Η νυχτερινή Θεσσαλονίκη είναι σαν όνειρο έτοιμο να ερμηνευθεί. Η πόλη που έχει 300 ημέρες ήλιο το χρόνο, αλλάζει όψη μετά από τη δύση του. Αυτό μάλλον θα μπορούσε να ειπωθεί για πολλές ακόμη πόλεις, ωστόσο η Θεσσαλονίκη των 23 αιώνων, μοιάζει να έχει τη νύχτα μια αρχέτυπη ομορφιά. Η νυχτερινή Θεσσαλονίκη έχει αγαπηθεί και έχει τραγουδηθεί πολλάκις, όμως λίγοι άνθρωποι τη γνωρίζουν καλά.
Ρεπορτάζ: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Ένας από αυτούς είναι ο Κώστας Κυριακούδης, οδηγός ταξί στη Θεσσαλονίκη εδώ και 19 χρόνια περίπου. Στις νυχτερινές του βάρδιες έχει μεταφέρει στον προορισμό τους αμέτρητους επιβάτες, ανθρώπους που πήγαιναν ή επέστρεφαν από βραδιές που δε ξέχασαν ποτέ, από συναντήσεις καθοριστικές στη ζωή τους, από βόλτες που χάραξαν τα νιάτα και τη μνήμη τους. Συχνά αυτοί οι επιβάτες μοιράζονταν μαζί του τις σκέψεις τους, στιγμές της ζωής τους, όνειρα, φόβους.
Η ιστορία της νυχτερινής Θεσσαλονίκης πίσω από ένα τιμόνι. Αυτή την ιστορία ζήτησα να μάθω από τον ίδιο. Τον συναντώ Παρασκευή βράδυ, την ώρα που οι περισσότεροι βρίσκονται έξω για ποτό στο κέντρο. Ένας τύπος χαμογελαστός, φύσει αισιόδοξος που το ταξί είναι η ζωή του.
«Πιστεύω ότι δε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Δε θα μπορούσα να είμαι κλεισμένος σε ένα γραφείο ή σε ένα εργοστάσιο. Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου γιατί υπάρχει επαφή με τον κόσμο, επικοινωνία. Μπορώ να βρεθώ από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη. Μου αρέσει να οδηγώ. Είναι η κατάλληλη δουλειά για μένα», μου εξηγεί όσο κάνουμε τη βόλτα μας στο κέντρο, με το κινητό να ηχογραφεί ανάμεσά μας.
«Οι άνθρωποι το βράδυ είναι διαφορετικοί. Ο πελάτης το πρωί είναι αγχωμένος, βιάζεται να πάει στη δουλειά του, ενώ το βράδυ γυρνάει σπίτι από τη διασκέδασή του και είναι σε καλή διάθεση. Μας το μεταδίδει αυτό».
Διασχίζουμε την Εγνατία, με τα κόκκινα φώτα του δρόμου να κατακλύζουν το οπτικό μας πεδίο. Τον ρωτάω πώς ήταν η Θεσσαλονίκη όταν ξεκίνησε. «Το 2007 η κοινωνία ήταν διαφορετική, οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί. Ήταν όλοι πιο χαλαροί. Σήμερα οι άνθρωποι είναι αγχωμένοι, ευέξαπτοι, νευρικοί. Και το 2007 υπήρχαν προβλήματα αλλά ήταν σε μικρότερο βαθμό. Οι άνθρωποι ήταν πιο ήρεμοι. Δεκαεννιά χρόνια μετά, είναι σαν να βλέπω μια άλλη κοινωνία».
Μαζί με τους ανθρώπους άλλαξε όμως και η ίδια η πόλη. Η εικόνα του κέντρου με τις λαμαρίνες των εργοταξίων του μετρό είναι βαθιά χαραγμένη στο μυαλό του. «Για 18 χρόνια βλέπαμε λαμαρίνες στην Εγνατία, στη Βενιζέλου, στη Μοναστηρίου, στη Δελφών. Είχαμε ξεχάσει πώς είναι η πόλη σε κάποια σημεία. Πλέον χαίρομαι να βλέπω ανοιχτές τη Βενιζέλου και την Εγνατία. Μεγάλη αλλαγή θα μας φέρει και το Flyover, το οποίο μάς ταλαιπωρεί βέβαια αλλά νομίζω ότι θα βοηθήσει αρκετά την πόλη».
Περνάμε από τα Λαδάδικα. Κόσμος δεξιά και αριστερά. Τον ρωτάω για κούρσες που δε θα ξεχάσει. «Θα εκτεθούμε», μου λέει γελώντας. «Ένα βράδυ μπήκε στο ταξί μια κυρία. Μου είπε να την πάω κάπου και μου είχε ζητήσει να την περιμένω. Τελικά ήθελε να κάνει σκηνή στον σύντροφό της, ο οποίος ήταν παντρεμένος. Και ήταν παντρεμένη και αυτή. Είχε αφήσει την τσάντα της μέσα στο ταξί οπότε δε μπορούσα να φύγω. Και από την άλλη δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της.
