Η νέα stand up comedy παράσταση της Ήρας που αγαπήθηκε από κοινό, κριτικούς αλλά κυρίως από την ίδια και αφού μετράει ήδη μια sold out σεζόν, συνεχίζει ακάθεκτη για 2η χρονιά και έρχεται για δύο βραδιές στο Θέατρο Αμαλία
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δρούγκα
Ποια είναι τα περιττά που ξεφορτώθηκες από τη παιδική-εφηβική ηλικία σου;
Ξεκινώντας από τα απλά, ξεφορτώθηκα την ακμή που ας συμφωνήσουμε σε αυτό το σημείο ότι είναι μία τελείως αχρείαστη κατάσταση ειδικά για μια περίεργη ηλικία όπως η εφηβεία.
Όσον αφορά στα άλλα (αυτά που περνάνε με ψυχοθεραπεία και όχι με κρέμα για σπυριά), έχω ξεφορτωθεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό τα περιττά άγχη και κυρίως την συνεχή ανάγκη αποδοχής από τους άλλους. Όταν ήμουν μικρή το είχα πολύ αυτό.
Ένα συνεχές άγχος να είμαι αποδεκτή και αγαπητή και να κάνω πράγματα όχι τόσο που θα γέμιζαν εμένα αλλά πράγματα που είκαζα ότι θα άρεσαν στου άλλους ανθρώπους. Και όταν δρα κάποιος έτσι ξέρουμε πώς καταλήγει. Στο τέλος δεν έχεις κάνει τίποτα για σένα, ίσως να μην ξέρεις και τι θα ήθελες πραγματικά εσύ και αυτά που έκανες για να αρέσουν στους άλλους, το πιο πιθανό είναι να μην τα εκτιμήσουν καν γιατί εξάλλου εξαρχής δεν στα ζήτησε και κανείς. Και ξέρεις, όταν ακολουθείς αυτό το μονοπάτι, ξεκλειδώνονται και άλλες πίστες ψυχολογικών όπως ο περφεξιονισμός ο οποίος κάνει την εμφάνιση του στην προσπάθεια σου να τα κάνεις όλα καλά ώστε να έχεις την πολυπόθητη και εν τέλει αχρείαστη αποδοχή.
Ε, αυτό πλέον δεν το έχω. Σίγουρα βοήθησε και η ψυχοθεραπεία αλλά νομίζω αυτό συμβαίνει και οργανικά όσο μεγαλώνεις. Θέλω να πω κάποια στιγμή κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι ψάχνεις την αποδοχή ανθρώπων και κοινωνικών σχημάτων που στην βάση σου δεν εκτιμάς καν, οπότε τσάμπα τρως το ζόρισμα.
Το stand up είναι ένα μοναδικό είδος τέχνης. Πως ένας κωμικός μπορεί να διαχειριστεί την αποτυχία ενός Αστείου;
Όταν ξεκινάει κάποιος η κάποια το stand up μπορώ να καταλάβω ότι η αποτυχία ενός αστείου μπορεί να διαβαστεί σαν προσωπική αποτυχία με αποτέλεσμα να κλαις εμβρυακά πίσω από το πλυντήριο. Και αυτό συμβαίνει επειδή στο stand up βγαίνεις ως ο εαυτός σου, με δικό σου κείμενο, δηλαδή είναι η απόλυτη έκθεση οπότε άνετα μπορείς να το πάρεις πολύ προσωπικά. Αλλά είναι υγειές, λογικό και συμβαίνει. Στην αρχή δηλαδή με επηρέαζε και εμένα αρκετά ένα τέτοιο γεγονός, πάντα με ψύχραιμες αντιδράσεις τύπου «ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΟΛΑ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ». Όταν όμως είσαι πλέον επαγγελματίας και έχεις μεγαλώσει κωμικά, η αποτυχία ενός αστείου είναι δουλειά. Εννοώ ότι πλέον δεν μπαίνει η ψυχολογία στην μέση και απλά το αντιμετωπίζεις τεχνικά και δομικά. Κάθεσαι την άλλη μέρα πάνω από το αστείο και το ξαναφτιάχνεις ώστε την επόμενη φορά να δουλέψει.
Ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών είναι στη κορυφή της επικαιρότητας. Μπορεί το stand up, σε ένα δεύτερο επίπεδο μέσω του γέλιου, να περάσει μηνύματα που να απλοποιούν κάποια κοινωνικά ζητήματα; Ή να «σπάσει» στεγανά και στερεότυπα;
Καλά, αρχικά ότι έχει γίνει επικαιρότητα το πώς θα ζήσουν άλλοι άνθρωποι την ζωή τους είναι κάτι που με ξεπερνάει. Είναι ταυτόχρονα φουλ εκνευριστικό και παράλληλα αστείο να έχει ανοίξει ΔΗΜΟΣΙΟΣ διάλογος και να συζητάνε όσοι δεν έχουν λόγο για το αν είμαστε οκ σαν κοινωνία να είναι κάποιοι άνθρωποι ζευγάρι και να κάνουν οικογένεια; Αλήθεια; Ρε, δεν μπορώ. Μου φαίνεται το ίδιο τρελό με το να έχει ανοίξει δημόσιος διάλογος και να διαφωνούν, να καταριούνται για το αν θα φας εσύ σήμερα μακαρόνια. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΦΟΡΑ. Δεν σε υποχρέωσε κανείς να φας μακαρόνια, αλλά και ούτε να κάνεις εσύ σαν στρεητ, ομόφυλο γάμο. Αλλά από την άλλη εσύ ποιος είσαι για να απαγορεύεις την ευτυχία δυο ανθρώπων; Ειδικά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών νομιμοποιήσαμε την εκφραση-πηγή-δυστυχίας «Τι θα πει ο κόσμος». Θλιβερό. Είναι ασύλληπτο να έχει άποψη πάνω στο θέμα κόσμος που δεν τον επηρεάζει το νομοσχέδιο, είναι ασύλληπτο να αντιτάσσονται στην δημιουργία οικογένειας άνθρωποι που κακοποιούν λεκτικά ή σωματικά τα παιδιά τους, γενικά είναι ασύλληπτο αυτό που συμβαίνει.
Συγγνώμη, άλλο με ρώτησες αλλά πραγματικά εξοργίζομαι με αυτό το κοινωνικό κατιναριό. Η απάντηση είναι ότι φυσικά και μπορεί. Θέλω να πω ως κωμικός όταν ανεβαίνεις στην σκηνή για παράσταση, ανεβάζεις μαζί σου και τις ιδέες σου, την ηθική σου όλο το πακέτο ρε παιδάκι μου. Οπότε άνετα μπορείς μέσω του χιούμορ και του αστείου να περάσεις και μερικά πράγματα που θεωρείς σημαντικά. Για να γίνω πιο συγκριμένη, μπορείς να τα πεις. Τώρα ο καθένας αν θα τα ενστερνιστεί ή όχι είναι δικό του θέμα.
Ο μινιμαλισμός, έχει σχέση με τη ζωή. Έχει σχέση με την οπτική που αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματα μας ακόμη και τα συναισθήματα μας. Υπάρχει μίνιμαλ ανέκδοτο ή συναίσθημα;
Αρχικά να πω ότι ο μινιμαλισμός σαν καλλιτεχνικό ρεύμα μου αρέσει πολύ. Ποτέ δεν ήμουν του φορτωμένου αισθητικά. Εκτός από τα πουκάμισα. Τα πουκάμισα θέλω να έχουν πάνω την Άρτα, τα Γιάννενα και όλα τα περίχωρα. Αλλά πίσω στην ερώτηση γιατί είδες, έχω και διάσπαση όποτε το να ξεφύγω είναι πανεύκολο. Τι λέγαμε; Μπράβο για τα συναισθήματα. Δεν ξέρω πόσο μίνιμαλ μπορεί να είναι κάποιο συναίσθημα. Είμαι άνθρωπος που άμα νιώθω, νιώθω πολύ. Από έρωτα μέχρι πείνα τα βιώνω όλα έντονα. Μίνιμαλ όμως μπορεί να είναι η διαχείριση του συναισθήματος. Μπορείς δηλαδή εκείνη την ώρα που γίνεται μέσα στο μυαλό σου το χάος το ίδιο και το revival του studio 54, να πάρεις μια ανάσα, μια απόσταση να σταματήσεις τις ντισκομπάλες που σε θαμπώνουν και δεν μπορείς να δεις καθαρά και να πεις «οκ… είναι πραγματικά τόσο σημαντικό αυτό για να νιώθω έτσι;» Και προσωπικά, όταν μου κάνω αυτή την ερώτηση, κατά 80% δεν είναι. Οπότε τσουπ! Ένα λιγότερο για διαχείριση. Και κάπως έτσι μπορείς να αυξήσεις τον ελεύθερο χώρο το μυαλού σου.
Παραστάσεις:
Σάββατο 17 Φεβρουαρίου στις 21.00
Κυριακή 18 Φεβρουαρίου στις 20.00
Τιμές Εισιτηρίων:
13 ευρώ Γενική Είσοδος
10 ευρώ Μειωμένο (Άνεργων – Φοιτητών – Αμέα)
Προπώληση: Ταμείο Θεάτρου Αμαλία & more.com
Θέατρο Αμαλία, Αμαλίας 71
Πληροφορίες – Κρατήσεις: 2310 842 509
