Στις 24 Μαΐου του 1979 γεννιέται στη Ζυρίχη ο Πάνος, ο δεύτερος γιος της οικογένειας Μουζουράκη, που είχε μεταναστεύσει εκεί για να δουλέψει. «Ήμουν ο πιο ευαίσθητος, ο πιο μαμάκιας από τα τρία αγόρια (σ.σ. απέκτησε άλλον ένα αδελφό). Όταν εκνευρίζαμε τη μητέρα μας, εκείνη άνοιγε την πόρτα και έλεγε “φεύγω”. Ενώ τα αδέλφια μου έκαναν πάρτι, εγώ πήγαινα στην πόρτα, έκλαιγα και της ζητούσα να γυρίσει» περιγράφει σε συνέντευξή του στο People που κυκλοφορεί με το Πρώτο Θέμα. Τι άλλο θυμάται έντονα από τα παιδικά του χρόνια; «Μέχρι τα 8 μου χρόνια λιποθυμούσα πολύ συχνά, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ας πούμε, πήγαινα στο σούπερ μάρκετ, ζητούσα μια φυσαρμόνικα, μου έλεγαν “όχι, δεν έχουμε” και έπεφτα κάτω. Oι δικοί μου με πήγαν στο γιατρό και εκείνος κάνοντάς τους πλάκα τούς είπε “να τον πάτε να αθληθεί. Αν δεν μείνει στον τόπο, θα φτιάξει κορμί” δείχνοντάς τους πως πρόκειται για κάτι ψυχολογικό και όχι για ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και έτσι ξεκίνησα το στίβο».
Από την Ελβετία θυμάται κεραμοσκεπές, αυλές με γρασίδι, ατέλειωτο παιχνίδι στους δρόμους και τους γονείς του να παλεύουν για να μην τους λείψει τίποτα. «Έμαθα να μην κάνω διακρίσεις. Δίπλα μας έμενε ο Μοχάμετ, δύο Τούρκοι παραδίπλα, άνθρωποι χωρίς οικονομική άνεση, αλλά και κάποιοι πολύ πλούσιοι, όμως κανείς δεν έκανε αίσθηση στον άλλο, κανείς δεν σχολίαζε κανέναν».
Ήταν 8 ετών όταν επέστρεψαν οικογενειακώς στην Ελλάδα. «Έπαθα πολιτισμικό σοκ. Ένιωσα ότι άλλαξα πλανήτη. Από την Ελβετία, που ήταν όλα πεντακάθαρα, ήρθαμε στην Τούμπα, στη Θεσσαλονίκη, όπου η νοικοκυρά πετούσε τα σκουπίδια από τον τέταρτο στον ανοιχτό κάδο». Δεν ήταν μόνο η αλλαγή περιβάλλοντος. Δυσκολεύτηκε πολύ και με τη γλώσσα. «Στο σπίτι μιλούσαμε ελληνικά αλλά πήγαινα σε γερμανικό σχολείο, δεν ήξερα να γράφω καλά στα ελληνικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα στο σχολείο, στην τρίτη δημοτικού, όταν ρώτησε η δασκάλα, η κυρία Δάφνη, “τι είναι το ρήμα”. Σήκωσα το χέρι με μεγάλη χαρά και περηφάνια για να απαντήσω, πιστεύοντας πως έτσι θα κοινωνικοποιηθώ και θα φανώ διαβασμένος. Ευτυχώς επέλεξε ένα κοριτσάκι, την Αργυρώ, η οποία απάντησε “ρήμα είναι το μέρος του λόγου μέσα σε μια πρόταση που προσδιορίζει πράξη” κι ενώ πίστευα ότι η Αργυρώ λέει βλακείες άκουσε “μπράβο” από τη δασκάλα. Για μένα ρίμα ήταν η ομοιοκαταληξία. Έτσι, είπα μέσα μου “εδώ δεν σε παίρνει, μη μιλάς, πρέπει να τα μάθεις όλα από την αρχή”. Από εκείνη την ημέρα κλείστηκα αρκετά στον εαυτό μου».
Πηγή: peoplegreece.com