Η ιστορία της Αμερικανίδας ακτιβίστριας, Ρέιτσελ Κόρι, η οποία έχασε τη ζωή της στη Λωρίδα της Γάζας, αναβιώνει σε μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Τ. Η 24χρονη δολοφονήθηκε από μπουλντόζα των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας (IDF) το 2003, καθώς προσπαθούσε να αποτρέψει την κατεδάφιση σπιτιού και η ιστορία της μοιάζει σύγχρονη, παρότι συνέβη 22 χρόνια πριν. Στον μονόλογο για την Παλαιστίνη, «Πάντοτε ζήλευα τα αποδημητικά πουλιά», πρωταγωνιστεί η ηθοποιός Αγγελίνα Τερσενίδου, η οποία μιλά στην Karfitsa για το ζήτημα της παράστασης που παραμένει επίκαιρο και για το πώς το θέατρο μπορεί να αφυπνίσει.
Συνέντευξη: Ελίνα Τουκουσμπαλίδου
Τι θα δει ο θεατής στην παράσταση;
Βασιστήκαμε στα κείμενα της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Ρέιτσελ Κόρι που ταξίδεψε από την Αμερική στην Παλαιστίνη το 2003. Κατέγραψε κάποια γεγονότα στο ημερολόγιό της. Έστειλε μέιλ στους γονείς της. Στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί ένα σπίτι Παλαιστινίων, σκοτώθηκε από μια ισραηλινή μπουλντόζα. Πέρασε από πάνω της μια ισραηλινή μπουλντόζα. Έγινε δικαστήριο. Οι γονείς της δε βρήκαν ποτέ το δίκιο τους. Προσπαθώντας να γνωστοποιήσουν την ιστορία της άρχισαν να ανεβάζουν στο ίντερνετ αποσπάσματα από τα ημερολόγιά της. Τα βρήκε ο Άλαν Ρίκμαν και έφτιαξε ένα θεατρικό μονόλογο με τίτλο: «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι». Βασιστήκαμε σε αυτό τον θεατρικό μονόλογο, κάναμε τη δική μας συρραφή. Προσθέσαμε κείμενα που αφορούν στην Παλαιστίνη το 2003.
Η ιστορία συνέβη το 2003, όμως μοιάζει σαν να συνέβη χθες. Σκοπός σας είναι να αποτίσετε φόρο τιμής στην ακτιβίστρια ή και να αφυπνίσετε;
Σκοπός είναι να μη σταματήσουμε να μιλάμε για αυτό. Όσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς μοιάζει τετριμμένο θέμα ο πόλεμος. Θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι είναι πολύ μακριά αλλά κανένας πόλεμος δεν είναι μακριά όταν συμβαίνει. Σκοπός επίσης είναι να μιλήσουμε για το άδικο και την ανυπαρξία της δικαιοσύνης στα θέματα του πολέμου. Κατά κύριο λόγο δε θέλουμε να πάψουμε να μιλάμε για αυτό.
Ήταν δύσκολο να ασχοληθείτε με ένα θέμα που προκαλεί διχογνωμίες στην κοινή γνώμη;
Όταν είχαμε ξεκινήσει να ασχολούμαστε με το κείμενο, δεν είχαν ακόμη ξεσπάσει οι εχθροπραξίες των τελευταίων χρόνων. Το κοινό που έρχεται να παρακολουθήσει την παράσταση δεν είναι διχασμένο. Παίρνουν κυρίως τη θέση των αμάχων. Των ανθρώπων που θέλοντας και μη παίρνουν μέρος σε αυτό το ατέρμονο παιχνίδι πληγών.
Τι εντυπώσεις προκαλεί στους θεατές το έργο;
Στην πρώτη μας παράσταση το κοινό βγήκε μουδιασμένο. Βγήκαμε να μιλήσουμε μαζί τους και ένιωσα ότι θέλανε το χρόνο τους. Η παράσταση ξεκινάει χρωματιστά και καταλήγει σε ένα γκρίζο. Κάποιοι θεατές συγκινούνται, άλλοι δεν έχουν λόγια.
