«Το “Είναι τρελός ο Ιταλός” είναι το μεγαλύτερο παράσημο στην καριέρα μου», είπε σε μια δήλωσή του πριν από περίπου ένα δίμηνο στο podcast του ΕΣΑΚΕ για την GBL και είναι μια ενδεικτική τοποθέτηση για το τι πρέπει να γνωρίζετε σχετικά με την προσωπικότητα και την πορεία του Μάσιμο Καντσελιέρι, με τον Ιταλό τεχνικό να οδηγεί στη δόξα τον ΠΑΟΚ και τον πρώτο ευρωπαϊκό τελικό μετά από 29 ολόκληρα χρόνια.
Ο… δηλωμένος ροκ τύπος είδε έναν φίλο να του λέει, ότι θα τον δολοφονούσε αν δε γινόταν προπονητής, σε ένα σχήμα υπερβολής όπου οι θαλάσσιοι γείτονές μας είναι συνηθισμένοι, όπως κι εμείς του λόγου μας, με τον Καντσελιέρι να αφήνει την κλασική λογοτεχνία και να ξεκινά από την ομάδα γυναικών της Σαν Ραφαέλε το 1994, συνεχίζοντας αμέσως μετά στην ομάδα Ανδρών στην τρίτη κατηγορία του πρωταθλήματος Ιταλίας, ενώ ήταν μόλις 22 ετών.
Από εκείνη τη στιγμή, που αποφάσισε πως ο δρόμος της προπονητικής του ταίριαζε πιο πολύ, ο Μάσιμο ζούσε διαρκώς με την πρόκληση, φτάνοντας να κοουτσάρει για πρώτη φορά στα μέρη μας φέτος και να γράψει ιστορία με τον ΠΑΟΚ, γράφοντας το όνομά του δίπλα σε αυτά του Ντούσαν Ίβκοβιτς, του Ντράγκαν Σάκοτα, του Σούλη Μαρκόπουλου και άλλων προπονητών που οδήγησαν τον «Δικέφαλο του Βορρά» σε μεγάλες στιγμές.
Φεύγοντας από την Ιταλία… καταξιώθηκε
Τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν φανεί από νωρίς στη Σαν Ραφαέλε, φέρνοντας τα τμήματα υποδομής της ομάδας σε ένα σημείο, όπου αποτέλεσαν θέμα συζήτησης, με συμμετοχές σε τελικούς, που φανέρωναν και τη δική του ανοδική πορεία, για να αναλάβει λίγο αργότερα την ανδρική ομάδα και να την οδηγήσει στην Α2 Ιταλία τη σεζόν 1999-2000, στην πρώτη δουλειά του σε αυτό το επίπεδο.
Θα χρειαζόταν να περιμένει πέντε ακόμη χρόνια, ώστε να αναλάβει ξανά ρόλο πρώτου προπονητή. Πρώτα πέρασε από το Τέραμο, τη γενέτειρά του, και συνέχισε στη Μοντεκατίνι, την οποία κατηύθυνε κι έστειλε στα playoffs της δεύτερης κατηγορίας τη σεζόν 2005-2006, σε άλλη μια χρονιά, όπου κατάφερε να παρουσιάσει ένα δείγμα, το οποίο στην πορεία δε θα περνούσε απαρατήρητο.
Μετά από μια νέα τριετία στην Μπιέλα ως βοηθός, πήρε την ευκαιρία πρώτα στη Βερόλι και ύστερα ξανά στην Μπιέλα, με τετραετία συνολικά ως πρώτος προπονητής. Στην πρώτη, μάλιστα, κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση, αντικαθιστώντας τον Αντρέα Τρινκιέρι, που έκανε το πρώτο του σημαντικό «βήμα» στην Καντού, ωστόσο και η δική του τετραετία θα έδινε… ψήφο εμπιστοσύνης στην πρωτεύουσα της μόδας.
Με τον Λούκα Μπάνκι στον πάγκο, το 2013 η Αρμάνι Μιλάνο του έδωσε θέση στο τεχνικό επιτελείο, την οποία διατήρησε για μια εξαετία, περνώντας και από το πλευρό του Γιασμίν Ρέπεσα και του Σιμόνε Πιανιτζιάνι. Όταν ένας άνθρωπος μένει για τόσο καιρό στο πλευρό διαφόρων προπονητών σε ένα μεγάλο σύλλογο, τότε σίγουρα υπάρχει λόγος και αυτό θα ανακαλύπταμε αργότερα, όταν μετά τη διετία του στην Α2 Ιταλίας με τη Ραβένα, διάλεξε τη… μετανάστευση στη Γαλλία.
Με τη Λιμόζ άρχισε να κάνει το όνομά του να ακούγεται πιο έντονα στο Basketball Champions League, όπου συστήθηκε ακόμη καλύτερα ως πρώτος προπονητής στο κοινό. Το ίδιο έκανε και με τη Στρασμπούρ τη σεζόν, που πέρασε, χάνοντας οριακά σε τριπλή ισοβαθμία με Τόφας και Σολέ την πρόκριση στην οκτάδα του BCL. Και πάλι, όμως, η εμπειρία ήταν τέτοια, που μάλλον ήθελε… να την ξαναζήσει σε ένα εντελώς διαφορετικό, πολύ πιο πιεστικό περιβάλλον στην χώρα μας, για να δικαιωθεί κατευθύνοντας στον τελικό του FIBA Europe Cup μια ομάδα, που φέτος δημιουργήθηκε για τις υπερβάσεις.
