Στην οδό Νικηταρά 17 στον Δενδροπόταμο το σπίτι με τα χαλασμένα παράθυρα και τα τούβλα στις εξωτερικές σκάλες, δεν προμηνύει σε τίποτα τη ζεστή ατμόσφαιρα που συναντά κανείς στο εσωτερικό του. Μπήκαμε στο σπίτι μεσημέρι και όταν φύγαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Η κουβέντα με τον αρχιμανδρίτη Αθηναγόρα Λουκατάρη κράτησε πολύ και η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΚΡΗΤΙΚΟΥ
Ο άνθρωπος που δημιούργησε τον Φάρο του Κόσμου –μια «αγκαλιά αγάπης» για νεαρούς Ρομά και όχι μόνο– και πλημμύρισε με φως τις ψυχές δεκάδων παιδιών, μας περίμενε με ένα πλατύ χαμόγελο που δεν χάθηκε ούτε στιγμή από το πρόσωπό του. Άλλωστε, όπως αποκάλυψε, είναι ευτυχισμένος βλέποντας καθημερινά τα «παιδιά του» να διαπρέπουν με ό,τι καταπιάνονται. Και δεν είναι λίγα τα παιδιά που… έχει υπό την προσοχή του και δεν κάνει καμία διάκριση σε κανένα από αυτά. Ο 42χρονος ιερέας έχει αφοσιωθεί σε  έναν σκοπό: Nα εντάξει πλήρως στην κοινωνία όλα τα παιδιά του Δενδροποτάμου και όχι μόνο. Για τον ίδιο, ο μόνος τρόπος για να τον πετύχει ήταν να στείλει όλα τα παιδιά της περιοχής στο σχολείο και να αποφοιτήσουν με γνώσεις από όλες τις τάξεις.
Ήταν ένα όνειρο που είχε από μικρός. «Από 6-7 ετών ήξερα ότι θέλω να γίνω ιερέας και να πάω σε ιεραποστολή. Όταν ήρθε ο καιρός, τελείωσα τον στρατό, χειροτονήθηκα και είπα στον τότε μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως, Διονύσιο, ότι θέλω να μου δώσει άδεια να πάω ιεραπόστολος στην Αφρική. Στη συζήτηση ήταν παρών κι ο (πρωτοσύγκελος, τότε, της ΙΜΝΣ) σημερινός μητροπολίτης Βαρνάβας, ο οποίος είπε: ‘’Σεβασμιότατε, έχουμε και εμείς τη δική μας Αφρική στον Δενδροπόταμο, ας δοκιμαστεί εδώ ο Αθηναγόρας και να δούμε πως θα ανταπεξέλθει’’. Η πρόταση του κ. Βαρνάβα ακούστηκε στα αυτιά μου σαν μια πολύ καλή πρόκληση και αφού συμφώνησε ο κ. Διονύσιος ήρθα εδώ σχεδόν 16 χρόνια πριν», εξηγεί ο πατήρ Αθηναγόρας.
