, Παρασκευή
29 Μαρτίου 2024

search icon search icon

Τα κιλά του … προξενιού

Του Δημήτρη Δραγώγια
 
Με το άλλοθι της καραντίνας στο τσεπάκι μου για την αβάσταχτη τεμπελιά να ασκηθώ, αποφάσισα να επισκεφτώ μια ειδική διατροφολόγο. Καμιά δεκαριά κιλά παραπανίσια με  χάλασαν διότι ουδέποτε στο παρελθόν αφέθηκα να παρασυρθώ. Όχι τόσο αισθητικά, όσο βιολογικά. Κουραζόμουν ευκολότερα κι αυτό με φόρτιζε. Τα κιλά στα 50 σου, είναι σαν το γάμο από προξενιό… Εκτός από τη νύφη στη ζωή σου κατσικώνονται και τα συμπεθέρια. Και ζεις μαζί τους θες δε θες…
Μολονότι έχω φίλους γιατρούς που καπνίζουν αρειμανίως, αθλητές «φίδια» στο ποτό και παπάδες κρεατοφάγους σε Σαρακοστή, χοντρή διαιτολόγο δεν έχω γνωρίσει ακόμη. Κι αν υπήρξε ποτέ, προφανώς θα άλλαξε επάγγελμα. Η δικιά μου ήταν βγαλμένη μάλλον από το ίδιο καλούπι που βγαίνουν όλα τα μέλη της, ευλογημένης από το Θεό, συνομοταξίας των γυναικών που έχουν μεταμοσχεύσει μεταβολισμό μυγαλής, είτε τραβούν το μαρτύριο του Ερυσίχθονα καταδικασμένες να μένουν πεινασμένες εσαεί. Η εγγονή της … Τουίγκι πάντως, ήταν ευγενής και μελιστάλαχτη στα προκαταρκτικά, στις μετρήσεις, στη σύντομη συνέντευξη για τις συνήθειές μου, τον τρόπο ζωής μου, την καθημερινότητα τέλος πάντων… «Θα σας βγάλω ένα πρόγραμμα μέσα στην ημέρα» μου είπε, λίγο προτού αποχωρήσω από το γραφείο της, «θα δίνουμε ραντεβού κάθε εβδομάδα για να βλέπουμε την πρόοδό σας» κι αφού με έπιασε μια αγωνία υποψηφίου πριν τις εξετάσεις,  σκάει και τη βόμβα: «Θα πίνετε τουλάχιστο έξι λίτρα νερό την ημέρα…!». Γνωρίζοντας καλά τον εαυτό μου, ανθεκτικό περίπου ως … δρομάδα καμήλα στη λειψυδρία, σκέφτηκα ότι για να πιω έξι λίτρα νερό θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί στο τραπέζι δυο βάζα λάχανο τουρσί, τρεις πρέζες μπούκοβο, μαζί με λακέρδα, ή να με βρουν ναυαγισμένο σε βραχονησίδα παρέα με αγριοκάτσικα που αρμυρίζονται. Αντί να βλαστημίσω, προτίμησα  να την αποχαιρετήσω σερβίροντας ένα προσποιητό χαμόγελο απόγνωσης…
Η, απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη, υποψήφια σωτήρας μου, συνεπέστατη μου έστειλε πράγματι στο mail ένα πρόγραμμα διατροφής που εγγυόταν αποτελέσματα εφόσον το ακολουθούσα με την ευλάβεια αγιορείτη μοναχού. Αν και, το γάλα καρύδας, η σαλάτα κινόα, τα καρύδια Βραζιλίας, το αβοκάντο Μεξικού μου θύμιζαν περισσότερο γιάπη χαρτογιακά της Παγκόσμιας Τράπεζας, είπα να φανώ καλό μαθητούδι, τι διάολο, μια χαρά πειθαρχία μάθαμε στο στρατό, μέχρι και μπριζόλα Αργεντινής με σφραγίδα του 78’ έχουμε φάει, μάλλον από την ίδια που δοκίμασε νωπή τότε ο Πασαρέλα, ο κινόας θα μας χαλάσει;
