Φωτογραφία: Χρήστος Κυριαζίδης

Ο ηθοποιός Ιωάννης Καμπούρης που πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ» του Λουίτζι Πιραντέλλο σε συνέντευξη του στην «Κ» τονίζει πως πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι κι αν υπάρχει πραγματικό «εγώ».

Το Θέατρο Τ υποδέχεται τη νέα χρονιά με ένα έργο-ορόσημο της παγκόσμιας πεζογραφίας που διερευνά ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο θέμα: την επινόηση ενός άλλου «εγώ» με σκοπό τη διαφυγή από μια αδιέξοδη ζωή. Ο «μακαρίτης Ματία Πασκάλ» του νομπελίστα Λουίτζι Πιραντέλλο, σε διασκευή Γλυκερίας Καλαϊτζή και σκηνοθεσία Σωτήρη Ρουμελιώτη, έρχεται να μας αφηγηθεί την ιστορία του, την ιστορία ενός αντι-ήρωα που, στην προσπάθειά του να γίνει κάποιος «άλλος», κατέληξε να είναι ο «κανένας».

Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσα από την παράσταση;

Στην ουσία, η παράσταση δεν παλεύει να περάσει μηνύματα, μιας και δε διαθέτει τις απαντήσεις. Περισσότερο αποπειράται να μας εισαγάγει σε ορισμένα υπαρξιακά και κοινωνικής φύσης ερωτήματα, όπως το ποιοι πραγματικά είμαστε, ποιοι θα θέλαμε να γίνουμε, πώς στεκόμαστε απέναντι στο θηρίο που λέγεται ζωή και στις ευθύνες που αυτή φέρει, ποιες είναι οι προϋποθέσεις ενός ουσιαστικού «σχετίζεσθαι». Εμείς απλώς καλούμε τους θεατές σε μία συνάντηση, μπας και καταφέρουμε όλοι μαζί – έστω συνωμοτικά και αρρήτως – να νιώσουμε ότι δώσαμε κάνα δυο απαντήσεις.

Μπορεί, τελικά, ένα ψεύτικο «εγώ» να δώσει σε έναν άνθρωπο την ελευθερία του;

Έχω την αίσθηση ότι πριν ασχοληθούμε με το ψεύτικο «εγώ», πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι κι αν υπάρχει πραγματικό «εγώ». Ο Λουίτζι Πιραντέλλο μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα πολύ βαθύ ερώτημα που δε θέλει βιαστικές απαντήσεις: τι είναι αυτό που λέμε «πρόσωπο»; Υπάρχει πράγματι πρόσωπο; Κι αν ναι, μπορώ να ξεφύγω από αυτό; Ο Ματία Πασκάλ, στα μέσα του έργου, αποφασίζει να αλλάξει ζωή και όνομα. Ωστόσο, έχει ένα αλλήθωρο μάτι, το οποίο και διορθώνει κάποια στιγμή με μία επέμβαση. Τότε, κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει: «Το μάτι του δεν είναι εκεί… Αλλά εκείνος…». Αυτό που θέλω να πω είναι πως όσο κι αν προσπαθούμε να παίξουμε με τα πολλαπλά «εγώ» μας, υπάρχει πάντα κάτι που υποβόσκει, κάτι πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο μυστήριο, κάτι που μας συνέχει και δεν επηρεάζεται από τις επιφανειακές μετατροπές της λεγόμενης «ταυτότητας» και το οποίο, μάλλον, χρήζει εξερεύνησης. Και για να το θέσω και λίγο πιο σκληρά: ο «σταυρός» που σου ορίστηκε θα σε κυνηγάει παντού και δε θα σε συμβούλευα να τον αποφύγεις.

Πώς μπορείτε να δίνετε τον καλύτερο εαυτό σας όταν συμμετέχετε σε αρκετές παραστάσεις ταυτόχρονα;

Μάλλον δε δίνω τον καλύτερο εαυτό μου. Δυστυχώς, δεν είναι εφικτό να υπάρχει ξεκάθαρος χρονικός διαχωρισμός ανάμεσα σε διαφορετικές δουλειές, οπότε τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν. Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να παραμένω όσο πιο ψύχραιμος γίνεται, τα διατηρώ μια τάξη μέσα στο κεφάλι μου όσον αφορά τα διαφορετικά δραματικά πρόσωπα και, το σημαντικότερο, να μην ασχολούμαι μόνο με το θέατρο.

Πληροφορίες:

Χώρος: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη

Παραστάσεις: Έως 25 Φεβρουαρίου 2024, κάθε Παρασκευή στις 21:15, Σάββατο στις 20:30 και Κυριακή στις 19:00 Διάρκεια: 105’ (χωρίς διάλειμμα)