, Πέμπτη
28 Μαρτίου 2024

search icon search icon

«Το μάρμαρο δεν μας βαραίνει, αντίθετα μας… απογειώνει»

Tα έργα της έχουν ουρανό και… «ύψος». Είναι μεγάλα – όχι τόσο σε μέγεθος – όσο σε έννοιες. Κοιτούν ψηλά και μας κάνουν, με ένα… «σιγανό» τρόπο, να κοιτάμε κι εμείς. Η γλύπτρια Μαρία Μανδάκη-Αργυροπούλου δημιουργεί ύστερα από… ξεσπάσματα, της φύσης, της θάλασσας – που αγναντεύει στο καταφύγιο της στη Χανιώτη Χαλκιδικής- της κοινωνίας αλλά και προσωπικά. Δημιουργεί με «ψυχρά» υλικά «ζεστές» φιγούρες! Τα… ξεσπάσματα είναι της χαράς ή του πόνου. Της συμμετοχής στη ζωή που χάνεται αλλά αφήνει πίσω της σταθερές και στιβαρές έννοιες από… μάρμαρο, σίδερο και γυαλί. Της αρέσει το πάντρεμα των υλικών, όπως και της ιστορίας με το σήμερα, όσο και απογοητευτικό κι αν φαίνεται. Οι γοργόνες της, οι φιγούρες της που πάσχουν ή ικετεύουν, οι “αετοί” και οι «ανεκπλήρωτοι έρωτες της». Όλα κοιτούν ψηλά με ανοιχτά φτερά. Μοιάζουν να είναι μονίμως σε μια διαδικασία… απογείωσης, αναγκαίας για τον εξανθρωπισμό ακόμη και των πιο σκληρών, έμψυχων και άψυχων…
Συνέντευξη στην Έλενα Καραβασίλη
-Χέρια ψηλά, ικέτες, φτερά… Η προσωπική αυτή ανάγκη – όπως φαντάζομαι ότι είναι – αφορά και στη συλλογική συνείδηση σήμερα;
-Είναι ανάγκη που παρατηρώ στους περισσότερους. Θέλουμε να φύγουμε από τα «καθημερινά» που μας «βουλιάζουν» που μας… βαραίνουν, θέλουμε να βρούμε τη σημασία του όρου «άνθρωπος» (άνω θρώσκω = κοιτάω ψηλά) Ως εικαστικός αλλά και ως μητέρα θέλω να βλέπω ψηλά για το μέλλον των παιδιών μας, της πατρίδας μας και της έκφρασης των Ελλήνων…
-Θεωρείτε ότι καταπιέζεται η καλλιτεχνική έκφραση των Ελλήνων σήμερα;
-Φυσικά. Κι όχι μόνο η καλλιτεχνική φύση και έκφραση τους. Οδηγούμαστε σε αποξένωση, σε μοναχικές διαδρομές, σε προσωπικά δύσβατα μονοπάτια. Πρέπει να έχουμε το κεφάλι ψηλά και στο νου μας ότι μπορούμε να… πετάξουμε, όπως «πέταξαν» άλλοι στο παρελθόν, παρά τις δύσκολες συγκυρίες. Οφείλουμε να δρομολογήσουμε… πτήσεις παντός είδους, ως Έλληνες και ως άνθρωποι.
-Τα έργα σας, θα έλεγε κάποιος, έχουν στοιχεία αυτής της αποξένωσης…
-Είναι μέσα στη φύση, μέσα στη ζωή, μέσα στο νερό και στον αέρα. Όχι δεν είναι μόνα, αντιθέτως «συνομιλούν» σε κήπους, ακτές, διαδρομές… Οι δε γοργόνες -όπως είδατε – είναι στοιχείο της Θεσσαλονίκης, των ακτών της κεντρικής Μακεδονίας, της ιστορίας μας… Οι ορίζοντες μας έχουν γαλάζιο, απέραντο και σαγηνευτικό… Θα ήταν χαρά μου να προσφέρω στην πόλη έργα μου. Θα ήθελα να βρίσκονται στο φυσικό τους περιβάλλον. Στην παραλία, στις προβλήτες… εκεί που γράφεται κάθε ιστορία μικρή και μεγάλη αυτής της τόσο όμορφης πόλης εκεί που ο πόνος διαδέχεται τη χαρά και όλοι γινόμαστε ένα σε κάθε ηλιοβασίλεμα της. Αγαπώ την πόλη μας και ενώ ταξιδεύω πολύ σε όλο τον κόσμο πάντα καταλήγω να λέω πως έχουμε την ομορφότερη παραλία του κόσμου.
-Παρακολουθήσατε σεμινάρια γλυπτικής στη Φλωρεντία, μάθατε μικρά μυστικά στη Σαντορίνη – στους ειδικούς της τέχνης – επίσης σπουδάσατε αργυροχρυσοχοΐα και αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Την ίδια ώρα, μεγάλη σας αγάπη είναι και η φωτογραφία…
-Η τέχνη δεν έχει φράκτες. Δεν έχει σύνορα και κανόνες. Μιλάει πολλές γλώσσες σε όλα τα μέρη της γης, μερικές φορές και στο σύμπαν ολόκληρο.
-Οι φιγούρες σας, γοργόνες και ικέτες, έχουν μοντέλα; Ορισμένες θεωρώ ότι σας μοιάζουν…
– Αλήθεια είναι. Το καλούπι των έργων γίνεται συνήθως με μένα… μοντέλο, όπως λέτε. Είναι προσωπικά έργα, όσο δεν πάει ο νου σας. Βάζω φιγούρα και ψυχή. Μερικές φορές νομίζω ότι κομμάτια της ψυχής μου εγκλωβίζονται στο μάρμαρο, στο σίδερο και στο γυαλί. Ίσως είναι η ζεστή ματιά μου – αυθυποβολή – στα ψυχρά υλικά της γης. Ίσως…
-Σε ποιες εκθέσεις συμμετείχατε… Τα έργα σας που μπορούμε να τα βρούμε;
-Συμμετέχω σε εκθέσεις φωτογραφίας του ελληνικού ινσταγκραμ εδώ και τρία xρόνια. Ολοκληρώνω τη συλλογή μου σε γλυπτά και σε πολύ λίγο θα είμαι έτοιμη να τα εκθέσω και να… εκτεθώ στο κοινό…

 
 
 

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.