, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Ο Δ.Σαββόπουλος αναγορεύτηκε σε επίτιμος διδάκτορας του ΑΠΘ

«Να γίνουμε μοντέρνοι, να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας» είναι ο συλλογικός πόθος, αλλά «η δυσκολία μας σε αυτή τη χώρα», τόνισε ο Διονύσης Σαββόπουλος, κατά την τελετή αναγόρευσης του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα Τελετών του ΑΠΘ.
«Οι τραγουδοποιοί λαχταρούμε για εκείνη τη στιγμή που όλα γίνονται ένα» είπε ο Διονύσης Σαββόπουλος και συνέχισε : «Τολμώ να πω ότι η κατακερματισμένη εποχή μας χρειάζεται συνθέτες μάλλον, παρά καθοδηγητές. Το έχει ανάγκη η ψυχή μας. Το κράμα ανατολής και δύσης που πέτυχε π.χ. ο Βασίλης Τσιτσάνης και που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, δεν το έχει επιτύχει ο πολιτικός μας βίος, με αποτέλεσμα αλλού να μοχθούμε κάθε μέρα και αλλού να είναι η ψυχή μας».
Ο κ. Σαββόπουλος έκανε ιδιαίτερα μνεία στη δουλειά του Μ.Χατζηδάκη και του Ν.Γκάτσου, που «σε κάνει να νοιώθεις ότι είσαι ένας σύγχρονος Έλληνας, του καιρού μας, που διατηρεί όμως την ιδιοπροσωπεία» και πρόσθεσε : «Γιατί, αυτό ποθούμε όλοι και αυτή είναι η δυσκολία μας σε αυτή τη χώρα. Να γίνουμε μοντέρνοι να πάμε μπροστά, χωρίς να χάσουμε την ψυχή μας».
Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, έστειλε μηνύματα για το σήμερα, εκφράζοντας τη χαρά του, που ένας παγκοσμίου φήμης τραγουδοποιός, ο Μπομπ Ντύλαν, βραβεύτηκε με το Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας, ενώ σημείωσε και το βάρος αυτής της χειρονομίας «στη συγκεκριμένη στιγμή».
«Διότι, η παγκοσμιοποίηση, η οικονομική κρίση, η τρομοκρατία, η μετανάστευση, η ανάδυση ημιάγριων πολιτικών κομμάτων, γεμίζουν με φόβο τις ψυχές των ανθρώπων, που μοιραία σε τέτοιες εποχές, στρέφονται στις καταβολές τους, εκεί όπου επικρατεί η ανάγκη επιβίωσης και το σώζων εαυτόν σωθείτω και η βαρβαρότητα. Αλλά και το φως των ραψωδών, ο Όμηρος και οι λυρικοί ποιητές» είπε ο κ. Σαββόπουλος  και πρόσθεσε : «Αυτό το φως αισθάνεται κι έρχεται να μας δείξει η Σουηδική Ακαδημία, δίνοντας το Νόμπελ σε ένα κορυφαίο τροβαδούρο της εποχής μας».
O Διονύσης Σαββόπουλος στην ομιλία του ξεκίνησε συγκινημένος την αφήγηση του από τη γέννηση του, μέσα στα «Δεκεμβριανά του 1944», όπου ένας ΕΛΑΣιτης με μια μοτοσικλέτα με καλάθι μετέφερε στο μαιευτήριο την ετοιμόγεννη, κυοφορούσα αυτόν, μητέρα του και στο πώς, ως νήπιο, πριν ακόμη αντιληφθεί το νόημα των λέξεων που άκουγε στο ραδιόφωνο, ένοιωθε τη μουσικότητά τους.
«Η μουσική των λέξεων με επισκέφθηκε πριν από τις λέξεις, τότε δεν άκουγα παρά φωνήματα, τη σημασία των οποίων κατάλαβα σιγά – σιγά αργότερα ?ποτέ μου δεν έγραψα στίχους χωρίς μουσική, ούτε ξέρω πώς να το κάνω αυτό?. γράφω μουσική και στίχο σχεδόν ταυτόχρονα και μέσα μου προπορεύεται λιγάκι η μουσική και ο ρυθμός? Στη δουλειά μου, οι στίχοι και η μουσική είναι ένα. Και εάν υπάρχει ποίηση σε αυτά που κάνω, αυτά δεν βρίσκονται μόνο στα λόγια, αλλά στο τραγούδι, εν τω συνόλω?.» είπε ο γνωστός τραγουδοποιός και πρόσθεσε : «’Ακουγα εντελώς διαφορετικά είδη μουσικής, μόνο που με τα χρόνια, ένας εσωτερικός θα έλεγα κρυφός, τεχνίτης τα σμίλευε, ένωνε τα διάφορα είδη δημιουργώντας να αμάγαλμα μια καινούργια μορφή.  Ούτε εγώ ο ίδιος πια δεν ξέρω να ξεχωρίσω στα τραγούδια μου, πιο είναι το λαϊκό στοιχειό, ποιό το ελαφρό, ποιο το έντεχνο, ποιο το παλιό και πιο το νέο».
Πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.