Η Ελένη Δημοπούλου σπούδασε θέατρο στη σχολή της Ρούλας Πατεράκη. Εργάστηκε επί 25 χρόνια ως ηθοποιός και σκηνοθέτης στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης. Σε συνεργασία με την Μαρία Ιωαννίδου το 2008 ίδρυσε την ομάδα Εν Δυνάμει, μια παρέα, ξεχωριστών ανθρώπων, νέων με δυνητικές και εν κινήσει ικανότητες, εθελοντών, γονιών και φίλων με σπουδαίο έργο. Υπήρξε Καλλιτεχνική Διευθύντρια στο Δη.Πε.Θε Ιωαννίνων και στο Δη.Πε.Θε Κοζάνης από το 2015 έως το 2018.
Σε συνέντευξη της στην karfitsa.gr η Ελένη Δημοπούλου μίλησε για τις πολυάριθμες δραστηριότητες της ομάδας «Εν Δυνάμει» αλλά και για τα συναισθήματα που δημιούργησε στο κοινό η θεατρική παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα».
Πως γνωρίσατε την τέχνη και πότε νιώσατε για πρώτη φορά να σας ελκύει;
Η τέχνη δεν ήταν προτεραιότητα μου όταν ήμουν νέα. Έγινε εντελώς τυχαία. Η σχολή της Ρούλας Πατεράκη που σπούδασα και έμεινα μαζί της ήτανε πολύ κοντά στο σπίτι μου. Έπρεπε να κάνω μια εργασία για το θέατρο και κάνοντας μια συνέντευξη στην κα Πατεράκη μπήκα σε αυτόν το χώρο και έκτοτε δεν ξαναβγήκα. Δεν φοίτησα αμέσως στη σχολή. Για τρία χρόνια ήμουν ακροάτρια. Πήγαινα και παρακολουθούσα μαθήματα παράλληλα με τις σπουδές μου και κάποια στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να γίνω και επίσημα πλέον μαθήτρια. Ήμουν ένα πάρα πολύ ανήσυχο παιδί. Μου άρεσε πολύ να βλέπω θέατρο διότι προέρχομαι από ένα εξαιρετικά θεατρόφιλο σπίτι.
Υπήρχαν άνθρωποι να στηρίξουν το καλλιτεχνικό σας ξεκίνημά;
Όχι ακριβώς, 40 χρόνια πριν το να σπουδάσει κανείς θέατρο και να γίνει ηθοποιός δεν ήταν η ευχή των γονέων όπως είναι τώρα. Ήταν μια δύσκολη διαδικασία ωστόσο τότε ήμασταν επίμονοι απέναντι στα όνειρα μας. Δεν υπήρχε πολλή εξάρτηση από τους γονείς, τουλάχιστον εγώ δεν ήμουν εξαρτημένη οπότε μπορούσα να το κάνω! Έτσι πολύ γρήγορα βρέθηκα στο θεατρικό εργαστήρι Θεσσαλονίκης στο Άνετον όπου εκεί δούλεψα πολλά χρόνια με τον Φούλη Μπουντούρογλου αλλά και στην πειραματική σκηνή της τέχνης.
Ποια είναι η ομάδα “Εν δυνάμει”, πότε αποφασίσατε την ίδρυση της και ποιός είναι ο στόχος μέσα από αυτή;
Μαζί με την οικογένεια, τον σύζυγο μου και τα παιδιά μου τα οποία όλα ασχολούνται με την τέχνη του κινηματογράφου και του θεάτρου σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε την ομάδα «Εν Δυνάμει» διότι αυτό είναι κάτι που ξέρουμε να κάνουμε πολύ καλά και επειδή έχουμε μια κόρη τη Λωξάνδρα με Σύνδρομο Down θέλαμε και αυτή να μπορέσει να ανήκει στο δικό μας κύκλο. Αυτό που διαφοροποιεί την ομάδα «Εν δυνάμει» – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλες παρόμοιες ομάδες- είναι ότι από την αρχή υπήρχε η ιδέα να είναι η ομάδα μεικτή, δηλαδή να συμμετέχουν άτομα με και χωρίς αναπηρία και αυτό που πετύχαμε είναι να είμαστε μια καλλιτεχνική ομάδα με πολύ υψηλούς στόχους. Κρατάμε όλους τους κανόνες του θεάτρου και να τονίσω εδώ πως η ομάδα «Εν δυνάμει» δεν είναι μόνο η θεατρική της ομάδα καθώς ασχολείται και με άλλα κομμάτια της τέχνης. Συγκεκριμένα κάνουμε εκθέσεις, εκδίδουμε βιβλία, τετράδια, ασχολούμαστε με εικαστικά αλλά και με ταινίες μικρού μήκους. Έχουμε δηλαδή μια πολύπλευρη ζωή μέσα στη τέχνη, δεν είναι μόνο το θέατρο.
Πως βίωσε ο κόσμος την παράσταση “Ερωτευμένα Άλογα” και πως νιώσατε εσείς ακούγοντας το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος του έργου;
Είναι μια δικαίωση διότι το θέμα της παράστασης είναι ένα θέμα ταμπού ειδικά για τον δικό μας κόσμο. Πολύ σπάνια μιλάμε γι’ αυτό και σπάνια ανοίγουμε το θέμα της σεξουαλικότητας στα άτομα με αναπηρία. Ήταν ένα θέμα το οποίο δεν το αναλάβαμε με ελαφρά τη καρδία, είχα και εμείς τις αγωνίες μας τους ενδοιασμούς μας αλλά εγώ νιώθω πολύ δικαιωμένη και περήφανη με τη δουλεία της Ελένης της Ευθυμίου. Η αντίδραση και τα συναισθήματα του κοινού ανταποκρίνονται ακριβώς στις προθέσεις που είχαμε όταν το κάναμε. Είδα συγκίνηση και μια χαράδρα να ανοίγει σε σχέση με τα ερωτήματα που θέτει η ίδια η παράσταση. Στόχος για μένα είναι να μπορεί η τέχνη -χωρίς να προκαλεί- να δημιουργεί πολλά πολλά ερωτήματα. Σε αυτή την περίπτωση ο θεατής φεύγει όντως με πολλά ερωτήματα και μου αρέσει που τις απαντήσεις θα τις δώσει ο κάθε θεατής μόνος του. Δεν έχει ένα μανιφέστο στο τέλος της παράστασης, υπάρχει μόνο η δική μας αντίληψη και τοποθέτηση απέναντι σε αυτό το θέμα.
Ελπίζω να ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος και όσοι βλέπουν την παράσταση πέρα από τα προσωπικά τους συναισθήματα και την αισθητική τους να καταλάβουν και την αγωνία κάποιων άλλων ανθρώπων. Είναι ο έρωτας για όλους; Έχει αποκλείσει η κοινωνία μας κάποια άτομα να τον βιώσουν; Η απάντηση είναι ναι απλά κάνουμε ότι δεν το ξέρουμε!
