, Τρίτη
19 Μαρτίου 2024

Οι συντελεστές της παράστασης «Φαέθων» μιλούν στην Karfitsa για τα όσα μοιράστηκαν μαζί τους οι θεατές

Μετά από την επιτυχία που σημείωσε την περσινή σεζόν, ο «Φαέθων», το έργο του Δημήτρη Δημητριάδη, σε σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, επέστρεψε στο Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης, αρχικά στο πλαίσιο του 54ου Φεστιβάλ Δημητρίων (9-13 Οκτωβρίου 2019) και στη συνέχεια με νέο κύκλο παραστάσεων, από τις 18 Οκτωβρίου έως τις 10 Νοεμβρίου 2019. Ο σκηνοθέτης Θάνος Νίκας και ηθοποιοί της παράστασης μίλησαν στην karfitsa για την έως τώρα εμπειρία τους και για τα όσα μοιράστηκαν μαζί τους οι θεατές.

Θάνος Νίκας, σκηνοθέτης

”Ο Φαέθων υπήρξε ένα σκηνικό πείραμα. Η μεγαλύτερη πρόκληση αυτής της παράστασης ήταν η διαχείριση ανάμεσα στη μορφή και τη γραφή. Ποιος είναι αυτός που τα λέει αυτά, πως μπορεί να είναι αυτός και κυρίως που στέκεται ο άλλος. Ο κάθε άλλος. Από τη διαδικασία της πρόβας μέχρι την παράσταση αυτό το τρίπτυχο δεν έπαψε στιγμή να μας απασχολεί, να μας οδηγεί. Τα δακρυσμένα μάτια των θεατών σε μια σχεδόν ευλαβική σιωπή, που τη διέκοπταν κάποιοι μόνο αναστεναγμοί απελπισίας ήταν η απόδειξη ότι ο άλλος ήταν δίπλα, μαζί, και μοιραζόταν το δικό του μερίδιο στην ευθύνη του να λέγεσαι άνθρωπος”.

Παύλος Δανελάτος, ηθοποιός

”Για μένα, έτσι κι αλλιώς, όλο αυτό ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία, γιατί έπαιξα ξανά μετά από 19 χρόνια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, θα το αδικούσα αν το άφηνα έτσι: η συνεργασία με τον Θάνο ήταν κάτι ζητούμενο, το να παίζεις Δημητριάδη ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, οι συνάδελφοι και το κλίμα της συνεργασίας ήταν εξαιρετικά. Όλα αυτά, συν το γεγονός ότι κάθε παράσταση που παίζεις είναι έτσι κι αλλιώς λίγο αίμα που αφήνεις στο σανίδι, θα μου μείνουν αξέχαστα.

Παίζουμε ανάμεσα στους θεατές, σχεδόν ανασαίνουν δίπλα μας. Αυτό για μένα είναι λυτρωτικό, δεν με φόβισε ποτέ, πάντα μού ήταν ευεργετικά αυτά τα μάτια. Τα σχόλιά τους ήταν πραγματικά απίστευτα για την παράσταση (και για μας, αλλά καλύτερα ας μη το σκεφτόμαστε αυτό), ήταν σοκαρισμένοι με την καλή έννοια, αν και το θέμα ήταν τρομακτικό, προφανώς χάρηκαν αυτή τη σχέση και την παράσταση. Αποδείχθηκε για άλλη μια φορά ότι κατά βάθος οι θεατές ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να δουν μια καλή παράσταση, κι όταν αυτό συμβεί νιώθουν λυτρωμένοι”.

Θεανώ Αμοιρίδου, ηθοποιός

”Η εμπειρία ήταν θαυμάσια βασανιστική και βασανιστικά θαυμάσια! Ο «ανελέητος» λόγος του Δημήτρη Δημητριάδη, η εξαιρετική συνεργασία όλων των συντελεστών, η ζεστή φιλοξενία του Λαογραφικού Μουσείου και η θερμή ανταπόκριση των θεατών, μου άφησαν μόνο θετικά συναισθήματα. Ο χρόνος αξιοποιήθηκε, οι σχέσεις ωρίμασαν και πύκνωσαν και η παράσταση εξελίχθηκε μέσα σε ένα υγιές και δημιουργικό περιβάλλον. Τους ευχαριστώ όλους θερμά και μέσα από την καρδιά μου.

Τι κρατώ: Τα προσηλωμένα βλέμματα, το πυκνό κλίμα. Τη θερμοκρασία, που ολοένα ανέβαινε στη σοφίτα του Λαογραφικού Μουσείου. Τις ανάσες, τα επιφωνήματα που συμπάσχουν, τη συγκίνηση, τα θερμά χειροκροτήματα, τα φιλιά, τις αγκαλιές (που δεν σε αφήνουν), τις λέξεις «θέατρο» και «εμπειρία».

