Συνέντευξη στη ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
Φωτογραφίες: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

«Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να αφιερωθεί κανείς σταθερά σε ένα και μόνο σκοπό, τον οποίο να φωτίζουν ευγενή ελατήρια. Ένας τέτοιος αγώνας ανυψώνει τον άνθρωπο και εξασφαλίζει επιτυχία στη ζωή». Τα σοφά λόγια του Βολταίρου θα έλεγε κανείς πως είναι το απόφθεγμα της ζωής της Μπέττυς Αρβανίτη.
Σε μια συνέντευξη ειλικρινή, η γυναίκα που πρωταγωνίστησε σε ταινίες της Φίνος Φιλμς, η ίδια γυναίκα που εδώ και 25 χρόνια παλεύει να κρατήσει ζωντανό το θέατρο Κεφαλληνίας, η ηθοποιός που έδωσε πνοή στη «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη, μιλάει για τον ρόλο της, το θέατρο, τον παλιό κινηματογράφο, που όπως είπε έχει υπερεκτιμηθεί, σχολιάζει τους πολιτικούς και δηλώνει πως οι Έλληνες «παρασυρθήκαμε σε μια εικονική πραγματικότητα».

Για δεύτερη συνεχή χρονιά παρουσιάζεται στο θέατρο Κεφαλληνίας «Η φόνισσα» του Παπαδιαμάντη. Πώς προέκυψε στη ζωή σας η «Φόνισσα» και ποια ήταν η διαδικασία προσέγγισης της ηρωίδας;
Αυτή την πρόταση μου την έκανε ο Στάθης Λιβαθινός, με τον οποίο δουλεύουμε μαζί πάρα πολλά χρόνια. Όταν μου το είπε, γιατί δεν είναι προφανές ότι μου ταιριάζει ο ρόλος, κατατρόμαξα. Είπα: «Εγώ τη Φόνισσα;». Όταν άρχισα να έρχομαι σε επαφή με το κείμενο, με ενδιέφερε πάρα πολύ. Μου δημιούργησε μια μεγάλη πρόκληση και από εκεί και πέρα, για έναν λόγο που δεν τον έχω καταλάβει, συνδέθηκα ουσιαστικά και μου έβγαλε πράγματα που δεν τα φανταζόμουν.

Ακόμα μια σημαντική επιτυχία είναι το βραβείο του Α΄ Γυναικείου Ρόλου που σας απονεμήθηκε στα θεατρικά βραβεία κοινού, την Τρίτη 13 Νοεμβρίου.
Το είχα ξεχάσει αυτό. Παρόλο που ήταν Τρίτη και 13, η ημέρα αυτή ήταν τυχερή για μένα!

Είστε από τις πιο γνωστές ηθοποιούς της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ συμμετείχατε και σε πολλές ταινίες της Φίνος Φιλμς. Τι έχει μείνει ως απόηχος μέσα σας από εκείνη την εποχή;
Δεν θεωρώ ότι αυτή η εποχή είναι τόσο σημαντική για μένα. Το θέατρο είναι αυτό που με αντιπροσωπεύει και αυτά που έχω κάνει κυρίως στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, που εδώ και 25 χρόνια έχουμε. Εντάξει, ευχάριστα πράγματα ήταν αυτά, πολύ νεανικά, αλλά δεν είναι η ουσία. Επίσης, πιστεύω ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος είναι υπερτιμημένος. Μόνο καλούς κωμικούς είχαμε. Εκτός από δυο με τρεις ταινίες σημαντικές, δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα.

Στη θεατρική σας καριέρα ποιους θεωρείτε σταθμούς;
«Η Φόνισσα» είναι σταθμός, θεωρώ. Επίσης, όταν πρωτοξεκίνησε αυτό το θέατρο με την «Πέτρα Φον Καντ» του Φασμπίντερ ήταν ένα πολύ σημαντικό πράγμα που έγινε και ουσιαστικά το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας θεωρώ σταθμό στη θεατρική μου ζωή. Από εκεί και πέρα πολλά πράγματα έχω κάνει που τα έχω αγαπήσει, όπως ότι έχω παίξει όλες τις ηρωίδες του Τσέχωφ, αλλά και τις «Δούλες» του Ζενέ. Επειδή το θέατρο είναι ένα ζωντανό πράγμα δεν είσαι στο πριν, είσαι πάντα στο μετά και στο τώρα. Νομίζω ότι μια σειρά από αυτούς τους ρόλους με οδήγησαν στη «Φόνισσα».

