Την απόφαση να συγκατοικήσουν έλαβαν συνταξιούχοι στη Θεσσαλονίκη, για να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους και να περιορίσουν τα έξοδά τους.
Όπως λένε, μιλώντας στον ΑΝΤ1, ούτε επιθυμούν να γίνουν βάρος στα παιδιά τους ούτε να καταλήξουν σε οίκους ευγηρίας, αλλά προτιμούν να κάνουν ο ένας παρέα στον άλλον.
Έχασαν τους συντρόφους τους και έμειναν μόνοι, αλλά είδαν ότι η μοναξιά της τρίτης ηλικίας δεν τους ταιριάζει. Η ανάγκη για συντροφικότητα και παρέα γέννησε την ιδέα της συγκατοίκησης ενώ παράλληλα, η σκέψη του να καταλήξουν σε κάποιο ίδρυμα είναι για αυτούς αποκρουστική, ούτε να επιβαρύνουν τα παιδιά τους όμως θέλουν.
Έτσι, η κυρία Ρίτσα και ο κύριος Σάκης έγιναν πρωτεργάτες του συλλόγου «Συγκατοίκηση Φίλων 60+» του οποίου ήδη τα μέλη ξεπερνούν τα 300.
Η Ρίτσα Τζούτζου, ιδρυτικό μέλος συλλόγου αναφέρει στον ΑΝΤ1: «Εγώ είμαι από τα ιδρυτικά μέλη. Μου άρεσε η ιδέα, είχα μείνει ξαφνικά μόνη μου και είχα ανάγκη παρέα και έδεσε το γλυκό. Γνωρίστηκα με κύριες γιατί στην αρχή μόνο κυρίες είχαμε έκανα μία πολύ καλή φίλη μετά δεύτερη, κάναμε εκδρομουλες, ταβερνούλες και λοιπά…».
Ο Σάκης Καβακόπουλος, συντονιστής του συλλόγου, μιλά για το εγχείρημά τους: «Εγώ πέρσι τον Αύγουστο έπρεπε να αφήσω το σπίτι που έμενα γιατί η κόρη μου μεγάλωσε και έπρεπε να ζήσει μόνη της να κάνει τη ζωή της, στο δικό της σπίτι… Ήθελα να την απαλλάξω από την ανάγκη της φροντίδας μου, γιατί έτσι έχω μάθει να τα καταφέρνω μόνος χωρίς να γίνομαι βάρος στους άλλους».
Όπως λένε, οργανώνουν συναντήσεις κάθε εβδομάδα, κάνουν εκδρομές, πηγαίνουν σε ταβερνάκια, μοιράζονται τις αγωνίες και τους προβληματισμούς τους, στηρίζονται ο ένας στον άλλον.
«Δεν θέλω να έχει τον νου της η κόρη μου και σε μένα, έχει τόσα πολλά στο κεφάλι της όχι ότι δεν αγαπιόμαστε. Την βοηθάω και μεγάλωσα τα εγγόνια αλλά να χαρεί και αυτή την οικογένειά της στον ελεύθερο χρόνο, να μην έχει το μυαλό της τη μαμά και πού είναι η μαμά και τι κάνει η μαμά» λέει η Ρίτσα Τζούτζου.
«Έχουμε πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια και μεγάλα. Να γίνουν και με ατομικούς χώρους σε ένα μεγάλο συγκρότημα έτσι ώστε να υπάρχει και αλληλεγγύη, δηλαδή να έχουμε την ανεξαρτησία μας και να νιώθουμε ότι συγκατοικούμε και όχι ότι είμαστε τρόφιμοι», ζητώντας και τη στήριξη του κράτους, για να κάνουν το όνειρό τους, πραγματικότητα.
