«Το “Χειροκρότημα” με ψυχή και μυαλό στηρίζει την διαφορετικότητα γιατί όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει και η Κοκό Σανέλ “Για να είναι κανείς αναντικατάστατος, πρέπει να είναι διαφορετικός”» ανέφερε στην Karfitsa, ο σκηνοθέτης της θεατρικής παράστασης «Στην Φτωχιά μας την Αυλή», Ιωάννης Τσιπέλης.
Ο σκηνοθέτης Ιωάννης Τσιπέλης, μίλησε στην Karfitsa για όλα όσα θα δούμε, θα ακούσουμε και θα αισθανθούμε στην παράσταση «Στην Φτωχιά μας την Αυλή», η οποία κάνει πρεμιέρα, το Σάββατο 1 Ιουνίου στο θέατρο Αμαλία.
Ο λεγόμενος παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος παραμένει ως επιλογή πολλών θεατρικών σχημάτων, όπου γνωστοί ρόλοι φιλτράρονται και μέσα από μια φρέσκια ματιά παρουσιάζονται ξανά στο κοινό.
Το νέο θεατρικό έργο: «Στην Φτωχιά μας την Αυλή» που στηρίζεται ως ιδέα στις «Κυρίες της αυλής», έρχεται επί σκηνής για να δώσει ένα τελείως διαφορετικό παρών στην θεατρική ζωή της πόλης.
Τι θα δει και τι θα ακούσει το κοινό στην παράσταση «Στην φτωχιά μας στην αυλή;
Η παράσταση μας έχει ως σκοπό να γυρίσει στο παρελθόν και χρησιμοποιώντας ως όχημα τις καθημερινές στιγμές κάποιων ανθρώπων να μάθει, να διδάξει αλλά κυρίως να διασκεδάσει τους θεατές, και όλα αυτά θα είναι εμπλουτισμένα με μουσική, χοροί και τραγούδια της δεκαετίας του 60 (κυρίως κινηματογραφικά) που τόσο αγαπήθηκαν. Η έναρξη της παράστασης θα γίνει με ζωντανή μουσική και τραγούδι από τον Κωνσταντίνο Μικρό. Επίσης μέσα από τους διαλόγους των χαρακτήρων θα ακουστούν αστείες ατάκες από διάφορες ταινίες της εποχής. Να επισημάνω ότι θα ακουστούν ατάκες και όχι ένα ολόκληρο κείμενο.
Ποια είναι η σημασία του ελληνικού κινηματογράφου για εσάς;
Είναι αδιαμφησβήτητο πια ότι ο ελληνικός κινηματογράφος έπαιξε σημαντικό ρόλο όχι μόνο στην τότε πολιτιστική ζωή της χώρας αλλά και γαλούχησε αρκετές γενιές Ελλήνων, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην παιδεία τους αλλά και εξακολουθεί να προσφέρει ακόμα και σήμερα, δεκαετίες μετά, πολιτισμό και γενικότερα στην ιστορική διαδρομή της χώρας μας. Στα μαθήματα που κάνουμε στην ομάδα μας συχνά ανατρέχω σε αυτούς τους ηθοποιούς για να διδάξω υποκριτική στους ηθοποιούς μου.
Γιατί εμπνευστήκατε ειδικά από τις «Κυρίες της αυλής»; Αποτελεί μία από τις αγαπημένες σας ταινίες;
Οι «Κυρίες της αυλής» είναι μια ταινία που μέχρι και σήμερα κάθομαι μπροστά στην τηλεόραση για να την απολαύσω. Και κάθε φορά βρίσκω ένα νέο στοιχείο που μου είχε ξεφύγει την προηγούμενη φορά. Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε τους μεγάλους μας ηθοποιούς Παπαγιαννόπουλο, Ηλιόπουλο, Γιουλάκη πραγματικά να κεντούν. Ο πιο σημαντικός όμως λόγος που εμπνεύστηκα το έργο μας είναι η κοινή ζωή που ζουν διαφορετικοί άνθρωποι μέσα σε μια αυλή. Έτσι θα δούμε θεατρικούς χαρακτήρες να ζουν «μαζί» και να προσπαθούν να προχωρήσουν την ζωή τους στηρίζοντας ο ένας τον άλλον. Το έργο είναι κωμωδία και όλα θα γίνονται με ένα αστείο τρόπο.
Γιατί επιλέξατε την περίοδο του 1972 και πως συνδέεται εκείνη η περίοδος με την εποχή που διανύουμε σήμερα;
Η επιλογή έγινε για διάφορους λόγους: πρώτον η δεκαετία του 60 τελείωσε και μαζί της τελείωσε και η άνθηση του ελληνικού κινηματογράφου. Το 70 άρχισε η πτώση του και η εμφάνιση άλλου είδους ταινιών. Έτσι θέλαμε να δείξουμε τι χάθηκε στο όνομα της δήθεν προόδου που ακολούθησε, δεύτερον, το 1972 ήταν μια πολιτικά ταραγμένη εποχή και κατά συνέπεια και κοινωνικά. Πολλοί ζούσαν δύσκολα. Υπάρχει λοιπόν μια αναφορά στα γεγονότα της εποχής, στην έλλειψη της ελευθερίας του λόγου, στην καταπίεση κ.α. Θα ακουστεί και ηχητικό ντοκουμέντο της εποχής. Η αναφορά μας θα είναι επιδερμική και αστεία, δεν κάνουμε πολιτικό θέατρο.
5) Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό της Θεσσαλονίκης μέσα από την συγκεκριμένη παράσταση;
Μέσα από την παράσταση μας θέλουμε να υπενθυμίσουμε στους παλαιότερους, στην γενιά μας, ταινίες που είδαμε στα τότε σινεμά. Να θυμηθούμε μουσική και τραγούδια με τα οποία διασκεδάζαμε, βγαίναμε ραντεβού, ερωτευόμαστε, να εκτιμήσουμε την Δημοκρατία ως πολίτευμα. Δεν αρκεί όμως μόνο η γενιά μας να θυμηθεί αλλά και να μάθουν οι νεότεροι, οι σημερινοί νέοι. Με δυσαρέσκεια διαπίστωσα μέσα από την ανάλυση του θεατρικού κειμένου ότι οι σημερινοί νέοι, δεν γνώριζαν το κίνημα των χίπις, τα Μάταλα και τον ρόλο που έπαιξαν στον πόλεμο του Βιετνάμ, δεν ήξεραν καν τον πόλεμο του Βιετνάμ. Επίσης χρησιμοποιώντας εκείνη την εποχή μιλάμε για την διαφορετικότητα που πάντα υπήρχε και δυστυχώς υπάρχει και στις μέρες μας. Η διαφορετικότητα του σωματότυπου, του περίεργου ντυσίματος και του σεξουαλικού προσανατολισμού θίγονται μέσα στο κείμενο, αλλά πάντα με χιουμοριστικό τρόπο. Το «Χειροκρότημα» με ψυχή και μυαλό στηρίζει την διαφορετικότητα γιατί όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει και η Κοκό Σανέλ «Για να είναι κανείς αναντικατάστατος, πρέπει να είναι διαφορετικός».
