, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Εγώ πότε θα γίνω δήμαρχος;

Σε μία δοκιμασία έβαλε η εφημερίδα Karfitsa αυτή την εβδομάδα τους υποψήφιους δημάρχους Θεσσαλονίκης. Τους ζήτησε να “σκαλίσουν” μνήμες, να ψάξουν στο προσωπικό τους χρονοντούλαπο και να μοιραστούν με τους αναγνώστες φωτογραφίες και ιστορίες από τα παλιά. Επιδίωξη να ξυπνήσουν μνήμες από το μακρινό ή πιο κοντινό παρελθόν που να συνδέονται όμως με την πόλη που διεκδικούν: τη Θεσσαλονίκη.

Από την ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΡΥΠΙΔΟΥ

Χάρης Αηδονόπουλος: Μπροστά σ’ αυτούς που έσωσαν την Ελλάδα

Απόγευμα, με τις ακακίες να ευωδιάζουν, περνώ την Εγνατία, στο γαλακτοπωλείο του Λέλεκα με τις τουλούμπες. Η πλατεία Μακεδονομάχων περιμένει τον Μιχάλη, τον Κώστα, τον Δημήτρη, τον Δάνη, τον άλλο Μιχάλη και μένα για ποδήλατο. Να ανεβούμε στο άγαλμα του Ίωνα Δραγούμη, να πιτσιλιστούμε στο σιντριβανάκι, να κλωτσάμε τη μπάλα στον τσιμεντένιο τοίχο δίπλα στις προτομές, να ακούμε τον μυστήριο ήχο στα τσιμεντένια κουτιά με τις περσίδες που μάθαμε ότι έκρυβαν τους μετασχηματιστές…

Ένα σπίτι με σαχνισί στην πάνω γωνία, στην άλλη το γκαράζ του Τρικαλιώτη και στη μέση τα παγωτά Βασδέκη -φράουλα και λεμόνι μόνο μισή δραχμή… Σε ένα παγκάκι ο παππούς μου ο Χαράλαμπος, σε άλλο η γιαγιά μου η Πηνελόπη με φίλες της και η Αχειροποίητος όπου στους Χαιρετισμούς ανάβαμε με το κερί φύλλα δάφνης που έκαναν σαν τρακατρούκα και ο κύριος Γιώργος ο φύλακας μας κυνηγούσε…

Επιστροφή από το φανάρι της Εγνατίας με Αγίας Σοφίας που με το πράσινο βελάκι έστριβες επάνω -στη γωνία η φωλιά του βιβλίου… Και με το ποδήλατο μέχρι την άλλη γωνία με το ζαχαροπλαστείο του Λάζαρου και απέναντι η Στοά Χορτιάτη, τα φρούτα, ο χασάπης που δεν άκουγε καλά, τα τουρσιά και ο χαμάλης με το κοφίνι που έκανε… delivery, οι ατμοί από το χαμάμ Παράδεισος, η πλατεία Άθωνος με τα πράσινα τρίκυκλα, το ποδηλατάδικο του Μόλχο και οι αποθήκες ξυλείας -όλα με κυβόλιθους.

Νυχτώνοντας βγαίνω από την Καστριτσίου στο άγαλμα του Χρυσοστόμου που ο άλλος μου παππούς, ο Αριστείδης, τον αποκαλούσε «ο Δεσπότης μας που έμεινε στη πατρίδα ενώ αυτοί σώθηκαν στην Ελλάδα» βλέπω στον Αχιλλέα και στο Αχίλλειο τους σταρ ποδοσφαιριστές, καμία φορά στο βιβλιοπωλείο της Ζωής τον Μητροπολίτη που τον αποκαλούσαμε «πατέρα Λεωνίδα», τον ανάπηρο πολέμου λούστρο και τον τυφλό ακορντεονίστα στη γωνιά, το φαρμακείο του Αλεξίου, το πατσατζίδικο «Ο Λευτέρης» και «ο Ηλίας» και μετά η περίτεχνη εξώπορτα μας που χάθηκε στο χυτήριο μετά τον σεισμό.

