Αλεξάνδρα Γωγούση: Υπόθεση υιοθεσίας
30 χρόνια plus, δικηγόρος…
Υποθέσεις πολλές και με διαφορετικό αντικείμενο.
Κάθε υπόθεση μοναδική…
Όσο ίδια πάντως κι αν έμοιαζε με μια άλλη, στο τέλος ποτέ δεν ήταν ίδια…
Μια όμως ήταν η υπόθεση που με συγκλόνισε…
Και με συγκλονίζει κάθε φορά που τη θυμάμαι…
Και διαδραματίστηκε στα πρώτα χρόνια της δικηγορίας μου…
Την ημέρα εκείνη και έκλαψα μέσα στο δικαστήριο -χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου και ξαναέκλαψα μετά από λίγο -από χαρά αυτή τη φορά για άλλο λόγο, και κλαίω όποτε θυμάμαι μια συγκεκριμένη στιγμή από το πρώτο στάδιο αυτής της νομικής διαδικασίας…
Και για να μη τα πολυλογώ κάθε φορά που μου έρχεται στο μυαλό η υπόθεση αυτή, εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου στον Θεό γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να βρεθώ στη θέση της πρωταγωνίστριας στην ιστορία που θα σας περιγράψω…
Ένα ευτυχισμένο ζευγάρι ετοιμαζόταν να παντρευτεί. Η κοπέλα έγκυος. Πηγαίνοντας με αυτοκίνητο να συναντηθούν με τους κουμπάρους για να μιλήσουν για τον γάμο, τρακάρουν κι ο μέλλων γαμπρός σκοτώνεται επί τόπου.
Η κοπέλα καταγόταν από ένα μικρό χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η κοινωνία εκεί δεν θα της συγχωρούσε ένα … εξώγαμο.
Οι γονείς, τ’ αδέλφια, οι συγγενείς παρεμβαίνουν απαιτητικά…
Η κοπέλα πείθεται…
Τα υπόλοιπα διαδραματίζονται στις αίθουσες του δικαστηρίου.
Διαδικασία Υιοθεσίας…
Στις υποθέσεις αυτές προηγείται η φάση που ο δικαστής, πριν την ακροαματική διαδικασία, συναντάει τον γονέα ή τους γονείς που θα δώσουν το παιδί τους για υιοθεσία, σε άλλο χώρο και σε προηγούμενο χρόνο.
Εκεί, άσχετα με το τί ορίζει η πολιτική δικονομία, παρευρίσκονται και οι δικαστικοί συμπαραστάτες των γονέων: θετών και βιολογικών.
Στην προκειμένη περίπτωση, νέα δικηγόρος εγώ, εκπροσωπούσα το ζευγάρι των ανθρώπων που θα υιοθετούσαν το μωράκι της κοπέλας…
Όλες οι διαδικασίες γίνονται με ψευδώνυμα…
Η δικαστής, γυναίκα ήταν, καλεί την κοπέλα να υπογράψει ότι συμφωνεί να δοθεί το νεογέννητο μωρό της για υιοθεσία…
Εγώ εκεί, με μια πιο μικρή ακόμη συνεργάτιδα…
Η κοπέλα πλησιάζει τη δικαστή, τρέμοντας και κλαίγοντας βουβά…
Δείχνει σα χαμένη…
Ξαφνικά κοιτάζει προς τα εμένα και τη συνεργάτιδά μου…
Δυο “κοριτσάκια” κι εμείς…
Μας κοιτάει στα μάτια και μας ρωτάει: θα πέσει σε καλά χέρια το μωρό μου;;
Θα πάει σε καλούς ανθρώπους;;;
Βουρκώνω εγώ, με βλέπει η συνεργάτις μου και σα να παίρνει την “άδεια” βουρκώνει κι αυτή, μας βλέπει και η δικαστής, πάει κι αυτή να βουρκώσει αλλά γυρίζει το κεφάλι της αλλού για να μην τη δούμε…
-Θα πάει, της λέμε. Οι άνθρωποι είναι εξαιρετικοί!
Τυχερό το μωράκι σας…
Και να το δάκρυ η μητέρα, να το δάκρυ εμείς…
Και σκύβει η μητέρα και μου φιλάει τα χέρια…
Αυτά τα φιλιά να τα δίνεις στο παιδί μου από τη μάνα του, μου λέει.
Σα να είμαι εγώ…
Τα χάνω και κοκκαλώνω εγώ, ενώ η μητέρα κατευθύνεται προς το βιβλίο και υπογράφει με χέρι που έτρεμε…
-Για να έχουν εσάς δικηγόρο, καλοί άνθρωποι θα είναι, ψιθύρισε…
Η Παναγιά το φύλαξε το παιδάκι μου…
Μέχρι να φύγουμε εμείς για να κατευθυνθούμε στην αίθουσα, η μάνα μας ακολουθούσε με το βλέμμα της.
Κι αυτό ήταν…
Από εκείνη τη στιγμή και μετά και για όλη της τη ζωή θα αναρωτιέται πώς να περνάει άραγε το παιδάκι της…
Η ακροαματική διαδικασία με επανέφερε στην πραγματικότητα.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε και οι θετοί γονείς πετούσαν στα ουράνια από τη χαρά τους!
Κι εμείς μαζί τους!
-Την είδατε τη μητέρα; Μας ρωτούσαν οι θετοί γονείς. Πώς είναι; Μικρή; μεγάλη; Μεγαλόσωμη; Μικροκαμωμένη; Ελληνίδα είναι; Τί χρώμα μαλλιά έχει; Πώς ήταν ντυμένη; Αμέτρητες ερωτήσεις…
Ήθελαν να μάθουν για τη μητέρα ώστε να φανταστούν πως θα μοιάζει αργότερα το παιδί τους…
Ήταν μια εξαιρετική παρουσία, τους απαντήσαμε εμείς.
Είστε πολύ τυχεροί…
Για την ιστορία αναφέρω ότι το παιδί -που πλέον δεν είναι παιδί, όντως έπεσε σε καλά χέρια. Είναι πανέξυπνο, εργατικό ασχολείται με πολλές δραστηριότητες, αγαπάει τους γονείς του σαν … γονείς του κι όλοι είναι ευτυχισμένοι.
Εύχομαι κι αυτή η μάνα που “αποφάσισε” και το έδωσε για υιοθεσία να είναι καλά.
Κι όταν το βλέπει στον ύπνο της να νιώθει ότι έκανε το σωστό…
Ίσως για εκείνη, εκείνα τα χρόνια, σε εκείνο το περιβάλλον, αυτό να ήταν το σωστό…
Ποιος να ξέρει;
Ίσως και γι’ αυτό το παιδί ό,τι έγινε να έγινε για το καλό του…
Τί λέω τώρα…
Μήπως παραλογίζομαι;
Μπα, απλά κλαίω…
Απλά θυμήθηκα και κλαίω…
Σαν κόρη, σαν μάνα, σαν γυναίκα…
Η Αλεξάνδρα Γωγούση είναι Δικηγόρος Παρ’ ΑρείωΠάγω
Από την έντυπη έκδοση