Η πρώτη ημέρα κύλησε δύσκολα με τους εφιάλτες της στέρησης να με καταδιώκουν σαν ερινύες. Βράχος θέλησης όμως, κατάπινα τις ριζογκοφρέτες χωρίς να τις καλομασάω, μου θύμιζαν τα μαξιλαράκια από φελιζόλ που αγοράζαμε στα γήπεδα στη δεκαετία του 80, αλλά κομμάτια να γίνει, τα παπάριαζα με λίγο νεράκι, κατέβαιναν στον οισοφάγο με το στανιό. Το γάλα καρύδας πήγα να το μπερδέψω με ένα χαρμάνι βελούδινου αρωματικού καφέ φίλτρου με γεύση από φουντούκι αγορασμένο απ’  του Λουμίδη, αλλά αποδείχθηκε καταστροφική επιλογή, έμοιαζε με σιρόπι κατά του βήχα. Ήλπιζα ότι οι παραισθήσεις θα μου επέτρεπαν να παραλληλίσω τον κινόα και την βρώμη με τα «βρόμικα» πολυαγαπημένα κρεατοσφαιρίδια της παραλιακής καντίνας. Φευ… Όσο κι αν ανέσυρα από το Youtube την γατίσια Γκρέις Σλικ και το ψυχεδελικό «white rabbit», η εποχή του Woodstock ήταν ανεπιθύμητη εν μέσω ηλιόσπορων, αχλαδιών και κεφίρ…
Μετά από μία εβδομάδα αδυσώπητης επιμονής στον στόχο της αποτοξίνωσης, επισκέφτηκα πάλι την … ψυχοκόρη της Victoria Secret για να με εξετάσει. Πήρε ένα δερματοπτυχόμετρο (κάτι σαν δαγκάνα που σε μετρά τους πόντους από το σκεμπεδάκι) και σχεδόν θριαμβολογώντας γυρνά και μου λέει: «Συγχαρητήρια! Χάσατε τέσσερις πόντους κι ενάμισι κιλό!». Χαμογέλασα, πονεμένα ίσα για να μην της ξενερώσω τον ενθουσιασμό και την έκσταση με την οποία μου ανακοίνωνε το αποτέλεσμα δίκην απονομής χρυσού μεταλλίου σε μαραθώνιο.  «Νερό μόνο μην ξεχάσετε να πίνετε και καθόλου αλκοόλ» μου επανέλαβε σαν ρεφρέν τελιού από σκυλάδικο   της εθνικής. Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα αναπολώντας ένα εικοσάρι Chivas που ήταν ενταφιασμένο στο μπαρ της τηλεόρασης πρόθυμο να ακούσει τη μίρλα μου, ένα Blue Tanqueray συνοδοιπόρο στις αστροφεγγιές του Ιούνη και μια Patron Anejo στο ψυγείο, κολλητή φιλενάδα για παρηγόρια. Αναρωτήθηκα αν άξιζε το κόστος ευκαιρίας για την επαναφορά στα ανθρώπινα κιλά μου, κοιτάζοντας το ημερολόγιο σαν βραχνά για την 50άρα χρόνων που πλησίαζε. Τελικώς, με μπόλικη δόση ενοχής αλλά και περίσσειας αποφασιστικότητας συνάμα, γύρισα στη … μικρανηψιά  της Κομανέντσι: «Κούκλα μου, το πρόγραμμά σου είναι τέλειο… Θα σε συστήσω σε όλους τους φίλους και γνωστούς! Εμείς όμως θα αργήσουμε να τα ξαναπούμε… Χάρηκα πολύ!»
Κίνησα προς την καντίνα της παραλιακής για ένα «βρόμικο». Εκείνη η νύχτα θα ήταν μεγάλη… Ο Chivas, o Blue T. και η Patron με περίμεναν εδώ και καιρό για … αμαρτίες. Με, ή χωρίς τα κιλά του προξενιού…
 

  • Από την έντυπη έκδοση της karfitsa και τη στήλη «Άνω πόλη, κάτω πολη»

Ακολουθήστε τη Karfitsa στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις από τη Θεσσαλονίκη, την Ελλάδα και τον κόσμο.