Με Συνέργεια, Πρώτα η Πόλη μας, περπατώντας καθημερινά θέλουμε οι μνήμες να γίνουν παρόν και μέλλον. Για όλα αυτά διεκδικώ την προτίμηση της πόλης μας σαν υποψήφιος δήμαρχος με πρόκριμα τη μνήμη και το έργο για να ξαναγίνει η Θεσσαλονίκη που θέλουμε και μας αξίζει. Καλό βράδυ, Ανοιξη του 1970 και του 2019 από τον ομφαλό της γενέθλιας πόλης.

Σπύρος Βούγιας: Την ημέρα που κράτησα τη σημαία του σχολείου

Στην ΣΤ’ τάξη, στο 40ο δημοτικό σχολείο Θεσσαλονίκης (το αυστηρό Ιωαννίδειο), μου εμπιστεύθηκαν πρώτη φορά τη σημαία του σχολείου για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Η επιλογή δεν έγινε, φυσικά, με κλήρωση (όπως γίνεται σήμερα) ούτε καν με βάση τους καλύτερους βαθμούς της τάξης. Ημουν ένας πολύ καλός μαθητής, όχι όμως και ο καλύτερος. Είχα ένα καλό παράστημα, χωρίς όμως να είμαι ο ψηλότερος απ’ όλους, όπως φαίνεται κι’ από τις παραστάτριες συμμαθήτριές μου που “μου ρίχνουν” στο μπόϊ (αφού τα κορίτσια είναι πιο αναπτυγμένα από τα αγόρια σ’ αυτή την ηλικία).

Τί ήταν, λοιπόν, αυτό που έκανε τον διευθυντή του σχολείου να με ορίσει  σημαιοφόρο; Νομίζω, όπως το σκέφτομαι εκ των υστέρων, πως ήταν μια συνεκτίμηση διαφόρων κριτηρίων, που συμπεριλάμβανε, βεβαίως, τη βαθμολογία και το ύψος αλλά επίσης και τη γενική παρουσία και συμπάθεια στην τάξη. Πραγματικά, θυμάμαι πως ο χαρακτήρας μου ήταν από τότε ήπιος και συναινετικός και η διάθεσή μου χαρούμενη, ήρεμη και χαλαρή. Είναι στοιχεία που διατηρώ ακόμη μέχρι σήμερα και διαμορφώνουν την εικόνα, τη συμπεριφορά και τη σχέση μου με τους άλλους.

Αυτή, πάντως, η απρόσμενη πρώτη διάκριση, με βοήθησε να αποκτήσω περισσότερη αυτοπεποίθηση και με οδήγησε αργότερα στην επιλογή να συμμετέχω στα κοινά και να επιλέγομαι ή να εκλέγομαι σε κάποιες δημόσιες θέσεις.

Η καλύτερη, επομένως, συνέχεια και το αισιόδοξο τέλος αυτής της μικρής προσωπικής ιστορίας, θα ήταν, στις επόμενες δημοτικές εκλογές, να μου εμπιστευτούν οι πολίτες της Θεσσαλονίκης τη σημαία της πόλης.

Γρηγόρης Ζαρωτιάδης:  Ένα ποτηράκι με τους λεχρίτες

Ο Πατέρας μου ο «Λεχρίτης». Είχαμε πολλά χρόνια διαφοράς. Για τη γενιά του, παντρεύτηκε σε ιδιαιτέρως προχωρημένη ηλικία, σωστό γεροντοπαλλήκαρο. Αυτός γεννηθείς το ’29, εγώ το ’72.  Παρά ταύτα, δεν το ‘νιωσα ποτέ. Σύγχρονος πάντα, τολμηρός, ικανός να ανοίγει παρέες και δρόμους, δεν φοβόταν την αποτυχία, ούτε και την έκρυβε.

