλο της ταλέντο αλλά και την προσήλωση της στη εργασία και τον στόχο της να διαπρέψει στον ελληνικό κινηματογράφο όπως και στο θέατρο σε δύσκολα και απαιτητικά θεατρικά έργα. Πίσω από τα φώτα, τα υπέροχα φορέματα, την εξαιρετική αισθητική και τους μοναδικούς ρόλους αλλά και την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, βρίσκονται συσσωρευμένες αναμνήσεις μιας τραγικής παιδικής ζωής. Οι απώλειες, που βίωσε η Ζωή Λάσκαρη ήταν πράγματι οδυνηρές. Χωρίς τον πατέρα της, τον Συνταγματάρχη Δημήτρη Κουρούκλη, από την βρεφική ηλικία των 8 μηνών – εκτελέστηκε στον εμφύλιο από τους κομμουνιστές – και χωρίς την μητέρα της, που την έχασε την ίδια ταραγμένη περίοδο, πριν κλείσει τα 7 της χρόνια η Ζωΐτσα, όπως όλοι στην Θεσσαλονίκη την ήξεραν, μεγάλωσε με την γιαγιά και τον παππού της.
Κράτησε αυτό, που της είπε η γιαγιά της: ” Μην κάνεις ποτέ ότι κάνουν οι άλλοι” και το τήρησε σε όλη της την ζωή. Την γνώρισα θεατρικά στην θεατρική παράσταση “Μις Πέπυ”, στην εφηβεία μου, το 1984. Από τότε, παρακολούθησα όλες – σχεδόν – τις παραστάσεις της. Εξαιρετική θεατρική ηθοποιός. Πάταγε γερά στο σανίδι, έκανε “θόρυβο” και ταυτόχρονα ήταν ένα σιωπηλό ταπεινό αστέρι. Μου έδωσε την χαρά, να την γνωρίσω περισσότερο προσωπικά και να γοητεύθηκα, από τον χαρακτήρα της. Άμεση, ειλικρινής και ευθύς, με εκρηκτικό ταμπεραμέντο και υπομονετικός άνθρωπος. Λάτρευε την καθημερινότητα και την ζούσε. Δεν διαχώριζε τον καλλιτέχνη από την απλή καθημερινότητα της ζωής. Χαμογελούσε διάπλατα και γέλαγε δυνατά με την καρδιά της. Όπως έκανε μια ζωή! Άλλωστε έτσι ξόρκισε ό,τι τραγικό και κακό της συνέβαινε και προχωρούσε κοιτώντας μόνο μπροστά.
Αυτή η αισιοδοξία την σημάδεψε αλλά και μας καθόρισε κι εμάς, ως θεατές σε όλη της την διαδρομή. Ο θάνατος της, την περασμένη Παρασκευή, σαν από “μυστική συμφωνία” έγινε “ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και χριστιανά”, όπως όλοι επιθυμούμε. Η Ζωΐτσα όμως τον κέρδισε, ως αντιστάθμισμα, για την τραγικότητα της παιδικής ζωής της. Ως κέρδος στο συνεχές χαμόγελο της και στο γεγονός, ό,τι δεν κράτησε ποτέ κακία σε κανέναν. Ως διαβατήριο, μιας γυναίκας που έζησε γεμάτη ζωή, πλήρη & ήταν πάντα αυτάρκης. Εκείνη τώρα ταξιδεύει μακάρια, στην Αιώνια Ανατολή. Εμείς, την αποχαιρετούμε, ως το πιο λαμπρό και φωτεινό αστέρι, που φώτισε τα νιάτα πολλών γενεών Ελλήνων. Και θα φωτίζει. Αυτό, από μόνο του, είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.
* Η Βασιλική (Βίκη ) Νάκου είναι Ιστορικός Πολιτισμιολόγος & δημοσιογράφος, Μέλος του Ινστιτούτου Δημοκρατίας “Κωνσταντίνος Καραμανλής“.

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.