Το Ινστιτούτο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός σε συνεργασία με την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, την Διεύθυνση Πολιτισμού Τουρισμού Δήμου Θεσσαλονίκης, το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και υπό την αιγίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης παρουσιάζουν μια μοναδική μουσική βραδιά υπό την διεύθυνση του Γιώργου Θεοφάνους
Περισσότεροι από 200 συντελεστές θα βρίσκονται στη σκηνή για αυτή την παράσταση που συνδυάζει εικόνα, μουσική και θεατρικά δρώμενα και καθήλωσε πάνω από 15.000 θεατές σε Αθήνα και Κύπρο. Μέλος αυτή της μεγάλης μουσικής βραδιάς θα είναι και μοναδικός Γεράσιμος Ανδρεάτος.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δρούγκα
Μετρώντας δεκαετίες πλέον στο χώρο της μουσικής, τι απαντάτε σε όσους λένε ότι είναι ένας χώρος δύσκολος, απαιτητικός και που είναι δύσκολο να μείνει κάποιος ο εαυτός του;
Ο εαυτός μας αλλάζει με τα χρόνια, τις εμπειρίες, τις αναθεωρήσεις μας, τις συναναστροφές μας. Τα λάθη και οι δυσκολίες είναι μεγάλα μαθήματα επίσης. Ανεξάρτητα από το χώρο που υπηρετεί και κινείται κάποιος μπορεί να εξελιχθεί θετικά ή αρνητικά. Έχει σημασία για μένα να με αλλάξει η αγάπη και όχι το μίσος και η κακία. Πιστεύω ότι είναι ένας αγώνας διαρκής να μην αποξενωθείς από τον εαυτό σου όσο κι αν οι αποστάσεις καμμιά φορά μεγαλώνουν…
Έχοντας κάνει αμέτρητες συνεργασίες τι τελικά δένει τους ανθρώπους εντός και εκτός της σκηνής; Έχουν χαθεί οι ισχυροί δεσμοί στις ανθρώπινες σχέσεις;
-Αυτό που δένει τους ανθρώπους είναι η ειλικρίνεια , οι αξίες και ο “δουλεμένος” και ώριμος χαρακτήρας τους. Όσο κάποιος μένει εγκλωβισμένος στη σφαίρα του εγωισμού χάνει το δώρο της επικοινωνίας σε βάθος και της απόκτησης αληθινών σχέσεων. Στον καλλιτεχνικό χώρο είναι κανείς εκτεθειμένος στην υπερβολική , τις περισσότερες φορές, προβολή, στο χειροκρότημα που δρα σαν εθιστικό ναρκωτικό, στην δημιουργία “αυλής” και όλα αυτά σε ωθούν σε ναρκισσιστικές συμπεριφορές καθιστώντας σε ανίκανο να κάνεις αληθινές φιλίες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που είναι πιστοί σε αξίες και ιδανικά θα υπάρχουν και ισχυροί δεσμοί στις σχέσεις που δημιουργούν.
Στη Θεσσαλονίκη θα παρακολουθήσουμε ένα μουσικό υπερθέαμα! Βλέπουμε τη ζεύξη διαφορετικών μουσικών ειδών, κλασικών οργάνων με την μαεστρία του κ. Θεοφάνους! Τελικά εσείς που αγαπάτε το μπουζούκι, τι λέτε; Ταιριάζει με το τσέλο; Η μουσική πρέπει να αναζητά αυτή ζεύξη;
Οι περισσότεροι μεγάλοι κλασσικοί συνθέτες έχουν συνθέσει αριστουργήματα βασισμένοι στην παραδοσιακή μουσική του τόπου τους και έχουν αναδείξει τα λαϊκά μουσικά τους όργανα στα σπουδαία έργα τους. Ο κύριος Θεοφάνους με το ταλέντο και την ευαισθησία που τον διακρίνει αξιοποιεί και την παράδοση αλλά και τα μουσικά της όργανα για να υμνήσει την Μητέρα του φωτός Παναγία! Είναι τιμή αλλά και μεγάλη χαρά για εμένα η συμμετοχή μου στο έργο αυτό!
Θέλω να μας περιγράψετε μια όμορφη, μια δύσκολη, μια ξεχωριστή και μια αστεία στιγμή της καριέρας σας.
Πριν από πολλά χρόνια, ήμουν καλεσμένος , μαζί με πλήθος συναδέλφων μου, να τραγουδήσουμε στο Άστρος Κυνουρίας με σκοπό να μαζευτούν χρήματα για την αγορά ενός ασθενοφόρου. Προς μεγάλη έκπληξη όλων μας ήμουν ο μόνος που τελικά κατάφερα να παρευρεθώ και να τραγουδήσω. Η υποδοχή που μου επιφύλαξε το κοινό ήταν άνευ προηγουμένου!
Οι πιο δύσκολες στιγμές που ζήσαμε όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τις ζωντανές εμφανίσεις ήταν την περίοδο της καραντίνας λόγω της πανδημίας . Δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια αυτό που βιώσαμε! Φόβος και τρόμος από τις απώλειες συνανθρώπων μας, αδυναμία να καλύψουμε τις υποχρεώσεις μας, πλήρης έλλειψη αντικειμένου εργασίας, ψυχολογικές πιέσεις και το χειρότερο δεν ξέραμε τι διάρκεια θα έχει όλο αυτό και αν θα επιστρέφαμε στην “κανονικότητα” (λέξη κι αυτή!).
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που στην πρώτη συναυλία μετά την απώλεια του πατέρα μου τον αποχαιρέτησα με το τραγούδι μου (του Β. Κορακάκη) “ Ήρθα και φεύγω μόνος μου…”( Ο κουρασμένος δρόμος μου).
Πέρασα έναν υπέροχο χειμώνα το 2005 στην “Σφεντόνα” πλάι σε δυο μεγάλες Κυρίες του ελληνικού τραγουδιού: Την Γλυκερία και την Πίτσα Παπαδοπούλου! Είχαν στη μέση του προγράμματος ένα υπέροχο στιγμιότυπο που συνυπήρχαν επί σκηνής τραγουδώντας μεγάλα και ιδιαίτερα τραγούδια. Ένα απ’ αυτά ήταν το “Ανεστάκι” του Νίκου Τάτση. Περιγράφει τον πόνο και την οργή της μητέρας που έχασε το γιό της, “το μικρό της καπετανάκι” που “ δεν της γράφει πια”. Σε μια στιγμή που οι δυο κυρίες θρηνούν τραγουδώντας με αμανέδες το χαμό του “γιού” τους, εμφανίζομαι στη σκηνή με κοντό παντελόνι, γυρισμένα τα μανίκια της μπλούζας τέρμα πάνω, επιγραφή στη μπλούζα με το όνομα ‘ΑΝΕΣΤΑΚΙ” και μια φουντωτή περούκα με μαύρα μαλλιά (ήταν Απόκριες) και με μικρόφωνο στο χέρι είπα “ Μαμά! Μαμά! Γύρισα!” Πριν λυθεί στο γέλιο η Πίτσα πρόλαβε να πει : “Πως μεγάλωσες έτσι γιόκα μου;” Περιττό να σας πώ τι έγινε…Για λίγη ώρα διακόπηκε το πρόγραμμα…!