Από μικρό με έπαιρνε μαζί του στις βραδινές εξόδους του, συχνά με τη μόνιμη παρέα του της μεταπολεμικής εφηβείας. Πρέπει να γνώρισα όλες τις ταβέρνες της Πόλης. Τον «Μπιραλά» στην Τούμπα, ένα ημιυπόγειο κουτούκι στη Ρωμανού απ’ όπου έβγαινες «υπό την επίβλεψη» του Λευκού Πύργου, ένα ρετσινάδικο κρυμμένο σε μια πρασιά πάνω στη Βασ. Όλγας, μετά το φανάρι της Σοφούλη.

Ανήκων στη «φιλοκυβερνητική» ομάδα του Συλλόγου Λεχριτών και Κανταδόρων Θεσσαλονίκης, εμπλεκόμενος πάντα σε απολαυστικές, αριστοφανικές αντιπαραθέσεις με την «αντιπολίτευση» των ΚΥΡΙΛΕ (Κύμα Ριζοσπαστών Λεχριτών). Τον βλέπω και σήμερα, νοητά, περιπλανώμενο σε μια Θεσσαλονίκη που ψάχνει να ξαναπιάσει το νήμα της, να πορευτεί στο μέλλον, με ταυτότητα και προορισμό, όσο το δυνατόν πιο ανέφικτο και τολμηρό.

Ήταν για μένα η προσωποποίηση του Σαλονικιού: γλεντζές και καλοφαγάς, αστείρευτος και συναισθηματικός, με «τολμηρές» εκφράσεις που όμως ποτέ δεν προσέβαλαν. Δεν δίσταζε να βρίσει, ούτε και να αγκαλιάσει ή να φιλήσει. Χαμόγελο, τσιγάρο, δημιουργία και οριακότητα. Εις το επανιδείν Βασίλη.

Κωνσταντίνος Ζέρβας: Ένας… προεκλογικός λόγος στον στρατό!

Απρίλιος 1990, εγώ φαντάρος, η χώρα σε εκλογές. Κλεισμένοι στο στρατόπεδο και σε «ετοιμότητα». Την εποχή εκείνη ο στρατός φυλούσε τα εκλογικά τμήματα και όλοι οι υπόλοιποι έφεδροι ήμασταν σε αναμονή …πιθανών εξελίξεων. Κατάλοιπα του παρελθόντος ίσως (ο στρατός να φυλάει τις κάλπες!), τα οποία ευτυχώς ξεχάστηκαν και αποτελούν πια μακρινές αναμνήσεις.

Ήταν όμως μια εξαιρετική ευκαιρία να χαρούμε την παρέα συναδέλφων, νέοι με πολύ κέφι αλλά και ελεύθερο χρόνο. Μέσα στην ευθυμία εκείνης της εκλογικής Κυριακής μου είχε ζητηθεί από τους συναδέλφους φαντάρους, να βγάλω έναν… μπαλκονάτο πολιτικό λόγο από τον πύργο ελέγχου του στρατιωτικού αεροδρομίου του Σέδες, όπου υπηρετούσα. Το είχα κάνει με κέφι και με ευρεία αποδοχή, σε ένα ομολογουμένως περιορισμένο ακροατήριο συναδέλφων φαντάρων. Και κάποιος μάλιστα απαθανάτισε τη στιγμή φωτογραφίζοντας την. Μην ξεχνάμε ότι τότε οι φωτογραφίες δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση!

Η ομιλία μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία καθώς λίγες μέρες αργότερα πήρα την άδεια απόλυσης και σύντομα ως «καλός πολίτης» πλέον ασχολήθηκα με τη δουλειά και τις δραστηριότητες που επέλεξα. Όλα αυτά τα χρόνια επέλεξα να ζήσω και να δημιουργήσω στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη.

