Μ. Τζουγανάκης: Ο λαουτιέρης που γροικούν οι Θεσσαλονικείς
Η παρουσία του είναι φερμένη από άλλη εποχή. Η φωνή και η μουσική του έχουν κρητικές ρίζες. Ο λόγος για τον Μιχάλη Τζουγανάκη, τον καταξιωμένο λαουτιέρη που έχει καταφέρει με τα τραγούδια του να φέρει την νέα γενιά κοντά στην παραδοσιακή μουσική.
Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Ο Μ. Τζουγανάκης έρχεται συχνά στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που, όπως είπε στην Karfitsa λίγο πριν εμφανιστεί στο Μύλος Club στις 20 Οκτωβρίου, την αγαπά, όμως και ο ίδιος αγαπιέται από το κοινό της.
Έρχεστε συχνά στη Θεσσαλονίκη. Τελικά τα κρητικά ακούσματα αρέσουν στους Θεσσαλονικείς;
Πάντοτε, η Βόρεια Ελλάδα με την Κρήτη είχαν έναν ιδιαίτερο δεσμό ψυχής και πνεύματος. Είναι γεγονός, ότι καταλαβαινόμαστε και τρέφουμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια μεταξύ μας. Εγώ, προσωπικά, αισθάνομαι έντονα την ανταπόκριση στην μουσική μου, που είναι επηρεασμένη από κρητικά ακούσματα.
Είστε ένας καλλιτέχνης που ασχολείστε με την παράδοση, ωστόσο είναι εμπορικό;
Δεν ασχολούμαι μόνο με την παράδοση. Όλα αυτά τα χρόνια παράλληλα με την πολύτιμη παραδοσιακή μουσική του τόπου μας, ένιωσα την ανάγκη να προσεγγίσω διάφορα είδη μουσικής. Τα πάντα μπορούν να είναι εμπορικά και διαχρονικά, εφόσον έχουν κάτι αληθινό να πουν βγαλμένο μέσα από την ψυχή του ανθρώπου.
Νιώθετε ευθύνη που έχετε στις «πλάτες» σας αυτή την παράδοση; Πόσο σημαντικό είναι να ασχολούνται καλλιτέχνες στις μέρες μας με την παράδοση;
Παρόλο που ξεκίνησα από την παράδοση και είχα την τύχη να συνεργαστώ και να συναντήσω τον Λεωνίδα Κλάδο, Κώστα Μουντάκη, Νίκο Μανία, Σπύρο Σηφογιωργάκη, Ροδάμανθο Ανδρουλάκη, Μανώλη Κακλή ,Γιάννη Μαρκογιάννη, Θανάση Σκορδαλό, Γίωργο Κουτσουρέλη, Κώστα Παπαδάκη ( Ναύτης ), Στέλιο Φουσταλιέρη, Μαύρο και άλλους, οι οποίοι με γαλούχισαν στην παιδική μου ηλικία, βάζοντας τις βάσεις σε αυτό που είμαι, είναι αδύνατο να μην αισθάνομαι ευθύνη για την παράδοση. Εκείνη όμως κατά μυστήριο τρόπο έχει ένα δικό της κόσκινο από το οποίο κρατάει ουσία και αλήθειες που είναι χρήσιμες για την συνέχισή της. Και μη ξεχνάμε ότι η παράδοση υφίσταται από τα αρχαία χρόνια, είναι λοιπόν σημείο αναφοράς.
Τα τελευταία χρόνια εν μέσω κρίσης τα νέα παιδιά ήρθαν πιο κοντά σε παραδοσιακά ακούσματα;
Τα τελευταία χρόνια μέσα στο ξεπούλημα, στη σύγχυση και την αβεβαιότητα τα παιδιά ενστικτωδώς ίσως, να ένιωσαν περισσότερο την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πραγμάτων για να προχωρήσουν στο μέλλον τους και ένα σημαντικό σημείο αναφοράς είναι η παράδοση του κάθε τόπου.