Πώς αντιλαμβάνεστε το θεατρικό κοινό του σήμερα και του χθες;
Ένα πράγμα που μπορώ να πω είναι ότι η τηλεόραση έχει κάνει πολύ κακό. Το κοινό του θεάτρου έχει την αίσθηση ότι δεν είσαι άνθρωπος, αλλά εικόνα, ακόμα και αν είσαι σε απόσταση αναπνοής. Μπορεί να παίζεις, να κλαις, να χτυπιέσαι και να μιλάει ο θεατής στον διπλανό του και να λέει «κοίτα καλέ πώς κάνει»! Υπάρχουν και τέτοια φαινόμενα.

Πιστεύετε ότι η κρίση είναι αξιακή και όχι οικονομική;
Πιστεύω ότι παρασυρθήκαμε σε μια εικονική πραγματικότητα, σε ένα γκλάμουρ και έναν τρόπο ζωής που δεν έχει αντίκρισμα. Ζήσαμε τόσο επιπόλαια και τόσο ρηχά όλα αυτά τα χρόνια και φταίμε για το ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Σαφώς οι πολιτικοί φταίνε πολύ περισσότερο, γιατί άμα δεν μπορείς να κάνεις κάτι, τότε μην το κάνεις. Η κρίση μπορεί να μας φέρει και καλό στο τέλος, περνώντας από πολύ δύσκολα μονοπάτια βέβαια, μπορεί να μας κάνει να συνδεθούμε με πιο ουσιαστικά πράγματα.

Σας έχει επηρεάσει εσάς; Γιατί ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι οι καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει περιουσίες.
Αυτό καθόλου δεν ισχύει. Ο άντρας μου, για παράδειγμα, είναι πολιτικός μηχανικός και έχει πάρα πολλά σπίτια, αλλά τι να τα κάνει; Δεν πωλείται τίποτα. Ποιος θα τα αγοράσει; Απλώς εκείνο που λέω είναι μήπως αυτό το πράγμα μας ταρακουνήσει. Εγώ στενοχωριέμαι πάρα πολύ για τις γενιές που θυσιάζονται.

Πώς κρίνετε την πολιτική των τελευταίων χρόνων και ειδικά της συγκεκριμένης εποχής με τις περικοπές και το τσεκούρωμα σε μισθούς και συντάξεις;
Μου φαίνεται τραγικό όλο αυτό το πράγμα που συμβαίνει και στενοχωριέμαι πάρα πολύ. Από την άλλη πλευρά, σε αυτό το σημείο που φτάσαμε τι θα κάνουμε; Δεν θα δώσουμε τίποτα πίσω, θα μας τα χαρίσουν όλα και θα μας δώσουν και από πάνω; Είναι πράγματα ανέφικτα αυτά, πρέπει να συνέλθουμε. Αν μετά από τέτοια δυστυχία δεν αφυπνιστεί κανείς, τι να πω! Εγώ μόνο μέσα από τη δουλειά μου μπορώ να εκφραστώ.

Η ψήφος, όμως, δεν είναι πολύ σημαντικό όπλο στα χέρια μας; Την εκμεταλλευόμαστε όπως θα έπρεπε;
Καθόλου. Ενώ έχουμε ένα όπλο, γιατί το χρησιμοποιούμε με αυτόν τον τρόπο; Δεν μπορώ να φανταστώ πώς έχει αυτό το ποσοστό η Χρυσή Αυγή και μπορώ να το πω ανοιχτά. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο σήμερα.

«Οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που αντιστέκονται στην καταπίεση» έχετε πει. Οι Έλληνες έχουν κρατήσει αυτό το στοιχείο αντίστασης;
Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα. Το μόνο που μας έμεινε είναι να καθόμαστε και να μιλάμε για τους αρχαίους Έλληνες. Είναι καιρός να φανούμε αντάξιοι όχι των προγόνων μας, αλλά του ανθρώπινου είδους…