Της Φανής Χαρίση
Μια ολιγοήμερη επίσκεψη στην πόλη που μεγάλωσα, τα Τρίκαλα Θεσσαλίας, ήταν αρκετή για να διαπιστώσω με θλίψη ότι η πόλη που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται διαρκώς τουριστικά και τεχνολογικά και βαφτίστηκε ως έξυπνη πόλη, δυστυχώς εξακολουθεί να βασανίζεται από τα απλά και καθημερινά προβλήματα, ειδικά στις συνοικίες της.
Σκουπίδια και ογκώδη σε πρώτη θέα, δρόμοι γεμάτοι λακούβες και σε κακή κατάσταση, έλλειψη υπονόμων, παιδικών χαρών, πάρκων κ.ά. και ποδηλατόδρομοι που ναι μεν στο κέντρο της πόλης είναι ευδιάκριτοι στην υπόλοιπη πόλη όμως δεν υπάρχουν και οι ποδηλάτες βρίσκονται επι του οδοστρώματος μαζί με όλα τα άλλα οχήματα.
Εικάζω ότι ο Δήμος Τρικκαίων, όπως και όλοι οι Δήμοι αυτής της χώρας πλέον δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στα μυριάδες ζητήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν και χωρίς τη δυνατότητα γεμάτου ταμείου οι πληγές παραμένουν ανοικτές.
Ακόμα και έργα που ξεκινούν μπορεί να μείνουν ημιτελή και να μην τελειώσουν ποτέ για χίλιους δυο λόγους που σχετίζονται είτε με τον προϋπολογισμό, είτε με την αξιοπιστία των εργολάβων, είτε με ενστάσεις και πάει λέγοντας.
Όπως για παράδειγμα ένας ποδηλατόδρομος που είδα πίσω από το στάδιο των Τρικάλων που δεν τελείωσε ποτέ και δυστυχώς καταλήγει σε ένα υπερυψωμένο μεγάλο – κλειστό ευτυχώς- φρεάτιο. Ή τα έργα ανάπλασης στην αγορά Καπάνι στη Θεσσαλονίκη που κατάντησαν ένα σύγχρονο γιοφύρι της Άρτας αναγκάζοντας αρκετούς να βάλουν λουκέτο στα μαγαζιά τους και να φύγουν.
Κοντολογίς, ήρθε η ώρα να αλλάξουν πολλά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (νόμοι, άρθρα, κανονισμοί κλπ) και κυρίως η χρηματοδότηση της που πρέπει πλέον να αυτονομηθεί και να αποκτήσει δικούς της φόρους που θα καταλήγουν κατευθείαν στα ταμεία της. Μόνο έτσι, θα δούμε Δήμους που πραγματικά μπορούν να δημιουργήσουν σύγχρονες, πράσινες και ανθεκτικές πόλεις χωρίς να παρακαλούν υπουργούς και υφυπουργούς για εγκρίσεις και δάνεια. Όσο το ταμείο περνάει μέσα από την κεντρική διοίκηση θα βλέπουμε έργα στα χαρτιά, ημιτελή και δρόμους γεμάτους λακούβες.
