της Βούλας Πατουλίδου*
Ο Σεπτέμβρης δικαιωματικά είναι ο μήνας της Θεσσαλονίκης. Δεν της αποδόθηκε χαρισματικά. Τον διεκδίκησε από τις αρχές του 20ου αιώνα, αξιοποιώντας τον θεσμό της Διεθνής Έκθεσης Θεσσαλονίκης, σε πείσμα των πολιτικοοικονομικών καταιγίδων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε διεθνές επίπεδο. Σε μια πόλη που έζησε πολέμους, ολοκληρωτική καταστροφή από πυρκαγιά και αμέτρητα πλήθη προσφύγων, γεννήθηκε ο θεσμός-διαχρονικό σύμβολο για όλη τη χώρα.
Η ΔΕΘ επέζησε της  μεγαλύτερης οικονομικής ύφεσης της σύγχρονης ιστορίας, το κραχ του 1929, ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο μετέπειτα εμφύλιος σπαραγμός δε στάθηκαν εμπόδια στην επαναλειτουργία της, καθιστώντας την πόλη μας επιχειρηματικό, καινοτομικό και ψυχαγωγικό κέντρο των Βαλκανίων και όλης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ήταν αδύνατον ένας τέτοιος θεσμός να μην επιβιώσει σε μια πόλη με μακραίωνη ιστορία και τόσο σημαντική γεωπολιτική θέση. Και ναι, η ΔΕΘ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από την γενέτειρά της, ίσα ίσα εμπνέεται και ανατροφοδοτείται από αυτήν. Αυτός ο θεσμός, στολίδι για την οικονομική δραστηριότητα της Θεσσαλονίκης, θα αντέξει στην νέα ύφεση και θα συνεχίσει να αποτελεί εμπορικό και τουριστικό πόλο αν σταματήσουμε να αλλοιώνουμε την ίδια του την φύση. Αυτό που προσδιορίζει τη φύση της ΔΕΘ, η προβολή της ντόπιας αγροτικής βιοτεχνικής και βιομηχανικής παραγωγής, η πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία επιχειρηματικού κόσμου διαφορετικών εθνικοτήτων και εν τέλει οι επισκέπτες της με τις αναρίθμητες αναμνήσεις, χαρές, προσωπικές ιστορίες και προσδοκίες, τη βοήθησε να εξελιχθεί σε μια έκθεση παγκόσμιου κύρους, που στο ετήσιο κάλεσμά της ανταποκρίνονται δεκάδες ξένες χώρες. Συνάμα όμως με τον θεσμό της ΔΕΘ, εδραιώθηκε και ένα ιδιότυπο και ενοχλητικό πολιτικό και κομματικό πανηγύρι που αλλοιώνει τον χαρακτήρα της και εκνευρίζει και απογοητεύει τόσο τους εκθέτες όσο τους πολίτες και επισκέπτες της Θεσσαλονίκης.
 Από την μεταπολίτευση και μετά, δόθηκε αυθαίρετα βήμα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση για εξαγγελίες, υποσχέσεις, αντιπαραθέσεις, προσδίδοντας, αφύσικα, πολιτικό χρώμα στην σημαντικότερη γιορτή της πόλης. Ίσως στην αρχή η τακτική αυτή να έβρισκε ανταπόκριση, καθώς όλη η χώρα ζούσε στο μεθύσι της συγκαλυμμένης ευημερίας και της έντονης κομματικοποίησης. Τα τελευταία χρόνια της μνημονιακής μας εμπειρίας, ως φυσικό επακόλουθο αυτής της πολιτικής εισβολής, η Θεσσαλονίκη αγκομαχά και οι πολίτες της ταλαιπωρούνται.  Ας τολμήσουν, ας πρωτοτυπήσουν όλοι οι πολιτικοί χώροι έστω μια χρονιά, εκπλήσσοντας τους πολίτες όλης της Ελλάδας και ας αφήσουν τον οικονομικό και πολιτιστικό θεσμό της ΔΕΘ να λειτουργήσει στο φυσικό του περιβάλλον. Το ζητά η πόλη, το ζητά ο επιχειρηματικός κόσμος όλα αυτά τα χρόνια.
Ίσως έτσι, καινοτομήσουμε και πάλι, όπως τότε με τον πρώτο ραδιοφωνικό σταθμό των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης το 1926 στην 1η ΔΕΘ, με τον  εμπνευστή του διασημότερου ελληνικού ροφήματος, του φραπέ, το 1957 στην 22η ΔΕΘ και τον πρώτο πειραματικό τηλεοπτικό σταθμό στο περίπτερο της ΔΕΗ το 1960 στην 25η ΔΕΘ…
*Η κ. Πατουλίδου είναι αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης και ολυμπιονίκης