Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε ξεκάθαρα και δημόσια κατά την εισαγωγή του στο υπουργικό Συμβούλιο αυτά που υποψιάζονται πολλοί, αυτά που γράφονται κατά καιρούς, αυτά που έχουν ψιθυριστεί στο παρελθόν, αλλά και έχουν ερευνηθεί σε αντίστοιχες περίεργες περιόδους.
Ότι (και) η χώρα μας βρίσκεται στο στόχαστρο σκοτεινών δυνάμεων, που θέλουν να την αποσταθεροποιήσουν, που θέλουν την πολιτική αστάθεια, που θέλουν τους Έλληνες σε βέρτιγκο, ευεπίφορους σε φήμες, αλλά και ανοχύρωτους σε εξωγενείς παράγοντες κρίσης.
Και είχε το πολιτικό θάρρος να ονοματίσει αυτούς τους παράγοντες που επιδιώκουν τη διασάλευση της σταθερότητας. «Και όσοι αμφιβάλλουν δεν έχουν παρά να δουν πόσο οργανωμένοι είναι οι ρωσικοί εκβιασμοί στην ενέργεια και πώς η ακρίβεια επιχειρείται να γίνει καταλύτης, ώστε να μεγεθύνονται επιμέρους ζητήματα και να αμφισβητούνται, ενίοτε συνολικά, εθνικές κυβερνήσεις. Πού; Στα κράτη εκείνα, που στο όνομα της Ουκρανίας υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ειρήνη, το απαραβίαστο των συνόρων και τη δημοκρατική ομαλότητα στην ήπειρό μας. Ο κύριος Putin δεν το κρύβει, ούτε όμως το κρύβει και ο κύριος Erdoğan, που δημοσίως έχει δηλώσει ότι θα ήθελε άλλη κυβέρνηση στην Αθήνα».
Ποιος μπορεί να αμφιβάλλει για τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, όταν υπήρχαν και υπάρχουν αποδείξεις για την επιχείρηση εμπλοκής ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά μας, στη χάραξη ανεξάρτητης και εθνικά επικερδούς εξωτερικής πολιτικής, στις αποφάσεις μας συνολικά ως έθνος να ταχθούμε για ακόμα μια φορά στη σωστή πλευρά της Ιστορίας; Το έχουμε δει και το ξαναβλέπουμε, όταν η κυριαρχική εθνική φωνή υπαγορεύει μια απόφαση που δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα αλλότριων, ο φίλος να γίνεται αντίπαλος, ο σύμμαχος να γίνεται εχθρός.
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν, που άλλοτε πρόβαλλε ως ο μόνος παράγοντας στο πλευρό μας, πλέον μας έχει κατατάξει στη λίστα των εχθρικών χωρών, επειδή δεν επικροτήσαμε την επίθεσή του σε μια ανεξάρτητη χώρα, επειδή μιλήσαμε για την ανάγκη να πρυτανεύσει η λογική και το διεθνές Δίκαιο, επειδή ταχθήκαμε υπέρ της ειρήνης και της Δημοκρατίας. Και εκβιάζει και εμάς, όπως και την υπόλοιπη Ευρώπη, με όπλο την ενέργεια.
Και άλλοι επιχείρησαν τα ίδια στο παρελθόν, παράκεντρα ακόμα και πέριξ της Ουάσιγκτον, όταν η εθνική γραμμή δεν «συναντούσε» τα συμφέροντά τους. Και τότε, όπως και τώρα, στο στόχαστρο ήταν η σταθερότητα της χώρας.
Για τον Ερντογάν και τις επιδιώξεις του σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα παραπάνω. Φροντίζει ο ίδιος καθημερινά να υποδαυλίζει πάθη και μίση, με το να υπενθυμίζει από τη μια σφαγές του παρελθόντος και από την άλλη με το να «επιλέγει» τις ελληνικές κυβερνήσεις της αρεσκείας του.
«P»
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
