Μολονότι τα -ευθέως ή συγκαλυμμένα, πλήρως ή εν μέρει- αντισυστημικά κόμματα που κινούνται στα άκρα της πολιτικής ζωής της χώρας, προβάλλοντας κάθε είδους ιδιαιτερότητες, εμμονές και ιδεοληψίες, δεν έχουν αμελητέα κοινωνική απήχηση, ψηφιζόμενα από σχεδόν έναν Έλληνα στους τέσσερις, ωστόσο…
Τρεις είναι μόνο οι πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν να εμφανίζονται ως φορείς κυβερνητικών προτάσεων, δηλαδή ως φερέγγυοι δυνάμει διαχειριστές του συστήματος… Πώς λοιπόν μπορούμε, μετά την πρόσφατη λαϊκή ετυμηγορία, να αποτιμήσουμε τον ρόλο και τη σημερινή θέση των ηγετών τους;
Α. Κυριάκος Μητσοτάκης
Στην κορυφή του κόμματος -στην ομάδα των πολιτικών στελεχών του οποίου αρχικά είχε ελάχιστα ερείσματα- τον εκτίναξε το 2016 η εξυγιαντική αντίδραση της δυτικότροπης, οικονομικά παραγωγικής και πολιτισμικά απαιτητικής αστικής τάξης: Αυτή αισθάνθηκε ανατριχίλα και δέος στην προοπτική ενός πολιτικού δίπολου με τον Τσίπρα από τη μια πλευρά και τον Μεϊμαράκη ή τον Τζιτζικώστα από την άλλη.
Ως ηγέτης της αντιπολίτευσης -προκειμένου να διατηρήσει τη συνοχή του κόμματός του αλλά και να περιορίσει την εμβέλεια όσων επένδυαν καιροσκοπικά στην πατριδοκαπηλία- αναγκάστηκε να κάνει ιδεολογικές εκπτώσεις.
Πάντως, με τις αναπόφευκτες κινήσεις ισορροπίας κατάφερε το 2019 να εκτοπίσει από την εξουσία ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο από πολλές πλευρές -κυρίως στις σχέσεις που προσπαθούσε να αναπτύξει με την 3η και την 4η εξουσία- έδειχνε να διέπεται από διάθεση καθεστωτικής λογικής…
Ως πρωθυπουργός και λάθη έκανε και ατοπήματα διέπραξε και σε συμβιβασμούς οδηγήθηκε (πρωτίστως με τις παραδοσιακές κομματικές φαμίλιες…).
Ωστόσο…
Κρατώντας με αυτοπεποίθηση σε σταθερή ρότα το πηδάλιο του εθνικού σκάφους… Συνδυάζοντας την αναπτυξιακή λογική και την πάντα επιδιωκόμενη κοινωνική συνοχή… Προχωρώντας σε απαραίτητες εκσυγχρονιστικές κινήσεις και δρομολογώντας, συχνά με ατολμία, κάποιες από τις απαραίτητες ανορθωτικές μεταρρυθμίσεις…
Κατάφερε…
Και τους αντιπάλους του των άλλων κομματικών χώρων να κατατροπώσει…
Και -συνακόλουθα;- εσωκομματικά να αποδυναμώσει τόσο τους εκφραστές της χαζοχαρούμενης δημοσιονομίας όσο και αυτούς της εθνικιστικής αδιαλλαξίας…
Αυτήν τη στιγμή δείχνει μόνο να αναμετράται με την Ιστορία… Για να μην πάρει, δε, αυτοδυναμία στις 25 Ιουνίου -η οποία σχεδόν θα σημαίνει πολιτική παντοδυναμία- δεν αρκεί μόνο ένα σημαντικό τμήμα των εκλογέων να θελήσει να του ψαλιδίσει λίγο τα φτερά. Πρέπει ακόμη -κάτι όχι πολύ εύκολο, μολονότι όχι αδύνατον- να μπουν στη Βουλή τρία ακόμη κόμματα, με δύο λογικά θα του αρκεί ένα ποσοστό κοντά στο 38%.
Β. Αλέξης Τσίπρας
Άνετα θα μπορούσε κανείς να πει πως το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου ήταν αποτέλεσμα περισσότερο της δικής του αυτοκτονικής στρατηγικής παρά των επιτυχημένων κινήσεων του βασικού του αντιπάλου. Ο άνθρωπος που επαινέθηκε ως μεγάλο πολιτικό ταλέντο, ακόμη και ως «εναέριος πουλοπιάστης», δεν άφησε προεκλογικά στρατηγικό λάθος που να μην κάνει: Επιχειρώντας στροφή στον πραγματισμό και ταυτόχρονα εμμένοντας στον αντισυστημισμό και στον δογματισμό, δεν έδειχνε να έχει αποκρυσταλλωμένη, σαφή και συνεκτική εικόνα του προορισμού στον οποίο ήθελε να κατευθύνει το εθνικό σκάφος… Κυρίως, όμως, παρουσίαζε κάθε μέρα και άλλη εκδοχή -πάντα απορριπτόμενη από την πραγματικότητα- του πολιτικού υποκειμένου που θα προωθούσε τις νεφελώδεις έστω κυβερνητικές προτάσεις του. Έψαχνε αλλά δεν έβρισκε τον κομματικό συνασπισμό που διακαώς ευχόταν και που ήταν απαραίτητος για να δοθεί στοιχειώδης έστω αξιοπιστία στη στρατηγική του… Τελικά αρκέστηκε στην καταγγελία μιας δραματικής κοινωνικής εξαθλίωσης που ουδείς πλην αυτού έβλεπε και πάντως όχι η κοινωνία…
Αν και αναμφίβολα επικοινωνιακός και σκληρός μαχητής, έναν μόνο τρόπο έχει για να μη δει μετεκλογικά τη θέση του κλυδωνιζόμενη: Στις 25 Ιουνίου να πετύχει εκλογική ανάκαμψη -αν όχι ανάλογη προς αυτήν που πέτυχε τον Ιούλιο του 2019, σε σχέση με τις προ μηνός τότε ευρωεκλογές, ωστόσο- τέτοια που θα πείθει πως δεν έχουν εξαντληθεί τα πολιτικά του καύσιμα. Ουσιαστικά εκείνη τη μέρα, εκτός από την επιλογή κυβέρνησης, το εκλογικό σώμα θα αποφασίσει και για το δικό του κεφάλι.
Γ. Νίκος Ανδρουλάκης
Νέος ηγέτης, με καταφανές έλλειμμα παιδείας και σαφώς όχι απεριόριστους πνευματικούς ορίζοντες, απέδειξε ωστόσο πως γνωρίζει την κομματική κουζίνα και επένδυσε -προς ώρας με επιτυχία- στη διατήρηση της διακριτής κομματικής ταυτότητας του ιστορικού χώρου του. Με μείωση της διαφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ βάζει πλώρη για μακριά (αν και θα πρόκειται για ταξίδι όχι σύντομο και όχι στρωμένο με ροδοπέταλα). Διαφορετικά οι πάντες θα πειστούν πως το βεληνεκές του είναι εξαιρετικά περιορισμένο. Και πριν ψάξει άλλη ευκαιρία, θα έχει και εσωκομματικές θύελλες να αντιμετωπίσει…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