Οι θεατές βλέπουν την ιστορία της Ρέιτσελ Κόρι. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν έκατσε στον καναπέ. Πήγε να βοηθήσει έμπρακτα. Είναι ένα μήνυμα επαγρύπνησης αυτό που θέλετε να περάσετε;
Όταν είχα διαβάσει τα κείμενά της εμπνεύστηκα να μην επαναπαύομαι μόνο στην επανάσταση του πληκτρολογίου. Να προσπαθώ κι εγώ με όποιο μέσο μπορώ να διαπραγματευτώ. Δε ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να κάνω αυτό που κατάφερε να κάνει η Ρέιτσελ, να αφήσει πίσω τη ζωή της, το πανεπιστήμιό της, την οικογένειά της, τους φίλους της, τη βόλεψή της, και να ταξιδέψει στην άλλη μεριά για να δει την αλήθεια. Άντλησα έμπνευση από τα κείμενά της. Λίγο, πολύ θα θέλαμε κι εμείς να περάσουμε το μήνυμα του να μην επαναπαυόμαστε στο άδικο και να διεκδικούμε τη δικαιοσύνη.
Στην παράσταση διατυπώνεται το ερώτημα: Σε ποιο κόσμο θέλουμε να ζούμε; Θα ήθελα να μου το σχολιάσετε.
Μπορούμε να δούμε αυτή την ιστορία και μετά να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θα θέλαμε να ανήκουμε. Δεν είμαστε απ’ έξω. Πιστεύω ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά όταν είμαστε μαζί.
Το θεωρείτε χρέος ο πολιτισμός να βρίσκεται κοντά στους αδύναμους ώστε να ακούγονται οι ιστορίες τους;
Μας αφορά πολύ αυτό. Το να βρισκόμαστε κοντά στα καθημερινά προβλήματα των αδύναμων. Ένα θέατρο πιο πολιτικό που να μας μετακινήσει από αυτό που πιστεύαμε μέχρι χθες ότι μπορεί να είναι ο κόσμος.
Θέλετε να δείξετε ότι δεν πρέπει να κρατάμε μια απολιτίκ στάση;
Με κάθε κόστος πιστεύω ότι θα πρέπει να παίρνουμε θέση σε τόσο σημαντικά ζητήματα, είτε πρόκειται για έναν πόλεμο, είτε πρόκειται για ένα ατύχημα που μοιάζει με ατύχημα. Μπορεί η δικαιοσύνη να μην είναι δεδομένη. Αλλά είναι ένας συνεχής αγώνας. Αυτός ο αγώνας μάς κρατάει ανθρώπους.
Γιατί να έρθουν οι θεατές να δουν αυτή την παράσταση;
Αυτή η παράσταση δίνει σάρκα και οστά στους ανθρώπους που βιώνουν πόλεμο. Οι άνθρωποι παύουν να είναι αριθμοί. Δε μιλάμε για 60.000 νεκρούς, μιλάμε με ονόματα. Ίσως αυτό μας φέρνει λίγο πιο κοντά σε αυτόν τον κόσμο, στον Σαμίρ, στον Αλί και στη Τζεχάν που βιώνουν τον πόλεμο.
Η παράσταση ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη και το Θέατρο Τ από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 16 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση κειμένων Ρέιτσελ Κόρι: Νάνση Τρικαλίτη
Σκηνοθεσία – Φωτισμοί: Παναγιώτης Γκιζώτης
Ηχητικός σχεδιασμός: Δημήτρης Ροΐδης
Σκηνογραφία: Μαίρη Βασιλάκη
Φωτογραφίες – Trailer: Γιάννης Παπαγεωργίου
Γραφιστικός σχεδιασμός: Άννα Σερμάκη
Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: The Liminal Project
Επί σκηνής η Αγγελίνα Τερσενίδου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Χώρος: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη (πρόσβαση με Μετρό:
Στάση Φλέμινγκ)
Παραστάσεις: 24 Νοεμβρίου έως 16 Δεκεμβρίου 2025, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις
21:30
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 12€ Κανονικό, 10€ Φοιτητών & ΑμεΑ, 8€ ανέργων & ατέλειες
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/pantote-
zileua-ta-apodimitika-poulia
Πληροφορίες / Κρατήσεις: 2310 854 333
Parking: Ιδιωτικός χώρος parking ακριβώς δίπλα από το Θέατρο Τ. Τιμές: 3€ η
πρώτη ώρα | +2€ για κάθε επόμενη ώρα
Σας ενδιαφέρουν:
Το Θέατρο Τ είναι προσβάσιμο σε αναπηρικά αμαξίδια.
Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο θέατρο μετά την έναρξη της παράστασης.
