Δέκα ερωτήσεις αναζητούν δέκα σύντομες απαντήσεις. Πρόσωπα της Θεσσαλονίκης, από όλους τους χώρους, μοιράζονται με τους αναγνώστες της εφημερίδας «Karfitsa» πτυχές της ζωής τους και αδημοσίευτες φωτογραφίες σε μια διαφορετική – μίνι συνέντευξη.
Η Μιχαέλα Παπαδοπούλου είναι εκπαιδευτικός. Αφού πέρασε από τις έδρες πολλών σχολείων στην Ελλάδα, σήμερα είναι διευθύντρια στο 81ο Δημοτικό Σχολείο της Θεσσαλονίκης. Σε ένα ιστορικό σχολείο που μετρά 114 χρόνια ζωής, με πολλά κρυμμένα μυστικά στις αίθουσές του. Ναι, μιλάω για το σχολικό συγκρότημα της οδού Δελφών, αυτό με το δικό του εκκλησάκι στον αύλειο χώρο.
Λέγατε από μικρή «εγώ θα γίνω δασκάλα»;
«Εννοείται. Αναμενόμενο για ένα μικρό κορίτσι που μεγαλώνει με μητέρα δασκάλα και ταυτίζεται με τον γονέα του ίδιου φύλου».
Τι πρέπει να έχει ένας καλός εκπαιδευτικός;
«Πέρα από τη θεμελιώδη ακαδημαϊκή και παιδαγωγική γνώση, να μη ξεχνά το παιδί που κρύβει μέσα του. Να μην παραλείπει να μαθαίνει και αυτός από τους μαθητές του. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορέσει να τους αφουγκραστεί και να ανταποκριθεί ουσιαστικά στις ανάγκες τους».
Μεγαλύτερο κέρδος από τη συναναστροφή με παιδιά;
«Η ανείπωτη χαρά όταν εκφράζουν ανόθευτα την αγάπη τους ως ανταπόδοση στη δική σου. Όταν εκφράζουν αυθόρμητα αυτό που σκέφτονται, σαν να είσαι ο πιο δικός τους άνθρωπος. Σας μιλώ για πραγματικό ελιξίριο μιας διαρκούς νεότητας που αρνείται να σε εγκαταλείψει μέχρι και την αφυπηρέτησή σου. Ίσως και μετά από αυτή…».
Θα αλλάζατε στην εκπαίδευση…
«Την πολύπλοκη και εναλλασσόμενη εκπαιδευτική πολιτική που χαράσσεται πολλές φορές ερήμην των πρωταγωνιστών της. Θα ρωτούσα τον εκπαιδευτικό της τάξης. Θα συζητούσα με τον γονιό. Θα αφουγκραζόμουν το παιδί. Πιστέψτε με, αυτοί οι τρεις ξέρουν καλύτερα».
Το 81ο Δημοτικό Σχολείο είναι…
«Μια μικρή νησίδα χαράς και μάθησης μέσα σε έναν ωκεανό τοπικών, εθνικών και παγκόσμιων αλλαγών, γεγονότων, προβλημάτων. Ένα σχολείο αυτού του κόσμου που στοχεύει σε έναν πολύ καλύτερο».
Συναισθήματα βλέποντας μαθητές σας να μεγαλώνουν…
«Περηφάνια και βαθιά συγκίνηση όταν ξανασυναντώ νέες γυναίκες και νέους άντρες με μια μικρή ή μεγαλύτερη εγγραφή μου στις ζωές τους, αλλά και με το δικό τους ανεξίτηλο αποτύπωμα στη δική μου».
Εάν μπορούσατε θα αλλάζατε στη Θεσσαλονίκη…
«Την καθαριότητα, τα αυτοκίνητα, το πράσινο. Θα την καθάριζα με μεράκι, όπως καθαρίζω το σπίτι μου. Θα δημιουργούσα πολλούς, παρά πολλούς χώρους στάθμευσης. Πράσινο παντού, και στις ταράτσες των πολυκατοικιών, αν είναι δυνατό. Τότε, μια βόλτα στην πόλη μου θα ήταν στην κυριολεξία μια στιγμή αναψυχής».
Αγαπημένο σημείο στην πόλη;
«Νέα Παραλία. Με διαφορά. Εκεί που όλοι, ανεξάρτητα από κοινωνικο-οικονομικο-ιδεολογικές καταβολές και προσωπικές ιστορίες, απολαμβάνουμε εξίσου την περατζάδα. Ένας σχεδόν νοσταλγικός κοινόχρηστος ελεύθερος χώρος ανάμεσα στους πολυάριθμους κλειστούς χώρους κοινωνικοποίησης της μεγαλούπολης».
Δεν θα χάνατε με τίποτα…
«Μια έναστρη βραδιά σε θερινό σινεμά της και μια ζεστή σοκολάτα σε ένα χειμερινό καφέ του ιστορικού κέντρου της».
Φράση που λέτε συχνά…
«Το καλό θα νικήσει!».
