Δεν ξέρω αν θα βγει ο Τσίπρας να πει -κρίμα πράγματι γι’ αυτόν που δεν υπάρχει νόμπελ πολιτικής ελαφρότητας- ότι «αν είσαι Ρομά και δεν πληρώνεις τη βενζίνη σου, καταλήγεις με μια σφαίρα στο κεφάλι, αν είσαι “κρυπτονεοδημοκράτης” πολιτικός με “ειδικές ευαισθησίες” για τα εργασιακά δικαιώματα σε χώρες του τρίτου κόσμου, φτάνεις στην κορυφή των ευρωενωσιακών θεσμών».
Αυτό που ξέρω -πιο σωστά αυτό που πιθανολογώ και υποθέτω- είναι πως, πέραν των επιπτώσεών της στην εικόνα της χώρας μας, επίσης στην επανατροφοδότηση των βορειοπροτεσταντικών στερεότυπων περί διεφθαρμένων νοτίων, καθώς και στο ευρύτερο λέκιασμα της εικόνας της δημοκρατικής Ευρώπης, η υπόθεση Καϊλή θα έχει επιπτώσεις και στη λειτουργία του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Πιο συγκεκριμένα…
Η κοινή γνώμη -και ειδικά το δυνάμει προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ τμήμα της, που αρχικά, πριν αναδειχθεί περίτρανα και αυτού η πολιτική μετριότης και ανεπάρκεια, είχε θεωρήσει ως ελπιδοφόρο επιλογή τον Ανδρουλάκη -εδώ και καιρό έβλεπε πως ο νεοπαγής ηγέτης απεμπολούσε σταδιακά το βασικό πλεονέκτημα του ενδιάμεσου πολιτικού χώρου στα λεγόμενα συστήματα ατελούς δικομματισμού: το ότι, μετεκλογικά, τα μορφώματα του χώρου αυτού έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν κυβερνητικό εταίρο, ανάλογα με τις παραχωρήσεις που το ένα ή το άλλο μεγάλο κόμμα θα φαινόταν διατεθειμένο να κάνει στις πολιτικές τους ευαισθησίες και στις προγραμματικές τους επιδιώξεις. (Αυτό και πριν ακόμη έρθει στην επιφάνεια το γεγονός της παρακολούθησης του νεοπαγούς αρχηγού, την εποχή που ήταν διεκδικητής της κομματικής ηγεσίας, γεγονός θεσμικά και πολιτικά αποτρόπαιο, όχι τόσο ως παρακολούθηση καθεαυτή -η ΜΙ6 παρακολουθούσε μέχρι και τον βασιλιά της ΜΒ Εδουάρδο, ύποπτο για φιλικές σχέσεις με τον Χίτλερ-, αλλά για τη μη δημοσιοποίηση των «εθνικών λόγων» που καθιστούσαν επιβεβλημένη την «επισύνδεση» προβεβλημένου πολιτικού προσώπου). Ωστόσο ήταν μόνο μετά την έκρηξη του λεγόμενου «σκανδάλου Καϊλή» -λεγόμενου, επειδή δεν εξέλιπε το τεκμήριο αθωότητας- που με τόση σαφήνεια ο νεαρός ηγέτης ανέδειξε ως μοναδικό δυνητικό κυβερνητικό του εταίρο τον τσίπρειο ΣΥΡΙΖΑ, απεμπολώντας κάθε εναλλακτική ευχέρεια και κάθε περιθώριο ελιγμού…
«Αυτογκόλ», ανάλογο προς το οποίο ούτε στο Μουντιάλ δεν είδαμε, συνέπεια πιθανότατα του ότι ο Ανδρουλάκης δεν μπόρεσε να αντιληφθεί τη μετάλλαξη του κόμματός του τόσο κατά την περίοδο Σημίτη όσο και, πρωτίστως, κατά τα μνημονιακά χρόνια. Με αποτέλεσμα να ονειρεύεται παλινδρόμηση στη 10ετία του ‘70. Και όμως…
Το τμήμα της κοινής γνώμης που προκάλεσε τη δημοσκοπική άνοιξη του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ κατά τους πρώτους μήνες της ανδρουλάκειας ηγεσίας ανήκε κατά το πλείστον στους εκσυγχρονιστές μεσοαστούς «μενουμευρωπαίους», οι οποίοι είδαν το κόμμα στη «μεταφώφεια» περίοδό του ως συνιστώσα και ως δύναμη εσωτερικού ελέγχου μιας κυβέρνησης πραγματιστικής, πραγματοποιού, δυτικοστραφούς και δυτικόφιλης, μετριοπαθούς, εκσυγχρονιστικής, εξωστρεφούς και φιλικής στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων. Με τη μελλοντική κεντρώα συνιστώσα μίας τέτοιας κυβέρνησης να αποτελεί κυρίως φραγμό κατά κάποιων θεσμικά ύποπτων (πχ η λίστα Πέτσα) ή πολιτικοκοινωνικά ακραίων (όπως η πλήρης φοροαπαλλαγή της ενδοοικογενειακής μεταβίβασης μεγάλων περιουσιών) επιλογών της μονοκομματικής νεοδημοκρατικής «τοιαύτης».
Με τον μονοδιάστατο προσανατολισμό του, λοιπόν, προς τον ΣΥΡΙΖΑ -προς τον οποίο, άλλωστε, στρέφεται απευθείας το τμήμα της κοινωνίας που μπορεί να φανταστεί ξανά το κόμμα αυτό στην κυβέρνηση- ο Ανδρουλάκης αποξένωσε αυτό το ακροατήριο, συρρικνώνει το ΠΑΣΟΚ και ενισχύει έναν δικομματισμό, πιθανότατα ασύμμετρο, αλλά όλο και πιο πλήρη, με την έννοια πως καταλείπει όλο και λιγότερο χώρο για την τρίτη ενδοσυστημική συνιστώσα του όλου πολιτικού πεδίου…
Τούτων δοθέντων…
Δεν είμαι σίγουρος αν η Καϊλή λειτουργούσε ήδη ως «Δούρειος Ίππος» της ΝΔ… Νομίζω, ωστόσο, πως η υπόθεσή της και ο τρόπος που ο άλλοτε πολιτικός της συνοδοιπόρος αντέδρασε σε αυτή εξ αντικειμένου ευνοούν το κόμμα κατά του οποίου ο Ανδρουλάκης στρέφεται: το σήμερα κυβερνών. Τι να κάνουμε; Ουδείς είναι μεγαλύτερος του μεγέθους του…
ΥΓ.: Και ένα άσχετο υστερόγραφο: Πιστεύει κανείς πως η Εύα Καϊλή, έστω και αν προσέβαλε τον κορυφαίο αντιπροσωπευτικό θεσμό της Ευρώπης, έστω και αν προκαλεί τριγμούς στο όλο πολιτικό σύστημα της πατρίδας μας και αν βλάπτει διεθνώς την εικόνα της χώρας μας, θα είχε τροφοδοτήσει τέτοιο διαδικτυακό λιντσάρισμα, αν δεν είχε τη συγκεκριμένη εμφάνιση; Που προκαλεί την ανά την υφήλιο ζηλοφθονία των γυναικών και τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις των ανδρών, ενισχυόμενες και από ανομολόγητο ή/και ασυνείδητο θυμό, επειδή προτίμησε να γίνει σύνευνος ενός -πολύ νεότερού της μάλιστα- Ιταλού Άδωνι αντί για δική τους;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