Εκείνες τις ανέμελες νεανικές μέρες ίσως δεν το φανταζόμουν ότι κάποια (αρκετά) χρόνια αργότερα θα χρειαζόταν να βγάζω συχνά λόγους καθώς επέλεξα να ασχοληθώ πλέον με την πόλη μου και να απευθύνομαι τακτικά στους συμπολίτες μου, ως δημοτικός σύμβουλος και ως υποψήφιος δήμαρχος σήμερα. Όχι από μπαλκόνι ή παράθυρο αλλά στις γειτονιές. Με σακάκι και άσπρο πουκάμισο και όχι με τη στολή εκστρατείας. Με περισσότερη γνώση κι εμπειρία, με γκρίζα μαλλιά πλέον αλλά πάντα με την ίδια αγάπη για την πόλη μου και τους ανθρώπους της.

Μάκης Κυριζίδης: Περπατώντας από Κρυονέρι έως Λαδάδικα

Από το Κρυονέρι της Τούμπας μέχρι την πλατεία Ελευθερίας και τα Λαδάδικα δεν είναι πολύς δρόμος, το κάνεις και με τα πόδια. Έφηβος, λίγο πριν αλλάξουμε αιώνα, επιχείρησα πρώτη φορά αυτό το σπίτι – κέντρο. Ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα το πόσο ποικίλη, αντιφατική και ενδιαφέρουσα είναι η Θεσσαλονίκη. Όχι πως και αλλού στον κόσμο δεν υπάρχουν διαφορές στις συνοικίες και στα προάστια. Εδώ όμως είναι όλα μαζί και δίπλα – δίπλα. Αυτή η πολυχρωμία συνεχίζει να με εντυπωσιάζει μέχρι σήμερα.

Είναι η δύναμη και η αδυναμία αυτής της πόλης. Αδυναμία γιατί δεν συμμαζεύεται εύκολα, γιατί έχει τάσεις φυγόκεντρες. Δύναμη γιατί η ποικιλία και οι αντιφάσεις είναι που γεννούν τις ιδέες, την τέχνη και τον αθλητισμό. Θέλει όμως τον τρόπο της, η πολύχρωμη Θεσσαλονίκη. Σου το λέει: αν πας να την υποτάξεις με σιδερένια πυγμή θα σε πετάξει – αν είσαι αληθινός και της συναίνεσης θα γίνεις δικός της.

Για να τη ζήσω από κοντά μπήκα στο δημοτικό συμβούλιο. Και τώρα που ελπίζω στην εμπιστοσύνη των συμπολιτών μου για να γίνω δήμαρχος, πάλι αυτή η πρόκληση με γοητεύει. Πως να στέκονται μαζί οι βενιζελικοί και οι βασιλόφρονες μιας άλλης εποχής, οι αριστεροί και οι δεξιοί σήμερα, οι πόντιοι και οι εβραίοι, οι γηραιοί και οι πρωταθλητές… Ένα κοινό είχαν πάντα -την αγάπη για την πόλη τους. Τη Θεσσαλονίκη μας.

Βασίλης Μωυσίδης: Βοήθεια σε μια γυναίκα που δεν γνώρισα ποτέ

Ολόκληρη η ζωή μου σ’ αυτήν την πόλη είναι γεμάτη από έντονη δραστηριότητα και κάθε φύσης περιστατικά πολλάκις ακραία, που αν τα καταγράψω θα γεμίσω πάρα πολλές σελίδες. Απ’ αυτά πάντοτε θυμάμαι μια συγκλονιστική περίπτωση νέας γυναίκας, η οποία νοσηλευόταν με προχωρημένο καρκίνο. Με είχαν πληροφορήσει ότι για τη θεραπεία της χρειαζόταν χρήματα, τα οποία η οικογένειά της δε διέθετε. Αν και η ασθενής ήταν τελείως άγνωστη σε μένα ευαισθητοποιήθηκα τόσο πολύ, που πλησίασα φιλάνθρωπους γνωστούς μου και μάζεψα τα χρήματα που χρειαζόταν. Παρέδωσα τα χρήματα στην οικογένεια της ασθενούς, την οποία όμως δε γνώρισα ποτέ μου. Από τότε κάθε φορά που συναντούσα μέσα στα πλαίσια της επαγγελματικής μου δραστηριότητας παραβατικές, εγκληματικές και άλλες άδικες πράξεις, που με στεναχωρούσαν αφόρητα, θυμόμουν την άγνωστη μου ασθενή που βοήθησα και γαλήνευε η ψυχή μου. Σήμερα, αφού ολοκλήρωσα την επαγγελματική μου δραστηριότητα φτάνοντας με επιτυχία στην κορυφαία θέση της καριέρας μου, έχω τη θέληση να προσφέρω όλες μου τις δυνάμεις – και την ψυχή μου ακόμη – στην πολυαγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, την οποία από άλλο μετερίζι με ζήλο υπηρέτησα για πολλά χρόνια.

