Είναι ο ήχος που δεν θες να ακούσεις. Το τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας για το κακό που έχει γίνει.
Οι κινήσεις που ακολουθούν μηχανικές. Μέχρι το σημείο όπου συνέβη το αδιανόητο.
Είναι οι εικόνες που δεν θες να δεις. Της απόλυτης καταστροφής.
Αλλά και τα πεισμωμένα πρόσωπα των διασωστών. Απεγκλωβίζουν, προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες.
Είναι τα συναισθήματα που δεν θες να νιώσεις. Της ανθρώπινης συντριβής. Της αγωνίας και του αβάσταχτου πόνου.
Και το χειρότερο σε αυτή τη γη. Το βλέμμα της μητέρας που ψάχνει το παιδί της.
Ματώνει η ψυχή. Θολώνει το μυαλό.
Η χώρα ζει μια τραγωδία. Οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Άνθρωποι σακατεύτηκαν.
Αυτό που έγινε δεν ήταν «γραμμένο».
Το μυαλό πρέπει να «καθαρίσει» σύντομα.
Πρέπει να απαντήσουμε στα γιατί. Να εντοπιστούν τα λάθη και να αποδοθούν οι ευθύνες.
Να κάνουμε ό,τι πρέπει για να μη ζήσει ποτέ ξανά η πατρίδα μας μια τέτοια τραγωδία.
Ο καθένας με βάση την ευθύνη και τον ρόλο του.
Η κυβέρνηση, τα κόμματα, η Δικαιοσύνη, οι ειδικοί, οι υπεύθυνοι, οι εταιρείες, οι οργανισμοί, οι εργαζόμενοι, η δημοσιογραφία, όλοι!
Μεγάλος ο πόνος. Βαριά η ευθύνη.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