Νίκος Ράμμος, ηθοποιός

”Είναι πολύ δύσκολο να σας πω. Είμαστε ακόμα τόσο μέσα σ’ αυτό…

Αλλά ίσως αυτό να είναι και η καλύτερη περιγραφή γι’ αυτή την εμπειρία, αυτό το μέσα, το ασφυκτικό, το έντονο. Μια βουβή ένταση που δεν σ’αφήνει να ξεφύγεις. Κι όμως, αν κάνω ένα βήμα πίσω για να δω αυτή την εμπειρία στο σύνολό της, νιώθω χαρά κι ευγνωμοσύνη και μια φωτίτσα αγάπης γι’ αυτούς τους ανθρώπους που συνάντησα και με τους οποίους πορεύτηκα, κοντά έναν χρόνο τώρα.

Κάποια στιγμή σε μια παράσταση, μία κυρία, δίπλα στην οποία έτυχε να βρεθώ, προσπαθούσε να διώξει απαλά μια μύγα που πετούσε γύρω μου. Αλλά το έκανε σχεδόν με στοργή, για να μη με ενοχλήσει η μύγα (ή μήπως για να μην ενοχλήσει τον Λέλο;). Πάντως δεν ήταν τυχαίο. Όπως και όλα αυτά τα μάτια που παρακολουθούσαν, αντιδρούσαν, αποστρέφαν το βλέμμα ή δάκρυζαν… Να, αυτά κρατώ”.

Κατερίνα Συναπίδου, ηθοποιός

”Την πρώτη περίοδο των προβών υπήρχε ένα πηγαινέλα στα μάτια των συναδέλφων και η χαμηλόφωνη παραδοχή «δεν θέλω». Δεν γίνεται να θέλεις να μπεις σε έναν τέτοιο κόσμο. Υπάρχει ένα βάρος και το νιώθεις μετά από κάθε πρόβα, την επόμενη το πρωί. Αυτό λέμε ακόμα συχνά και πριν από παράσταση. Όμως, ξέρουμε ότι είμαστε μαζί, έχουμε ο ένας τον άλλο. Και βουτάμε.

Και εκεί συναντάμε τα βλέμματα των θεατών. Είναι δίπλα μας και περιμένουν να ακούσουν την ιστορία. Συμμετέχουν, αντιδρούν, σχολιάζουν. Φέρουν το φορτίο μαζί μας. Και έτσι ξέρουμε ότι το «μαζί» είναι μεγαλύτερο. Μια ζεστή μέρα του Μάη, τη στιγμή της κορύφωσης του έργου, νιώθω την κυρία που κάθεται δίπλα μου να μου κάνει αέρα με τη βεντάλια της. Μια άλλη, ο κύριος που βρίσκεται δίπλα στον Νίκο, προσπαθεί να πάρει μια μύγα που πήγαινε επίμονα πάνω του.

Αυτό που καλούμαστε εμείς να επαναλάβουμε κάθε βράδυ, κάποιοι το βιώνουν για χρόνια, μπορεί και για μια ζωή. Και η βία, μπορεί να πάρει πολλά πρόσωπα. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται, να ακούγονται, να μοιράζονται, να μην μένουν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και το ευχάριστο είναι να βλέπεις ότι υπάρχουν κι άλλοι που το πιστεύουν αυτό”.

Ελευθερία Μαυρίδου, ηθοποιός

”Ο φετινός κύκλος παραστάσεων αποτελεί για μένα μια πολύ ξεχωριστή και έντονη εμπειρία, καθώς βλέπω να ωριμάζει και να ανοίγει η δουλειά τόσων μηνών. Νιώθω μεγάλη ικανοποίηση και χαρά για τη συνεργασία με τους συγκεκριμένους ανθρώπους, γι΄ αυτό που μοιραζόμαστε και συνεχίζουμε να εξερευνούμε, αλλά και για την ανατροφοδότηση του κόσμου. Μ΄ έναν τρόπο οι θεατές είναι συμμέτοχοι στην ιστορία, δημιουργούμε μαζί κάτι σαν κύκλωμα κάτω από το έντονο φως που δεν αφήνει τίποτα κρυφό. Κρατάω τις εκφράσεις, τα συγκλονισμένα βλέμματα του κόσμου και όλα αυτά που μπορεί να μην ειπώθηκαν, αλλά κατέκλυζαν το χώρο κατά τη διάρκεια κάθε παράστασης”.

Τρεις τελευταίες παραστάσεις στο Λαογραφικό και Εθνολογικό Μουσείο Μακεδονίας-Θράκης: Παρασκευή 8 – Σάββατο 9 Νοεμβρίου στις 21:30 και Κυριακή 10 Νοεμβρίου στις 20:00.

Αγορά εισιτηρίων μέσω viva.gr

Κρατήσεις θέσεων: 6981 723 632

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.