Θέλω διακαώς να διαθέσω με τον επαγγελματισμό που με διακρίνει και ιδιαίτερα με τη διοικητική μου εμπειρία στην περαιτέρω οργάνωση όλων ανεξαίρετα των υπηρεσιών του Δήμου μας, για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών προς τους δημότες. Θέλω να προφέρω μεγαλύτερη άνεση, σιγουριά, χαρά κι ευτυχία στους αγαπημένους συνδημότες μας. Αν οι συνδημότες μου μου δώσουν αυτή την ευκαιρία τότε θα αισθανθώ υπερήφανος ότι εκτέλεσα για μια ακόμη φορά το καθήκον μου.

Ιωάννης Νασιούλας: Η ευλογία από τον Άνθιμο

Όταν φάνηκε πως πάμε για το μαχαίρωμα της Μακεδονίας, αποφάσισα να κατέλθω ως ανεξάρτητος υποψήφιος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης. Ο Παναγιώτατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συμβουλεύτηκα. «Δεν ζητώ να με στηρίξετε. Θέλω μόνον να μου πείτε πως το βρίσκετε σωστό» του είπα. Αντί απάντησης, σήκωσε το χέρι του και με σταμάτησε. Κατόπιν, ευλόγησε την γραπτή διακήρυξη που λίγο μετά εξέδωσα δημοσίως.

Κοντεύει δεκαετία από τότε που πρωτογνώρισα τον αγαπητό ιεράρχη της Θεσσαλονίκης. «Θέλουμε βοήθεια για τα ευαγή μας ιδρύματα. Τις εκατοντάδες νέες και νέους από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, που φιλοξενούμε, σιτίζουμε, μορφώνουμε και υποστηρίζουμε», μου είχε πει. Έκτοτε, στις πλάτες της Ιεράς Μητροπόλεως έπεσε ο φτωχοποιημένος και προδομένος ελληνικός λαός της πόλης και οι καταταλαιπωρημένοι λαθρομετανάστες και πρόσφυγες από τις χώρες του πολέμου.

Είναι αμφίβολο αν η προσμονή του φίλεργου ιεράρχη για ουσιαστική βοήθεια από μέρους μου δικαιώθηκε: μάλλον κέρδισα από την σοφία και την αίγλη του, παρά προσέφερα. Ντρέπομαι που δεν μπόρεσα να ανατρέψω τις απαίσιες μηχανορραφίες ώστε ακόμη και σήμερα να μην σταθεί δυνατόν να ξεκινήσει η ανέγερση του Νοσοκομείου για χρονίως πάσχοντες, μείζον μέρος της χρηματοδότησης του οποίου εξασφάλισε ο γηραιός Μητροπολίτης κυρίως από «τον οβολό της χήρας».

Έχοντας πεισμώσει με τους σκοτεινούς τύπους που μας κυβερνούν με την φτώχεια και την φρίκη, τώρα θα προσπαθήσω να επιστρέψω ως αντίδωρο στην ευλογία και την καθοδήγηση που έλαβα την προσωπική μου ευθύνη απέναντι στις Ελληνίδες και τους Έλληνες της Θεσσαλονίκης.

