Σε έναν κόσμο που το να μην έχεις αμυντική βιομηχανία είναι σαν να πας σε αγώνα πάλης με τα χέρια στις τσέπες, η Ελλάδα παραμένει εντυπωσιακά «αφοπλισμένη». Θα μπορούσε να είναι ένα καλό ανέκδοτο, αν δεν είχε τόσο σοβαρές επιπτώσεις. Γιατί, λοιπόν, η χώρα μας δυσκολεύεται να στήσει μια σοβαρή αμυντική βιομηχανία;
Η ελληνική πολιτική σκηνή φαίνεται να έχει υιοθετήσει το μότο: «Γιατί να φτιάξουμε όπλα, όταν μπορούμε να αγοράσουμε;». Έτσι, αντί να επενδύσουμε στην εγχώρια παραγωγή, προτιμάμε να κάνουμε ψώνια στο εξωτερικό. Ποιος θα πει όχι σε λίγη διασκέδαση στις διεθνείς αμυντικές εκθέσεις; Άλλωστε, ποιος θέλει να παιδεύεται με γραμμές παραγωγής, εργαζόμενους και… υλικοτεχνική υποστήριξη;
Η στρατιωτική μας προμήθεια μοιάζει με μια χώρα γεμάτη με «γλωσσικές» ασυνέπειες. Όπλα από δέκα διαφορετικούς προμηθευτές και είδη που δεν «μιλούν» μεταξύ τους. Αυτό μας κάνει ευάλωτους σε κρίσεις εφοδιαστικής αλυσίδας και αφήνει τη χώρα σε μόνιμη εξάρτηση από ξένες δυνάμεις. Αλλά γιατί να επιδιώξεις αυτονομία, όταν μπορείς να καυχιέσαι για το τελευταίο σου γερμανικό υποβρύχιο ή το αμερικανικό μαχητικό;
Για να αναπτύξεις μια αμυντική βιομηχανία, χρειάζεσαι πολιτική βούληση. Αλλά εδώ, η βούληση φαίνεται να είναι σε έλλειψη. Από τη μία, οι αποφάσεις λαμβάνονται με τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας». Από την άλλη, το κόστος και ο σχεδιασμός απαιτούν μακροπρόθεσμο όραμα – κάτι που δυστυχώς δεν βρίσκεται στο πολιτικό μας DNA.
Ας δούμε τη Σουηδία: μια χώρα με παρόμοιο πληθυσμό, αλλά διαφορετική νοοτροπία. Η Σουηδία κατάφερε να χτίσει τη Saab, κατασκευάζοντας προηγμένα μαχητικά. Το Ισραήλ, από την άλλη, πήρε εξαρτήματα, τα συναρμολόγησε και δημιούργησε ένα εξαγώγιμο προϊόν το F-21. Και η Τουρκία; Με επενδύσεις και γεωπολιτικές συμφωνίες, ανέπτυξε μια βιομηχανία που της δίνει αυτονομία και κύρος. Εμείς; Περιμένουμε το… «θαύμα».
Τα ευρωπαϊκά και νατοϊκά ταμεία προσφέρουν δυνατότητες χρηματοδότησης για την ανάπτυξη καινοτομιών. Ωστόσο, η Ελλάδα αρκείται στα ψίχουλα, μολονότι τα καλύτερα μυαλά της στελεχώνουν στρατιωτικά επιτελεία άλλων χωρών. Αντί να επενδύσουμε σε συμπαραγωγές και αντισταθμιστικά οφέλη, αφήνουμε τους άλλους να καρπώνονται τα κέρδη. Η παροιμία «όποιος προλάβει, τον Κύριο είδε» φαίνεται να μην ισχύει για εμάς.
Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα είμαστε καλοί στο να φτιάχνουμε δικαιολογίες. Ίσως, λοιπόν, να λανσάρουμε το «Made in Greece» ως ετικέτα… αορατότητας. Θα μπορούσε να γίνει επιτυχία στις διεθνείς αγορές – ένα αόρατο προϊόν για μια αόρατη βιομηχανία!
Η πραγματικότητα, όμως, είναι σοβαρή. Μια ισχυρή αμυντική βιομηχανία θα μπορούσε να μας δώσει αυτονομία, ευελιξία και κύρος. Θα μπορούσε να τονώσει την οικονομία, να μειώσει την εξάρτηση και να μας βάλει στον παγκόσμιο χάρτη. Το ερώτημα είναι: θα πάρουμε ποτέ το ρίσκο να αλλάξουμε πορεία; Ή θα συνεχίσουμε να μένουμε στην… καρέκλα του παρατηρητή;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
