Του Χρήστου Μάτη*
Η Γιάννα και η Λάτση στηρίζουν τον Τσίπρα, ο Μαρινάκης δίνει τα ρέστα του για τον Σαμαρά, ο Μπόμπολας παίζει τον Βενιζέλο. Αυτά και πολλά άλλα περιέχει η φημολογία για τις προτιμήσεις των ισχυρών οικονομικών παραγόντων, ενόψει της επικείμενης εκλογικής μάχης.
Οι δεκαετίες έχουν τους δικούς τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες. Μαθαίνουμε, όμως, μόνο αυτούς που έχουν high profile εμπλοκή στα κοινά.
Όταν είχε επιστρέψει ο Καραμανλής στην Ελλάδα, την εποχή που λόγω των κρατικοποιήσεων του είχε καταλογιστεί “σοσιαλμάνια”, η φημολογία ήταν, ότι η οικογένεια Ανδρεάδη θα συγκρουστεί θανάσιμα μαζί του επειδή τους πήρε την ΕΜΠΟΡΙΚΗ.
Από τότε πέρασαν 40 χρόνια. Η ΕΜΠΟΡΙΚΗ δεν υφίσταται καν, για τους κληρονόμους της οικογένειας δεν γνωρίζω. Ο Καραμανλής, πάντως, δεν έπεσε.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1980, ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά, το οποίο ήταν η ανησυχία διαφόρων επιχειρηματικών κύκλων, ότι ο υπάλληλος που έγινε τραπεζίτης είχε τις άκρες που του ήταν απαραίτητες, για να τους πετάξει έξω από τις δουλειές. Ο Κοσκωτάς, όχι μόνο δεν έγινε κυρίαρχος, αλλά πήγε φυλακή, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου περίπου πέθανε πρωθυπουργός.
Στην εποχή του Σημίτη ο Χρήστος Λαμπράκης “εξαγόραζε” τη στήριξη των πολιτιστικών επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων με την πολιτική στήριξη που πρόσφερε στην κυβέρνηση, μέσω των μέσων που επηρέαζε- εφημερίδων και τηλεοπτικών.
Σήμερα ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη χρωστά παντού και αδυνατεί να στηρίξει μία έστω εφημερίδα.
Μετά ο νεώτερος Καραμανλής κατέστησε προτεραιότητά του να συγκρουστεί με τους “πέντε νταβατζήδες” που ήθελαν να κυβερνάνε την Ελλάδα. Ο Καραμανλής έπεσε, έτσι όπως έπεσε, από τους πέντε νταβατζήδες ζήτημα να έχει επιβιώσει ένας σήμερα. κι αυτός σε δουλειές με το κράτος.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η διαπλοκή πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων. Το πρόβλημα είναι ότι στην κρατικοδίαιατη ελληνική οικονομία, η πρόσδεση στην πολιτική εξουσία ανοίγει τις πόρτες του κράτους. Και business στην Ελλάδα κάνει βασικά το κράτος. Άρα όποιος είναι κοντά, προηγείται σε πιθανότητες να γίνει πλούσιος.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι ποιος στηρίζει ποιον. Το ζήτημα είναι ποιον επιλέγει το κάθε κόμμα -και όχι μόνο στενά κυβερνητικό- για εταίρο στις κρατικές business. Όμως, ο εταίρος έχει κάθε λόγο να δημιουργεί στους άλλους την ανησυχία, ότι μπορεί να πάρει όλες τις δουλειές και μετά να πάει το χρήμα σε ελβετικές τράπεζες.
Κι όσο οι business του κράτους είναι αδιαφανείς, η ανησυχία είναι απολύτως δικαιολογημένη.
Ποιο κόμμα αντέχει την διαφάνεια που θα κόψει τους ομφάλιους λώρους;
*Ο κ. Μάτης είναι δημοσιογράφος