Γιώργος Ρακκάς: Οι παρατημένες κατοικίες της Ξηροκρήνης

Τον τελευταίο καιρό μένω στις εργατικές πολυκατοικίες της Ξηροκρήνης, μια γειτονιά που έχει φιλοξενηθεί στα πολιτιστικά έντυπα της Θεσσαλονίκης για την έξοχη ρυμοτομία της, το πράσινο και τους ελεύθερους χώρους της.

Υπήρχε κάτι πολύ ιδιαίτερο στην αρχιτεκτονική φιλοσοφία του σχεδιασμού αυτής της γειτονιάς –που είναι απ’ τις λίγες της πόλης που σχεδιάστηκαν εξ αρχής λαμβάνοντας υπόψη ποικίλες χρήσεις, λειτουργίες και ανάγκες, για πράσινο, παιχνίδι και κοινωνική συνεύρεση. Στον ιδιωτικό χώρο κυριαρχεί η λιτότητα στους χώρους και η καθαρή τους γεωμετρία· αντίθετα, οι κοινοί χώροι είναι γενναιόδωροι, οι πρασιές είναι ελεύθερες, τα πάρκα είναι μεγάλα και από τον ίδιο τους τον σχεδιασμό καλούν τον κόσμο στην συνεύρεση.

Αυτό είναι, μάλλον, το μυστικό που δημιουργεί αυτήν την τόσο χαρακτηριστική αίσθηση γειτονιάς· ο ίδιος της ο σχεδιασμός παρακινεί στην κοινωνικότητα, ωθεί τους ανθρώπους να βγουν έξω από το μικρό ιδιωτικό τους άσυλο. Είναι σαν να είχε προβλέψει την απειλή της περιχαράκωσης στον εαυτό, μέσα στο γυάλινο κλουβί των καταναλωτικών αγαθών, και να εισηγούνταν μπροστά σε αυτήν την προοπτική μιαν άλλη αντίληψη της «καλής ζωής», που προάγει την σχέση και όχι την χρήση. «Ο άνθρωπος είναι ζώο πολιτικό» έγραφε ο Αριστοτέλης, «εκείνος που λόγω της αυτάρκειάς του δεν μπορεί να ζήσει μέσα στην πόλη είναι ή θηρίο ή θεός». Αυτό το θηρίο-θεός του εαυτού του είναι ο εγωκράτης άνθρωπος του 21ου αιώνα, το ανώνυμο μοναχικό πλήθος.

Οι εργατικές πολυκατοικίες της Ξηροκρήνης είναι σήμερα παρατημένες, ‘αόρατες’ επί δεκαετίες για τις δημοτικές αρχές. Η δημογραφία τους φθίνει, όπως συρρικνώθηκε, απαξιώθηκε και ξεχάστηκε η εργατική τάξη αυτής της πόλης. Σήμερα εκεί μένουν κυρίως ηλικιωμένοι, ομογενείς και μετανάστες από την πρώην ΕΣΣΔ. Έτσι πως στέκονται, ωστόσο, τα άδεια σπίτια είναι σαν να προσμένουν μιαν επιστροφή. Κι αυτό γιατί οι αξίες πάνω στις οποίες χτίστηκαν είναι πιο στέρεες κι ακλόνητες, από εκείνες που τις αντικατέστησαν.

Νίκος Ταχιάος: Το βάπτισμα του «πυρός» στην ΔΑΠ

Η φωτογραφία, τραβηγμένη πριν από 36 χρόνια, απεικονίζει τους πρώτους ΔΑΠήτες φοιτητές του ΑΠΘ που συμμετείχαν στη Σύγκλητο. Για μένα, η εμπειρία εκείνη που τότε μου έδινε την εντύπωση ότι διήρκησε μια ολόκληρη ζωή, ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στα κοινά και υπήρξε το έναυσμα για να διεκδικήσω μια θέση στο δημοτικό συμβούλιο, το 1986. Από την εποχή των φοιτητικών μου χρόνων, πάντως, κρατώ και πολύ καλές αναμνήσεις από τον τότε Πρύτανη, Μίμη Φατούρο, παρά το γεγονός ότι στην πορεία βρεθήκαμε σε αντίπαλα στρατόπεδα όταν διεκδίκησε τη δημαρχία του Δήμου Θεσσαλονίκης απέναντι στον Ντίνο Κοσμόπουλο.

