Μια ιστορία που συγκλόνισε το πανελλήνιο και αποτέλεσε την έμπνευση, 45 χρόνια μετά, μεταφέρεται σε μία παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες ξεδιπλώνεται στο θεατρικό κοινό της Θεσσαλονίκης.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δρούγκα
Πως αποφασίσατε να καταπιαστειτε με ένα έργο αρκετά παλιό και βγαλμένο από αληθινό γεγονός; Έχει άλλη δυναμική πιστεύετε, το θεατρικό σενάριο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα;
Ενα βράδυ στην πρώτη καραντίνα όταν μας ήρθε η ιδέα μαζί με την Αλκηστις Νικολαιδη. Ήταν τόσο έντονο το άγχος του εγκλεισμού. το άγνωστο, τους φυλακισμένους και κατά Ποσο ο εγκλεισμός είναι σοφρωνισμος τελικά, και μετά από λίγο μας ήρθε στο μυαλό η υπόθεση Κωσταλεξι. Την ψάξαμε εκείνη την ώρα και βρεθήκαμε χωρίς να το καταλάβουμε με δάκρυα στα μάτια και οι δυο. Ναι θεωρώ πως έχει μια δική του δυναμική, ξέρεις ότι πρέπει να προσεγγίσεις το θέμα με σεβασμό, ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι ψέμματα, όλα έχουν συμβεί, ότι κάποιος τα έχει περάσει. Και το πιο σημαντικό δεν μπορείς να προσαρμόσεις την ιστορία, να την φέρεις στα μέτρα σου. Η ιστορία και η κάθε αληθινή ιστορία είναι αυτή που είναι. αν πάρεις την απόφαση να την πεις, πρέπει να την πεις όπως είναι, με ότι αυτό συνεπάγεται.
«Τι θα πει ο κόσμος» – πιστεύετε ότι ακόμη μέχρι σήμερα, ισχύει αυτή η λογική λογοκρισία και γενικότερης κριτικής, ένας αέναος κοινωνικός σχολιασμός που διαπερνά γενιές και γενιές και πολλές φορές, στέκεται ικανός να χειραγωγήσει σκέψεις και αποφάσεις;
Φυσικά είναι περασμένο στο dna του Έλληνα το τι θα πει ο κόσμος. Λογοκρισία στην Ελλάδα είχαμε και δυστυχώς θα έχουμε, γιατί το όνειρο του Έλληνα είναι να είναι διευθυντής, τα ξέρει όλα, έχει άποψη για όλα και όταν του δίνεται η εξουσία γίνεται ο χειρότερος. Αυτή είναι η αλήθεια και κάνουμε πως δεν την βλέπουμε. Ζούμε σε μια χώρα που ο καθένας λέει «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» Και φυσικά τα social media αυτό το έχουν γιγαντώσει, ο καθένας λέει την άποψη του, ο καθένας βρίζει όπου και όταν θέλει, είναι ξαφνικά όλοι ειδήμονες! Το Κωσταλεξι έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι μπορεί να είμαστε στην λάθος πλευρά της ιστορίας και να μην το έχουμε καταλάβει. Δημιουργούμε προσωπικές φούσκες με τα likes και τα views νομίζοντας ότι έχουμε δίκιο και είμαστε οι σωτήρες.
Η κοινωνική μνήμη είναι αντικείμενο που ταλανίζει πολύ την καθημερινή ανάγκη για πολιτική κρίση και από φάση. Περνώντας μια έντονη προεκλογική περίοδος, πιστεύετε ότι η κοινωνία έχει μνήμη; Η συλλογική μνήμη υφίσταται και είναι ικανή να αποτρέψει ηθικές παρεκκλίσεις;
Αν ίσχυε αυτό ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, η κοινωνία θα είχε μάθει από τα λάθη της, κάτι θα είχε ζυμωθεί. Έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Η Ελληνική κοινωνία δεν έχει μνήμη γιατί αρκεί να μας πετάξουμε κάτι άλλο να αποπροσανατολίστουμε και να συνεχίσουμε μετά από εκεί που μείναμε και όλα καλά.
«Οι ψυχικά νοσούντες της Ελλάδας» και «ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο παρόλο τον πολιτισμό που έχει αναπτύξει» αρχικά..θέλω ένα σχόλιο για το πως η ελληνική κοινωνία, κατά τη γνώμη σας του αντιμετώπιζε και τους αντιμετωπίζει τώρα; Και σε ό,τι αφορά το δεύτερο σκέλος, νιώθω ότι το τελευταίο καιρός εντός και εκτός συνόρων το ένστικτο, κερδίζει τη λογική, το ένστικτο κερδίζει τον πολιτισμό. Που οφείλεται αυτό;
– Στην έλλειψη παιδείας. Όταν κάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις αλλά πρέπει απλώς το φέρνεις στα μέτρα σου. Αν δεν μπορώ να λύσω έναν κόμπο, δεν θα κάτσω να το μάθω, απλά θα το κόψω. Αυτό κάνουμε.
Όλος ο θυμός που έχουμε από το σπίτι μας, τους γονείς μας, τα παιδικά μας χρόνια, τις ερωτικες απογοητεύσεις, μας βγαίνει σε μια βία χωρίς τέλος. Μας φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από εμάς. Εμείς είμαστε τα αιώνια θύματα γιατί έτσι μας βολεύει. Το ένστικτο πάντα κέρδιζε τον πολιτισμό, απλώς επικρατούσε η γνώμη των ψυχραιμότερων. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτό.
Σε σχέση με τους ψυχικά νοσούντες, θα σας πω ένα παράδειγμα που τα λέει όλα.
Όταν υπάρχει στο YouTube livestream που κακοποιεί ψυχικά νοσούντες και αυτό το βλέπουν 10 χιλιάδες άτομα εκείνη την ώρα και βάζουν λεφτά για να τους κακοποιήσουν περισσότερο και όταν αυτό βγαίνει στην επιφάνεια και τα κανάλια ασχολούνται μια βδομάδα και τέλος και συνεχίζουν μετά αυτοί την δουλειά τους, αυτό τα λέει όλα. Γιατί είναι ένοχοι και όλοι αυτοί που βάζανε χρήματα, που το βλέπανε και γελάγανε, που διασκέδαζαν με τον συνάνθρωπο τους που έχει πρόβλημα καλύπτοντας έτσι την μίζερη μικροαστική ζωούλα του, λέγοντας «εγώ δεν είμαι έτσι, είμαι καλύτερος άρα κάπως τα έχω καταφέρει στην ζωή μου.»
Συντελεστές:
- Σύλληψη/ Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Κωνσταντίνος Μωραΐτης
- Σύνθεση κειμένου: Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Άρτεμις Ψιλοπούλου
- Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Μπίμης
- Φωτισμοί: 812:Coal Theatre Company
- Ηθοποιοί: Άλκηστις Νικολαΐδη, Ζωγραφιά Μεντεσίδου, Κωνσταντίνος Μωραΐτης
- Φωτογραφίες/Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Θέατρο Αμαλία
Αμαλίας 71, Ευζώνων, Θεσσαλονίκη
