Πριν από λίγες μέρες έξω από ένα σχολείο μια μητέρα είχε κλείσει τον δρόμο για να αφήσει το παιδί της. Το έκανε αλλά δεν έφυγε. Σήκωσε το τηλέφωνο και ξεκίνησε μία συνομιλία. «Μπορεί να κλείνει ραντεβού με γιατρό», σκέφτηκα και δεν κόρναρα. Το έκανε όμως η κυρία που περίμενε πίσω μου. Μάλλον ήθελε να πλησιάσει για να αφήσει το δικό της παιδί.
«Δεν ντρέπεσαι! Είσαι έξω από σχολείο και κορνάρεις», διάλεξε εμένα ως θύτη μια τρίτη κυρία που ήταν στο πεζοδρόμιο στην είσοδο του σχολείου (πιθανότατα εκπαιδευτικός). Βλέπει τη σκηνή η κυρία με το τηλέφωνο στο χέρι, που είχε κλείσει τον δρόμο, κατεβάζει για λίγο το κινητό από το αυτί, ρίχνει μια μούντζα και μια κατάρα από το ανοιχτό παράθυρο προς την πλευρά μου και συνεχίζει να μιλά. Η κυρία πίσω μου (που είχε κορνάρει) κουβέντα.
Και όλοι να με κοιτούν περίεργα. Είχαν τον ένοχό τους.
Ακολουθούν διάφορα hashtags που έγιναν trends στο Twitter τις τελευταίες μέρες: #Τέμπη_έγκλημα, #Μητσοτάκης_δολοφόνος, #Βοθροκάναλα, #Πετσωμένα_ΜΜΕ! Και από κοντά διάφορα… επιχειρήματα: «Συγκρούονται τρένα στο ίσωμα και με 12 Μποφόρ έφταιγε ο Τσίπρας», «το λάθος έγινε το 2019 (σ.σ.: με φωτογραφία του εκλογικού χάρτη!)» κοκ. Μπας και κανείς δεν καταλάβει ποιος είναι ο στόχος τους!
Αλλά δεν είναι πάντα αθώος αυτός που φωνάζει πιο δυνατά. Δεν είναι πάντα αθώος ο οργισμένος, ο αγανακτισμένος. Μπορεί να θέλει να το παίξει «εισαγγελέας» και «δικαστής», αλλά δεν είναι.
Βέβαια, η τακτική είναι γνωστή: φωνές (κατά πάντων), στοχοποίηση (του άλλου), εξαίρεση (του εαυτού τους), οικειοποίηση (του δράματος), αμφισβήτηση (των θεσμών), απαξίωση (των ΜΜΕ), αντιπερισπασμοί (επεισόδια), ενοχοποίηση (του στόχου).
Όπως γνωστό είναι και το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν όλοι στα βασικά:
Άλλο η αλήθεια, άλλο το να πέφτουν κάποιοι από τα σύννεφα. Άλλο η δικαιοσύνη, άλλο η ενοχοποίηση. Άλλο η διερεύνηση, άλλο η δίκη προθέσεων. Άλλο η (αυτονόητη) απόδοση ευθυνών και η (αναγκαία) τιμωρία, άλλο η (μεθοδευμένη) στοχοποίηση. Άλλο η (αυθόρμητη) αγανάκτηση και άλλο η (κατευθυνόμενη) οργή.
Ας κρατήσουμε λοιπόν την εικόνα των νέων που διαδηλώνουν ειρηνικά. Που διεκδικούν το μέλλον τους. Τους πολίτες που σχημάτισαν ουρές για να δώσουν αίμα. Φωνάζουν με τις πράξεις τους. Και, εκτός από αθώοι, έχουν και δίκιο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