«Όταν εγκαταστάθηκα εδώ, πήγαινε σχολείο ένα πολύ μικρό ποσοστό παιδιών και αυτά έμεναν για λίγες ημέρες. Στην πορεία ξεκινήσαμε να έχουμε απόφοιτους δημοτικού με πραγματική φοίτηση, αποφοίτους  γυμνάσιου , λυκείου και επιτυχίες με υποτροφίες σε ιδιωτικά ελληνικά κολλέγια. Με τις υποτροφίες αυτές, έγινε η πρώτη έξοδος των παιδιών από τον Δενδροπόταμο προς τη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς βρήκαν ανοιχτές αγκαλιές από την εκπαιδευτική κοινότητα», εξηγεί ο πατήρ Αθηναγόρας. Τα παιδιά πήγαν σχολείο όχι εύκολα, αλλά με διάφορα τεχνάσματα και κίνητρα… «Λέγαμε στα παιδιά του δημοτικού ότι αν γραφτούν στο σχολείο, θα μπουν σε ακαδημία να παίξουν ποδόσφαιρο και αν συνεχίσουν να πηγαίνουν όλη την εβδομάδα θα παίξουν στους αγώνες του Σαββατοκύριακου», αναφέρει και χαμογελά από ικανοποίηση που κατάφερε να κολλήσει σε όλα τα παιδιά των «ιό της μάθησης». Το τέχνασμα συνεχίστηκε και στα παιδιά του γυμνασίου με κίνητρο ένα ταξίδι στην Αμερική για να συμμετέχουν σε διαγωνισμό ρομποτικής. Η πρώτη ομάδα που πήγε, πήρε τιμητική διάκριση πρωταθλητή και αυτό άνοιξε την όρεξη σε όλους τους εφήβους του Δενδροποτάμου να κάνουν αυτό το ταξίδι. Τους εξηγήσαμε ότι πρέπει να είναι καλοί στα μαθηματικά, τη φυσική και στην πληροφορική οπότε ακόμη και ο πιο αδιάφορος πήγε σχολείο για να δοκιμάσει την τύχη του.
Κοινωνική επανάσταση
Το μόνο εμπόδιο που έβρισκε πλέον ο πατήρ Αθηναγόρας, ήταν τα κορίτσια. Δυσκολεύτηκε πολύ να πείσει τους γονείς τους να τα στείλουν σχολείο Ο ίδιος χαρακτηρίζει την ανατροπή αυτής της πάγιας συνθήκης «κοινωνική επανάσταση». Η νοοτροπία στο Δενδροπόταμο ήταν συγκεκριμένη: Ta κορίτσια δεν πάνε σχολείο, δεν κυκλοφορούν για να παντρευτούν αγνές από τα αντρικά βλέμματα, μένουν σπίτι και κάνουν δουλειές και φροντίζουν τα μικρότερα αδέρφια τους για να ετοιμαστούν να γίνουν μητέρες. «Το έθιμο της γειτονιάς ήταν να ντύνουν τα 12χρονα κορίτσια σαν μεγάλες γυναίκες και να τις βάζουν να χορεύουν για να τα δουν άλλες οικογένειες και να τα διαλέξουν για νύφες», εξηγεί ο πατέρας Αθηναγόρας.
Τα κορίτσια που κλέβονταν με ανήλικα αγόρια έφευγαν από τα σπίτια τους και ζούσαν στα πεθερικά κάνοντας ακριβώς τα ιδία πράγματα, συνηθίζοντας την εγκατάλειψη ακόμη και τη βία. Αυτή είναι η μοίρα ενός κοριτσιού, όπως και της μητέρας του και της γιαγιάς του… «Τα τελευταία χρόνια άρχισε να ξεριζώνεται αυτό το έθιμο. Τα κοριτσάκια πηγαίνουν σχολείο, παρά τις όποιες διαφωνίες των γονιών τους. Είναι ωραίο να λένε τα παιδιά ότι έχουν ευκαιρίες», αναφέρει ο ιερέας.
Την ώρα που ο πατέρας Αθηναγόρας φροντίζει για τα δεκάδες παιδιά του Φάρου, τακτοποιεί και τις ανάγκες της κοινότητας. Πριν από έναν χρόνο αγόρασε ένα οικόπεδο και έκτισε ένα μεγάλο σπίτι για να στεγάσει όλα τα παιδιά. Τα υλικά δόθηκαν από δωρεές, ενώ έχουν εξασφαλιστεί και τα μεροκάματα των τεχνητών για την ανέγερση του σπιτιού. Στο πλευρό του πατέρα Αθηναγόρα είναι πάντα ο μητροπολίτης Νεαπόλεως Σταυρουπόλεως Βαρνάβας και δεκάδες ιδιώτες και επιχειρηματίες, ενώ πολλοί ομογενείς από Αμερική και Βέλγιο συνεισφέρουν στο έργο του.