Ένα άλλο βράδυ είχα παραλάβει από το κέντρο για να πάω στη Χαριλάου. Ήταν ένα παλικάρι με την κοπέλα του, αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και χαιρετήθηκαν. Μπήκε η κοπέλα, κάθισε μπροστά και άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Τη ρώτησα αν είναι καλά. Έμαθα ότι το αγόρι της θα έφευγε να δουλέψει στο εξωτερικό. Ήταν τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όπου έφευγαν πολλοί νέοι. Αυτός ήταν ο αποχαιρετισμός. Την πήγα στον προορισμό της και καθίσαμε δέκα λεπτά να μιλήσουμε».
Η νύχτα εκτός από το μυστήριο που θαμπώνει, κρύβει φυσικά και κινδύνους. Ο Κώστας Κυριακούδης μού εξηγεί πως έχει σταθεί τυχερός και δεν είχε ποτέ κάποιο δυσάρεστο περιστατικό. Κούρσα έχει αρνηθεί μόνο μια φορά. «Έχω αρνηθεί μια φορά κούρσα, επειδή ο πελάτης ήταν υπό την επήρεια ουσιών. Δεν ήξερε καλά καλά πού ήθελε να πάει. Έχει τύχει και να φοβηθώ στη διάρκεια μιας διαδρομής. Πριν αρκετά χρόνια, ένας πελάτης στις δύο τα ξημερώματα μπήκε στο ταξί από την Τούμπα και μου είπε να τον πάω στη Βιομηχανική Περιοχή της Σίνδου. Ήταν πολύ σωματώδης. Αναρωτήθηκα γιατί ήθελε να πάει στη ΒΙΠΕ τέτοια ώρα. Τελικά ο άνθρωπος ήθελε να πάρει το φορτηγό του από εκεί γιατί είχε χαλάσει το ΙΧ του. Δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας, απλά τη νύχτα είμαστε παραπάνω προσεκτικοί.
Θυμάμαι ένα περιστατικό από το καζίνο. Ήταν πέντε τα ξημερώματα. Ο πελάτης είχε χάσει πολλά χρήματα και ήταν σε πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Μου έλεγε “θα ανοίξω την πόρτα να πέσω έξω“. Υπάρχουν κι αυτά».
Οι δικοί του φυσικά ανησυχούν αλλά πλέον έχουν συνηθίσει. Και ο ίδιος εξηγεί πως στις βραδινές βάρδιες τού λείπει η οικογένειά του. «Υπάρχει εναλλαγή συναισθημάτων. Από τη μια βλέπουμε τον κόσμο χαρούμενο, από την άλλη φεύγουμε από τις οικογένειές μας. Το μυαλό μας είναι στο σπίτι. Κάθε δουλειά έχει θετικά και αρνητικά».
Έχοντας διανύσει και την παραλία, περνάμε από τον Λευκό Πύργο και ανεβαίνουμε προς ΧΑΝΘ. Μου λέει για την ηρεμία που έχουν οι μεταμεσονύχτιες ώρες, ειδικά γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα. Παρότι αγαπάει τη δουλειά του, δε θα συμβούλευε τα παιδιά του να την ακολουθήσουν. Η οικονομική κρίση, ο κορωνοϊός και η ακρίβεια, ήταν συνεχόμενα χτυπήματα στη δουλειά τους. Όμως παραμένει αισιόδοξος.
Έχουμε τελειώσει τη συνέντευξη και αναρωτιέται αν τα είπε καλά. Μιλώντας τού έρχονται στο μυαλό κι άλλα περιστατικά, κι άλλες στιγμές στο ταξί. Ίσως τα καταγράψουμε μια άλλη φορά. Το ρολόι είναι ήδη 12.15. Τον αποχαιρετώ και τον ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσε. Κατά τη διάρκεια της βόλτας μας η ζήτηση για ταξί ήταν έντονη και οι πιάτσες άδειες από οχήματα. Αυτός θα συνεχίσει μέχρι τις 03.00 τη βάρδιά του. Εγώ πάω να καταγράψω εμπειρίες 19 χρόνων πίσω από ένα τιμόνι, σε μερικές γραμμές. Και οι μικρές ιστορίες της πόλης συνεχίζουν να γράφονται γύρω μας.
Παρασκευή βράδυ στη βάρδια αποκομιδής απορριμμάτων του δήμου Θεσσαλονίκης
