Έτσι ξαφνικά… τραγουδάει ο Αντώνης Ρέμος, αλλά δεν μας ξάφνιασαν καθόλου οι αντιδράσεις όταν μαθεύτηκε η είδηση πως o γνωστός καλλιτέχνης θα ανάψει το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Πλατεία Αριστοτέλους.
Δεν είναι άλλωστε φετινό το φαινόμενο της, όποιας, γκρίνιας δημιουργείται γύρω από τη συγκεκριμένη εκδήλωση του δήμου Θεσσαλονίκης. Χρόνια τώρα υπάρχουν αντιδράσεις. Είτε ήταν η Βανδή, είτε ο Ρουβάς, ο Σαμπάνης, η Πρωτοψάλτη, ο Ιακωβίδης και ένα σωρό άλλες επιλογές. Θαρρείς και σε κάποιους μαζί με τα λαμπιόνια, ανάβουν και τα δικά τους τα …λαμπάκια!
Όχι πολύ λαϊκό το πρόγραμμα. Όχι πολύ έντεχνο. Λιτός ο στολισμός, όχι πολύ βαρύς. Φθηνός, τι θα δείξουμε στους κατοίκους και τους επισκέπτες ή ακριβός, ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο. Πάντα υπάρχει χώρος για αρνητικά σχόλια. Πάντα κάτι μας χαλάει.
Το είπε και ο αντιδήμαρχος Πολιτισμού και Τουρισμού, Βασίλης Γάκης, στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου: «Μόνο στη Θεσσαλονίκη υπάρχει αυτή η γκρίνια για το ποιος θα ανάψει το δέντρο». Και η αναφορά έγινε μετά την κριτική για τον Ρέμο που θα έρθει να τραγουδήσει στις 3 Δεκεμβρίου και το πόσο θα μας κοστίσει. Με την απάντηση να είναι η εξής: Τίποτα, τζάμπα, γιατί θα πληρωθεί μέσω χορηγίας.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όποια και να είναι η επιλογή ποτέ δεν θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Και δεν μπορούν να είναι όλοι ικανοποιημένοι γιατί τα γούστα και τα μουσικά ερεθίσματα διαφέρουν. Σε άλλους αρέσουν τα λαϊκά, σε άλλους τα νησιώτικα και τα ποντιακά, σε άλλους η τραπ και η κλασική μουσική.
Το μεγάλο στοίχημα γι αυτά τα Χριστούγεννα είναι να ελαφρύνουμε τις ψυχές μας και να δημιουργήσουμε στιγμές που θα θυμόμαστε. Να κινηθεί η αγορά, να ζεσταθούν τα ταμεία των εμπόρων, να γεμίσει η πόλη τουρίστες, να περιοριστεί η μοναξιά, να χαρεί ο κόσμος.
Υπάρχει πεδίο για γκρίνια και μιζέρια όλο τον υπόλοιπο χρόνο, με τα προβλήματα να μας βαραίνουν. Ας τα αφήσουμε για λίγο – τόσο δα στην άκρη. Ας τα «στριμώξουμε» μέσα σε ένα σακίδιο, όπως κάνει ο Άγιος Βασίλης με τα δώρα. Κι ας αφήσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων να πάρει ζωή μέσα μας, σιγά – σιγά…