Τότε ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα πως ο πιο σημαντικός παράγων στη δημόσια ζωή είναι η ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού και ότι ο κομματικός και κάθε άλλος οπαδισμός ελάχιστα βοηθούν. Αυτή η διαπίστωση, από τότε, διατρέχει την πορεία μου. Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου κατεβαίνω στις εκλογές, ως υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης, γνωρίζοντας πια καλά πως αυτό που έχει περισσότερη ανάγκη η Θεσσαλονίκη είναι να ενώσουμε δυνάμεις και να «χτίσουμε» όλοι, μια πόλη για όλους.

Μιχάλης Τρεμόπουλος: Το ποδήλατο που άλλαξε τρία χέρια

Ιστορίες με ποδήλατα… Ήταν η εποχή που αφήναμε ακόμη τα ποδήλατα ξεκλείδωτα.  Ήταν έκπληξη, λοιπόν, όταν μετά από ένα τζαμπέ σινεμά από το τοιχάκι στο Ναταλί, ανακάλυψα ότι το ποδήλατό μου είχε κάνει φτερά! Ήταν τόσο σημαντικό το γεγονός τότε, που το είχε γράψει και η “Μακεδονία” από το αστυνομικό δελτίο.

Ενάμισι χρόνο το έψαχνα, ώσπου το εντόπισα παραλλαγμένο και παρκαρισμένο στο λούνα παρκ της Σαλαμίνας. Περίμενα υπομονετικά μέχρι να έρθει ο κλέφτης και παράλληλα ειδοποίησα την αστυνομία. Όλοι μαζί κουβαληθήκαμε στο Τμήμα και οι ανακρίσεις απέδειξαν ότι το ποδήλατο είχε αλλάξει τρία χέρια. Άψογος ο αρχικλέφτης -οι γονείς του κυρίως- μου αποκατέστησε το ποδήλατο στην αρχική του μορφή. Το ανταπέδωσα κι εγώ στο δικαστήριο, λέγοντας πως δεν επιθυμώ την τιμωρία του.

Έπρεπε όμως να το γιορτάσουμε. Και το επόμενο καλοκαίρι, τρεις συμμαθητές και φίλοι αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της Χαλκιδικής με το ποδήλατο! Άθλος πραγματικός! Αλλά τον κάναμε, μαζί με μπανάκια σε πανέμορφες ακτές. Και το ευχαριστηθήκαμε, παρά τις ταλαιπωρίες. Μέχρι και προσαγωγή στο τμήμα της Ιερισσού είχαμε και κράτηση επί δίωρο, γιατί θεωρηθήκαμε ύποπτοι!

Το ηρωικό μου ESKA, με τρεις ταχύτητες, φορτωμένο και με τη βαριά στρατιωτική σκηνή, άντεξε τη δεκαπενθήμερη περιπέτεια. Χωματόδρομοι στο φουλ τότε η Χαλκιδική, τα φουιτ ξεκόλλησαν στην επιστροφή και ανέβηκα την ανηφόρα του Φοίνικα με τη ζάντα και τη βοήθεια του Δημήτρη. Για 15 μέρες δεν άντεχα να καθίσω από την ταλαιπωρία τις πέτσινης σέλας.

