Η ζωή του Δημήτρη Παπανικολάου θυμίζει τις ταινίες που ξεκινούν στην αρχή με την ατάκα «βασισμένη σε αληθινά γεγονότα» και στο τέλος τους σου βγάζουν ένα επιφώνημα θαυμασμού. Προς το παρόν μπορεί κάποιος να την διαβάσει μέσα σε 160 σελίδες ενός βιβλίου με τίτλο «11:11 – Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι».
Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Πάτησε στο παρκέ της Α1 του μπάσκετ πριν κλείσει τα 15 χρόνια του. Πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου με τις Εθνικές Παίδων και Εφήβων έγινε στα 18 του. Και μόλις 20 ετών έκανε το πρώτο triple crown του με τον Ολυμπιακό. Η πορτοκαλί μπάλα τον έκανε να ζήσει μαγικές στιγμές, να κατακτήσει τίτλους, κύπελλα, πρωταθλήματα, καμία όμως από αυτές δεν του χαρίστηκε. Είχε μάθει να σφίγγει τα δόντια και να παλεύει, είτε παίζοντας όντας τραυματισμένος, είτε όταν ένιωθε αδύναμος σωματικά ή ψυχικά. Άλλωστε η μόνιμη φράση που άκουγε από τους γύρω του ήταν «δεν έχεις ανάγκη εσύ, είσαι δυνατός» και ας ένιωθε μέσα του ευάλωτος.
Την 13η Σεπτεμβρίου του 2021 ο σπουδαίος βετεράνος αθλητής του μπάσκετ θέλησε να σπάσει το καλούπι του «δυνατού». Μίλησε δημόσια αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά ότι είναι στο φάσμα του αυτισμού με το σύνδρομο Άσπεργκερ, κάνοντας μια ανάρτηση στα social media με μια φωτογραφία του έχοντας στο πλευρό του δυο θρύλους του μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Λίγοι ήξερα, όμως, ότι η κίνηση του αυτή έγινε για να καταφέρει να χτίσει ένα τείχος προστασίας στην κόρη του, Άρια, η οποία είναι επίσης στο φάσμα του αυτισμού.
«Όταν είχα πει στην Έλια, τη σύζυγο μου, να μιλήσουμε για το παιδί, δεν ήθελε, φοβούμενη μήπως στιγματιστεί η κόρη μας. Έτσι μίλησα για εμένα, για να γίνω μια ασπίδα για την κόρη μου. Βλέποντας την θετική ανταπόκριση που είχε η ανακοίνωση μου, η κόρη μου και η σύζυγος μου πήραν θάρρος. Το ίδιο βράδυ μου είπαν ότι θέλουν να μιλήσουμε για την Άρια. Έτσι και έγινε. Μετά από μήνες, στις 2 Απριλίου μιλήσαμε ανοιχτά και για εκείνην», θυμάται μιλώντας στην Karfitsa ο Δημήτρης Παπανικολάου.
«Στην καραντίνα βλέπαμε την Άρια χαρούμενη. Μας είχε φανεί περίεργο, γιατί τότε οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι. Ο λόγος της χαράς της ήταν γιατί δεν ερχόταν σε επαφή με άτομα που την κορόιδευαν», υπογραμμίζει και προσθέτει πως «τα τελευταία δυο χρόνια, από τότε που ανέδειξα το θέμα, οι συμπεριφορές απέναντι στην Άρια έχουν βελτιωθεί αρκετά. Έχει γίνει πιο χαρούμενη. Καταφέραμε να ενεργοποιήσουμε την κοινωνία στο θέμα του αυτισμού, να πάρουμε με το μέρος μας τους καλούς ανθρώπους της κοινωνίας μας, οι οποίοι είναι πιο πολλοί, αλλά συνήθως πιο σιωπηλοί».
Οι κατακτήσεις του UniquAll
Ο Δημήτρης Παπανικολάου έχει αφιερωθεί στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας μας για τον αυτισμό. Υλοποιεί το αθλητικό-εκπαιδευτικό πρόγραμμα UniquAll, με στόχο την ενδυνάμωση νευροδιαφορετικών παιδιών και κάνει ομιλίες σε εταιρείες, ομάδες και σχολεία. Ειδικά σε σχολεία, όχι μόνο για την ευαισθητοποίηση των μαθητών, αλλά και των δασκάλων και των καθηγητών.
Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του ο Δ. Παπανικολάου αναφέρεται στις κλειστές πόρτες που βρήκε η οικογένεια του από ιδιωτικά σχολεία που τους έλεγαν ότι «δεν δεχόμαστε ‘’αυτά’’ τα παιδιά». «Υπάρχουν σχολεία, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, που έχουν κλειστές πόρτες για τα παιδιά με αυτισμό. Δυστυχώς είναι πολλά τα ιδιωτικά σχολεία που επιλέγουν να αποκλείσουν παιδιά με αυτισμό. Λίγα είναι εκείνα που δέχονται. Όσα σχολεία το κάνουν αυτό είναι όσα στοχεύουν στην αριστεία και όχι στο να εκπαιδεύσουν σε ανθρώπινο επίπεδο τα παιδιά», τονίζει.
