Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας επιμένει σε μια πολιτική συστηματικής απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης, μετατρέποντάς την σε υπηρεσία επικοινωνιακών εξαγγελιών χωρίς σχέδιο, χωρίς σταθερότητα και χωρίς ευαισθησία. Η Παιδεία, θεμέλιο κάθε δημοκρατικής κοινωνίας, έχει αφεθεί στη μοίρα της.
Τα πρόσφατα περιστατικά στη Θεσσαλονίκη είναι αποκαλυπτικά. Το 2ο Ειδικό Σχολείο Πυλαίαςπαραμένει χωρίς στέγη, καθώς στεγαζόταν σε μια παλιά βιοτεχνία η οποία κρίθηκε ακατάλληλη, με αποτέλεσμα τα παιδιά μέχρι σήμερα, να στερούνται το δικαίωμα φοίτησης σε ένα ασφαλές και προσαρμοσμένο περιβάλλον. Τα Ειδικα Δημοτικά Σχολεία Κορδελιού και Ευόσμου εξακολουθούν να στεγάζονται σε ακατάλληλα κτήρια και κοντέινερ, χωρίς τις απαραίτητες προδιαγραφές προσβασιμότητας, εκθέτοντας μαθητές και εκπαιδευτικούς σε συνθήκες που προσβάλλουν την ίδια την έννοια της συμπερίληψης και ισότιμης πρόσβασης στην εκπαίδευση.
Η απροθυμία του Υπουργείου Παιδείας να αντιμετωπίσει την Ειδική Αγωγή ως θεμέλιο της εκπαιδευτικής πολιτικής είναι βαθιά ιδεολογική επιλογή. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το δημόσιο σχολείο ως κόστος και όχι ως επένδυση στο μέλλον. Η υποστελέχωση, οι καθυστερήσεις τοποθετήσεων, η έλλειψη υποδομών και σύγχρονου εξοπλισμού, η διαρκής ομηρία των αναπληρωτών, η υποχρηματοδότηση, όλα συγκλίνουν σε ένα συμπέρασμα: η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης δεν είναι αστοχία, αλλά πολιτική ατζέντα.
Τραγική είναι η εικόνα και στην Παράλληλη Στήριξη, όπου χιλιάδες μαθητές με αναπηρίες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παραμένουν 50 ημέρες μετά την έναρξη των σχολείων και ενώ είχαν κάνει αίτηση έγκαιρα και το Υπουργείο γνώριζε από την περασμένη σχολική χρονιά, χωρίς τον εκπαιδευτικό που δικαιούνται. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι η Παράλληλη Στήριξη δεν αποδίδεται πλέον ονομαστικά ανά μαθητή όπως γινόταν από το μέχρι πρότινος θεσμικό πλαίσιο, αλλά ανά τμήμα ή και ανά σχολείο, με αποτέλεσμα ο ίδιος εκπαιδευτικός να καλείται να καλύψει πολλαπλά παιδιά ταυτόχρονα. Αρκεί να βγαίνουν τα νούμερα δηλ, αδιαφορώντας για τη συνέχεια στη μαθησιακή διαδικασία που έχει ανάγκη ο μαθητής, αλλά και το σταθερό πλαίσιο αναφοράς που του παρέχει ο εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής. Η πρακτική αυτή καθιστά την Παράλληλη Στήριξη αποσπασματική και ουσιαστικά ανούσια, καταλύοντας κάθε έννοια ισότητας, προσβασιμότητας και συμπερίληψηςστην εκπαίδευση.
Η δήλωση της Υπουργού ότι «κενά θα υπάρχουν πάντα» δεν είναι ρεαλισμός. Είναι ομολογία αποποίησης ευθυνών. Αποτελεί το άλλοθι μιας κυβέρνησης που αποδέχεται συνειδητά την εκπαιδευτική ανισότητα ως «κανονικότητα». Η δημόσια Παιδεία δεν υποβαθμίζεται επειδή δεν υπάρχουν πόροι, αλλά επειδή αυτοί κατευθύνονται αλλού: σε ιδιωτικά σχολεία, ιδιωτικές Παράλληλες Στηρίξεις, σε Πανεπιστημιακά franchise, σε εκπαιδευτικά προγράμματα βιτρίνας με σκιώδη συμφέροντα.
Το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, με συνέπεια στις αρχές του και στις ρίζες της κοινωνικής του πολιτικής, καταθέτει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο για τη Δημόσια Παιδεία και την Ειδική Αγωγή:
1. Αύξηση της δημόσιας δαπάνης για την εκπαίδευση σταθερά επί του ΑΕΠ, με στόχο τη σύγκλιση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.
2. Προτεραιότητα στην Ειδική Αγωγή, με μόνιμο και εξειδικευμένο προσωπικό, σύγχρονα προγράμματα και πλήρη στελέχωση όλων των δομών.
3. Ασφαλείς και προσβάσιμες σχολικές υποδομές, με αντικατάσταση των κοντέινερ και δημιουργία σύγχρονων σχολείων.
4. Ενίσχυση και επαναθεσμοθέτηση της Παράλληλης Στήριξης, ώστε να λειτουργεί ουσιαστικά και να υπηρετεί τον ρόλο της, με σεβασμό στα θεμελιώδη δικαιώματα των μαθητών και την ισότιμη πρόσβαση όλων στην εκπαίδευση.
5. Εθνικό Απολυτήριο που επαναπροσδιορίζει το σχολείο ως χώρο μάθησης και δεξιοτήτων και όχι ως εξεταστικό κέντρο.
6. Ψηφιακός και παιδαγωγικός εκσυγχρονισμός κάθε σχολικής μονάδας με εξοπλισμό, τεχνική υποστήριξη και επιμόρφωση.
7. Στήριξη του ολοήμερου σχολείου με ενιαίο πρόγραμμα, επιστροφή του υπευθύνου εκπαιδευτικού και θεσμική σταθερότητα.
8. Ειδική Αγωγή και στα Πανεπιστήμια, ως συνέχεια της στήριξης και στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Η Παιδεία δεν είναι πεδίο πειραματισμών ή πελατειακών εξυπηρετήσεων. Είναι υπόθεση εθνικής ευθύνης. Το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζεται τη δημόσια εκπαίδευση, τον μαθητή και τον εκπαιδευτικό, ως θεμελιώδεις πυλώνες κοινωνικής συνοχής, δημοκρατίας και προόδου.
Σοφία Πουλοπούλου,
Πολιτεύτρια Ά Αθήνας
Αναπληρώτρια Γραμματέας Ειδικής Αγωγής Τομέα Παιδείας ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