Τέλος καλό, όλα καλά…

Το ποδήλατο αυτό με συντρόφεψε για πολλά χρόνια. Και σήμερα ξεκουράζεται στην αποθήκη, περιμένοντας τη στιγμή που θα κοσμήσει το Μουσείο οχημάτων της πόλης…

Σίγουρα δημιουργεί θλίψη που αρκετοί έχουν αγοράσει ποδήλατα για να μετακινούνται στην πόλη και τα κρατάνε στο σπίτι, γιατί οι ποδηλατόδρομοι είναι ελάχιστοι, αποσπασματικοί, μη ασφαλείς και καταπατούνται από τα ΙΧ. Οι ποδηλάτες έχουν σαφώς αυξηθεί από το 1983 που η Οικολογική Κίνηση έκανε την πρώτη ποδηλατοπορεία στη χώρα και απαιτούν σεβασμό και υποδομές!

Παναγιώτης Ψωμιάδης: Πώς προσπάθησαν να με «τελειώσουν»

Η απόφαση μου να ολοκληρώσω την πολιτική μου καριέρα εκεί που ξεκίνησα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, κρύβει μια ολόκληρη ιστορία από πίσω της. Συνοπτικά θα σας πω πως ξεκινά στις αρχές του 2013, όταν όλη η Ελλάδα κατάλαβε το πώς προσπάθησαν να με «τελειώσουν», και όχι μόνο πολιτικά. Η μεγαλύτερη πίκρα μου είναι ότι από το πολιτικό μου σπίτι εισέπραξα αχαριστία.

Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν με στήριξε στα δύσκολα, ούτε καν ηθικά. Αντίθετα μάλιστα, ξέρω πολύ καλά, ότι κάποιοι πανηγύριζαν όταν έφυγα από την Περιφέρεια, πίστεψαν πως τελείωσαν με τον Ψωμιάδη. Άσχετα αν το καλοκαίρι του 2012 είχαν σπάσει τα τηλέφωνα, ζητώντας τότε τη βοήθεια μου στα δύσκολα για την Παράταξη. Χαιρόντουσαν, όταν ένας δικομανής, σιτιζόμενος από τα Ιδρύματα της παγκοσμιοποίησης εκτελούσε το συμβόλαιο της πολιτικής μου εξόντωσης. Βλέπετε μιλούσα πολύ για θέματα που “ενοχλούν”, όπως τα Μνημόνια, τη φτωχοποίηση των Ελλήνων, και κυρίως, το Σκοπιανό.

Τώρα με βρίσκουν πάλι ενώπιον τους. Και μπροστά στο ενδεχόμενο, ο επόμενος δήμαρχος Θεσσαλονίκης να τεθεί επικεφαλής για τη συγκρότηση ενός μετώπου ευθύνης και αξιοπρέπειας κατά της συνθηκολόγησης των Πρεσπών θα επιστρατεύσουν κάθε όπλο που έχουν στη διάθεση τους για να με εμποδίσουν. Ας είναι βέβαιοι πως δεν θα τα καταφέρουν. Ξέρω καλά πως ανάμεσα στους υπόλοιπους υποψηφίους δημάρχους υπάρχουν και αυτοί που πανηγυρίζουν κρυφά για τη συνθηκολόγηση των Πρεσπών. Εμείς δεσμευόμαστε δημόσια πως θα κρατήσουμε τη Θεσσαλονίκη ελληνική. Και θα κλείσουμε τις πόρτες, είναι ανεπιθύμητοι αυτοί που τάσσονται υπέρ της διπλής ονομασίας.

Διεκδικώ το δήμο Θεσσαλονίκης έπειτα από πολλή συζήτηση με τους πολίτες, αφού τους άκουσα και πείστηκα πως η Θεσσαλονίκη δικαιούται πολλά περισσότερα. Είμαι εδώ για να εκφράσω μια σιωπηλή πλειοψηφία που έχει αγανακτήσει. Και που πλέον αρνείται να συμβιβαστεί με τους δήθεν και τους κουλτουριάρηδες πολυτελείας. Ενωμένοι, θα σηκώσουμε τη Θεσσαλονίκη ψηλά».

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.