«Ο σκοπός μας είναι ‘’όχι εσείς και εμείς, αλλά όλοι εμείς’’. Αυτό βέβαια θέλει χρόνο. Έχουν γίνει μικρά βήματα. Πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα, για μια πιο συμπεριληπτική κοινωνία. Για αυτό προσπαθούμε να ‘’σκουντάμε’’ τους αρμόδιους, γιατί μια κοινωνία κρίνεται από το πως συμπεριφέρεται στους ανθρώπους», προσθέτει.
Τα τρία χρόνια που λειτουργεί το UniquAll έχει καταφέρει να πετύχει τους στόχους που είχαν τεθεί εξαρχής, σύμφωνα με τον Δ. Παπανικολάου. «Καταφέραμε να μπουν τα παιδιά με αυτισμό στο 5% των χρόνιων παθήσεων για να εισάγονται στα πανεπιστήμια χωρίς εξετάσεις, όχι χαριστικά, αλλά με καλούς βαθμούς. Δημιουργήθηκε η πλατφόρμα JobsLink για τη σύνδεση επιχειρήσεων με υποψήφιους εργαζόμενους με Διαταραχή του Αυτιστικού Φάσματος, Αυτισμό Υψηλής Λειτουργικότητας ή Σύνδρομο Άσπεργκερ. Με κάλεσε ο πρόεδρος της Βουλής, Κωνσταντίνος Τασούλας για να γίνει η βουλή προσβάσιμη, αλλά και για να μάθουν οι βουλευτές την ορολογία γύρω από το φάσμα του Αυτισμού, γιατί κάποιοι από αυτούς χρησιμοποιούν υποτιμητικές εκφράσεις με τις λέξεις αυτισμός, για άλλα άτομα ή κόμματα».
Το άγχος και το «χάπι»
Ο αγώνας για τον αυτισμό είναι συνεχής, δεν διαρκεί όπως ένας αγώνας μπάσκετ, ή ένα πρωτάθλημα, και το μεγαλύτερο άγχος για τους γονείς με παιδιά που ανήκουν στο φάσμα του αυτισμού είναι τι θα γίνουν όταν φύγουν οι ίδιοι από τη ζωή. «Έχουμε το άγχος που θα μείνουν τα παιδιά μας, όταν δεν υπάρχει η λειτουργικότητα να συντηρήσουν ένα σπίτι. Ο αυτισμός είναι μια λέξη με χιλιάδες περιπτώσεις. Στην Ελλάδα είναι 180.000 οικογένειες και ο αριθμός αυτός θα αυξάνεται, γιατί ο αυτισμός δεν είναι επιλογή. Εμείς δεν ψάχνουμε το χάπι, γιατί το χάπι είναι η αποδοχή από τον κόσμο. Το σύνθημα μου είναι ‘’δεν πεθαίνει κανείς από αυτισμό, αλλά μπορεί να πεθάνει από αποκλεισμό’’».
Στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «11:11 – Όλοι μοναδικοί, όλοι ίσοι» ο βετεράνος αθλητής μιλάει και για τις μπασκετικές εποχές που έζησε χαρακτηρίζοντας τες σκληρές. «Παλιά αν πήγαινες σε ένα σύμβουλο ψυχικής υγείας θα σε έλεγαν τρελό. Ήταν σκληρές εποχές. Η αδυναμία ήταν μειονέκτημα. Ήταν κάτι δύσκολο να το επικοινωνήσεις. Δεν μπορούσες να πεις ότι νιώθεις ότι θες ένα ρεπό, γιατί έχεις πέσει ψυχολογικά. Αν τολμούσες να πεις κάτι τέτοιο θα σου έλεγαν ‘’κάτσε σπίτι σου μόνιμα’’. Το μπάσκετ εκείνη την εποχή ήταν ταυτισμένο με τα ΟΥΚ. Ήταν πολύ σκληρές περίοδοι. Έπρεπε να αντέξεις την πίεση, τον κόσμο, τα σχόλια, τον προπονητή σου και να μην λες ‘’κιχ’’. Και επειδή λαμβάναμε καλές χρηματικές αποδοχές είχαμε και εκείνους που μας έλεγαν ‘’εσύ παίρνεις καλά λεφτά, μια χαρά είσαι’’, γιατί πολλοί μπερδεύουν τα χρήματα με την ψυχική υγεία. Η ατάκα ‘’εσύ δεν παθαίνεις τίποτα’’ είναι ό,τι χειρότερο μπορείς να πεις σε κάποιον», λέει ο Δημήτρης Παπανικολάου, ο οποίος πλέον έχει αναθεωρήσει την φράση «never give up». «Αν κάποιος νιώθει ότι ζορίζεται πρέπει να κάνει μερικά βήματα πίσω και όταν νιώσει έτοιμος να πάρει φόρα ξανά. Δεν χρειάζεται να είμαστε συνεχώς στα όρια. Δεν έγινε κάτι να κάνουμε πίσω αν έτσι είμαστε καλύτερα».
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ KARFITSA
