Του Νίκου Καραμανλή

Εάν στο Μέγαρο Μαξίμου μπορούσαν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, εκεί λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, όταν αποφάσισαν να ανοίξουν το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, το πιθανότερο είναι ότι θα το ξανασκέφτονταν. Ο λόγος δεν είναι άλλος από τα «αγκάθια» που είναι πολλά περισσότερα απ’ ό,τι αρχικά είχαν εκτιμήσει ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του. Η επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους πολίτες ότι «δεν παραδίδουμε τη Μακεδονία, αλλά κάνουμε έναν έντιμο και επικερδή συμβιβασμό με “άρμα” τη σύνθετη ονομασία» έπεσε στο κενό. Φάνηκε στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, θα φανεί ακόμα περισσότερο αύριο στο Σύνταγμα.

Μπορεί, άλλωστε, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κότζιας να εκφράζει αισιοδοξία για λύση του ζητήματος εντός έξι μηνών, η πραγματικότητα όμως μοιάζει να τον διαψεύδει. Όντως στα Σκόπια η κυβέρνηση Ζάεφ δείχνει έμπρακτα την πρόθεσή της να συμβιβαστεί, όντως ο Γκρουέφσκι μοιάζει «παροπλισμένος» λόγω και των πολλών σκανδάλων που αντιμετωπίζει, όντως η αντιπολίτευση της γείτονος δεν δείχνει –για την ώρα τουλάχιστον– διάθεση να τινάξει τη διαπραγμάτευση στον αέρα. Όμως κι εκεί υπάρχουν φωνές, όπως του υπουργού Εξωτερικών Νικολά Ντιμιτρόφ, που επιβεβαιώνουν τα όσα αναφέρουμε. «Οι Έλληνες γείτονές μας – και κανείς άλλος στην Ευρώπη του 21ου αιώνα – δεν μπορούν να αρνούνται το δικαίωμά μας να είμαστε Μακεδόνες και να μιλάμε τη μακεδονική γλώσσα, ως μέρος μίας σλαβικής ομάδας γλωσσών», τόνισε χαρακτηριστικά ο Σκοπιανός υπουργός.

Αρκετά περίπλοκη είναι η κατάσταση και στην Αθήνα. Ο πρόεδρος του μικρότερου κυβερνητικού εταίρου, των ΑΝΕΛ, γνωρίζει πως τυχόν συμφωνία με χρήση του όρου «Μακεδονία» θα αποτελέσει πολιτική ταφόπλακα για το κόμμα του. Ο Πάνος Καμμένος μπορεί να έχει προχωρήσει σε ουκ ολίγους συμβιβασμούς (κυβιστήσεις, για πολλούς…) στα χρόνια της συγκυβέρνησης με τον Αλέξη Τσίπρα, όμως τα εθνικά θέματα είναι το «όπιο» των ψηφοφόρων του. Την ίδια ώρα και το Μέγαρο Μαξίμου κάνει στρατηγικά λάθη, καθώς, την ώρα που επί της ουσίας ζητάει συναίνεση από την αντιπολίτευση, σχεδόν καθημερινά προβάλλει βίντεο από δηλώσεις που έγιναν έως και 25 χρόνια πίσω. Αντιλαμβάνεται κανείς τις δυσκολίες της πολιτικής διαχείρισης.

Αυτό, όμως, που φαντάζει… mission impossible είναι η κοινωνική διαχείριση. Δεν έγιναν ξαφνικά τόσες χιλιάδες κόσμου φασίστες και ακροδεξιοί. Απλά επιβεβαιώνεται πως ακόμη και στα χρόνια της σκληρής οικονομικής κρίσης, όπου προέχη η επιβίωση, ο Έλληνας έχει πατριωτικό συναίσθημα και ότι δεν αντέχει να γίνεται «σάκος του μποξ». Μία ολόκληρη κοινωνία, κουρασμένη και σκληρά ταλαιπωρημένη από οκτώ συνεχόμενα μνημονιακά χρόνια, δεν μπορεί να δεχτεί νουθεσίες από τους «έξω» ακόμη και για το ζήτημα της Μακεδονίας. Θα ψάξει τρόπους να ξεσπάσει, να εκδηλώσει τον πληγωμένο εθνικό εγωισμό της. Κι αυτό είναι κάτι που καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να μην αφουγκραστεί.