Αποτελεί σπάνια περίπτωση λαϊκής ετυμηγορίας αυτή της 25ης Ιουνίου, όπου είναι ακόμη αναζητούμενο το ζητούμενο: Δεν υπάρχει θέμα ποιος θα είναι πρώτος…
Η μάχη για τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ελάχιστα παθιάζει την κοινή γνώμη. (Όχι γιατί δεν είναι σημαντική, μεσομακροπρόθεσμα και με όρους εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών και του πολιτικού συστήματος ίσως είναι ό,τι σημαντικότερο, αλλά ο Ανδρουλάκης και η ομάδα που συγκρότησε δεν φαίνεται να έχουν το βεληνεκές και τη δυναμική για περαιτέρω σημαντική ανοδική πορεία…)
Ακόμη και θέμα αν θα έχει αυτοδυναμία η ΝΔ σχεδόν δεν τίθεται, με την έννοια πως, για να μην υπάρχει απόλυτη μονοκομματική κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πρέπει αφενός μεν το κόμμα αυτό να έχει εκλογική πτώση τουλάχιστον δύο μονάδες, αφετέρου δε πέραν της Νίκης και της Κωνσταντοπούλου να μπει στη Βουλή και ο συνασπισμός κομμάτων του Εμφιετζόγλου ή ο Βαρουφάκης και βέβαια να μη μείνει εκτός ο Βελόπουλος, συνδυασμός εξελίξεων όχι βέβαια αδύνατος, αλλά όχι και ιδιαίτερα πιθανός.
Επί της ουσίας, επομένως, το βασικό διακύβευμα και το πρόβλημα που τίθεται στο ορθοφρονούν τμήμα του εκλογικού σώματος είναι πόση πολιτική ισχύς είναι σκόπιμο να δοθεί στον ηγέτη της ΝΔ…
Σε ένα σύστημα πολιτικά και θεσμικά δομημένο ως πρωθυπουργοκεντρικό… Και με τον Μητσοτάκη λαϊκή βουλήσει να εμφανίζεται εδώ και χρόνια -πλέον δε περισσότερο από ποτέ- ως ο ηγεμόνας της δημόσιας ζωής της χώρας, το δίλημμα είναι σαφές.
Από τη μία… Η εκρίζωση βαθύρριζων παθογενειών της δημόσιας ζωής… Η αντιμετώπιση πολυειδών παρασιτικών συμφερόντων που συνδέονται με αυτές (είτε πρόκειται για ολιγάρχες του πλούτου είτε για μιντιάρχες/κατόχους απέραντης γνωμοδιαμορφωτικής ισχύος είτε για συνδικάτα βολεμένων, συχνά προνομιούχων κρατικοδίαιτων, που λυμαίνονται την κοινωνία και απονεκρώνουν ή αποδυναμώνουν τις παραγωγικές της δυνάμεις)…
Η δρομολόγηση στην εξωτερική πολιτική τολμηρών πρωτοβουλιών -όπως πχ η συνεκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου του Αιγαίου πριν τον αχρηστεύσουν οι τεχνολογικές εξελίξεις-, πρωτοβουλιών μακροπρόθεσμα εθνωφελών, που είναι ωστόσο βέβαιο πως θα προκαλέσουν εντός και εκτός κυβερνώντος κόμματος αντιδράσεις των εμπόρων του «ακραιφνούς πατριωτισμού»… Όλα αυτά απαιτούν έναν πανίσχυρο πρωθυπουργό, ικανό να «σπάει αυγά», να παρακάμπτει αντιδράσεις, να αγνοεί το πολιτικό κόστος, να είναι ανευλαβής στην τήρηση των εσωκομματικών ισορροπιών, να αδιαφορεί ακόμη και για αντιστάσεις ομάδων κομματικών βουλευτών…
Από την άλλη… Ο λόρδος Άκτον έλεγε «η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα» («power corrupts absolute power corrupts absolutely») και ως διαφθορά δεν εννοούσε μόνο την οικονομική, αλλά και την τάση για κατάχρηση εξουσίας. Με τα προηγούμενα της παρακολούθησης -από κέντρο άμεσα ελεγχόμενο από τον πρωθυπουργό- αντιπάλων αλλά και πολιτικών συνοδοιπόρων…
Της εξαγοράς επικοινωνιακής επιρροής, ίσως όχι μόνο με τη λίστα Πέτσα, και το δεδομένο της ύπαρξης στρατιών δημοσιογράφων που λιβανίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη (όπως πολλοί έκαναν, βέβαια, και με την κυβέρνηση Τσίπρα…). Και της ανενδοίαστης παρέμβασης στα της Δικαιοσύνης, ακόμη και με την αλλαγή στο παρά 1’ της σύνθεσης δικαιοδοτικού οργάνου ταγμένου να αποφανθεί για πολιτικά σημαντικότατη υπόθεση… Όλα αυτά κάνουν οι ελπίδες που ενσαρκώνει μια πανίσχυρη μονοπρόσωπη εξουσία… Να αντισταθμίζονται και από ανάλογους φόβους…
Τούτων λοιπόν δοθέντων τι δέον γενέσθαι;
Δύσκολο ασφαλώς να λεχθεί, ειδικά αν πρέπει να αναζητηθεί η δοσολογία εκείνη πρωθυπουργικής ισχύος που θα καθιστούσε τον κεντρικό πόλο της πολιτικής εξουσίας επαρκώς αποτελεσματικό και τολμηρό, όχι όμως ανεξέλεγκτο και αχαλίνωτο…
Είναι άραγε δυνατόν να επιτευχθεί η σωστή αυτή δοσολογία; Αν και ποτέ δεν πίστεψα στη σοφία του λαού, έχω μια τέτοια ελπίδα. Γιατί αν ο λαός δεν έχει σοφία, είναι βέβαιο πως έχει ένστικτο, που συχνά -ασφαλώς όχι πάντα- τον οδηγεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Ειδικά αν πρέπει να δομηθεί σχέση λαού και ηγέτη…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ POLITICAL