Η σχέση λατρείας με τον ΠΑΟΚ σε λιγότερο από έναν χρόνο
Ο ίδιος δείχνει να είναι… ΠΑΟΚάρα, καθώς σχετικά με το αν άναψε ξανά τη «σπίθα» στην ομάδα, απάντησε: «Αυτό είναι υπερβολικό. Ο ΠΑΟΚ είναι μια σπίθα που δεν σβήνει ποτέ. Μερικές φορές είναι λίγο πιο χαμηλά και μερικές φορές πιο ψηλά. Εγώ, είμαι απλά ένα μέρος της διαδικασίας. Αλλά, όπως είπα, είναι μια ομάδα ανθρώπων που το κάνει αυτό. Η ατμόσφαιρα φέτος είναι αυτή που μας φέρνει όλους κοντά. Δεν είναι μόνο ο ένας. Δεν είναι ο καλύτερος παίκτης που έχουμε, ούτε ο προπονητής. Και δεν είναι ο πρόεδρος, με όλο τον σεβασμό, ή δεν ξέρω ποιος άλλος είναι. Είναι όλοι μαζί. Νομίζω ότι έχουμε πολύ καλή χημεία μεταξύ μας. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με την ομάδα ή με γενικά θέματα. Αυτό είναι που, νομίζω, ότι βγαίνει προς τα έξω. Οι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται και το βλέπουν. Είναι η πρώτη και καλύτερη σύνδεση που μπορεί να έχει η ομάδα με τους οπαδούς της. Να βλέπεις και να λες: “Ω, αυτή η ομάδα… Ναι, μ’ αρέσουν. Πάμε”! Νομίζω ότι όλο αυτό δεν έχει να κάνει με εμένα. Αυτό δεν είναι ταπεινότητα. Ένας φίλος μου με πήρε τηλέφωνο χθες και μου είπε: “Έλεγες ότι χωρίς την ομάδα δεν είσαι τίποτα, αλλά έλεγες ψέματα”. Μπορεί να νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος, αλλά χωρίς την ομάδα, δεν είμαι. Αυτό δεν είναι ταπεινότητα, είναι η αλήθεια. Μπορείς να δουλέψεις, μπορείς να κάνεις τα πάντα, μπορείς να είσαι καλός διαχειριστής των συναισθημάτων της ομάδας. Στο τέλος της ημέρας, εκείνοι πάνε και βάζουν το κορμί τους, οι 10 ή 12 παίκτες που παίζουν. Βάζουν τα συναισθήματά τους. Είναι η ίδια ερώτηση που μου κάνεις. Έχουν το ίδιο πρόβλημα. Και επιπλέον, έχουν την μπάλα στα χέρια τους ή δεν την έχουν τις περισσότερες φορές, και πρέπει να είναι χρήσιμοι. Και είναι μια δύσκολη δουλειά. Είναι μια δύσκολη αποστολή. Όλα αυτά διαρκούν μόνο 40 λεπτά. Οπότε όταν βρίσκεσαι εκεί, πρέπει πραγματικά να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Εκείνοι βοηθάνε ο ένας τον άλλον. Είναι μια εξαιρετική ομάδα, και έχουν έναν προπονητή που πρέπει να είναι καλός. Δεν νομίζω ότι έκανα κάτι διαφορετικό από άλλες χρονιές. Γι’ αυτό ο προπονητής ορίζεται από την ομάδα, όχι από τον εαυτό του. Εντάξει, είμαι πιο ήρεμος, απλά επειδή με βοηθούν να παραμείνω ήρεμος».
Όσο για τον ευρωπαϊκό τελικό; Ο ίδιος, μόνος του, είχε τονίσει πριν από την πρόκριση, ότι «θα μοιραζόμουν αυτή την εμπειρία με υπέροχους ανθρώπους. Απλώς για να διατηρήσουμε τη συζήτηση στην απόλυτη ειλικρίνεια, Θα ήταν όνειρο για μένα. Δεν το έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου. Θα το ήθελα πολύ. Και ο συνδυασμός με αυτή την ομάδα, με αυτό το κλαμπ, με την κατάσταση τώρα, ναι, θα ήταν τέλειο. Αλλά να βρεθώ εκεί ως πρώτος προπονητής, ναι, για φέτος θα είναι κάτι όμορφο. Νομίζω ότι είναι, ειλικρινά, πολύ δύσκολο για το επίπεδο των ομάδων που ενδεχομένως θα αντιμετωπίσουμε στο τελευταίο στάδιο του FIBA Europe Cup. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Είναι ο τρόπος που προσεγγίζεις τα πράγματα και ο τρόπος που θα καταφέρουμε να φτάσουμε εκεί. Ο ενθουσιασμός και το να παραμένεις λίγο φρέσκος, νομίζω ότι θα κάνουν τη διαφορά. Αλλά σήμερα, δεν μπορώ να το πω».
Πηγή: athensmagazine.gr
