Συνέντευξη στη Φιλίππα Βλαστού
Πριν από περίπου 20 χρόνια δημιουργήθηκε το συγκρότημα Κίτρινα Ποδήλατα, από τα αδέλφια Γιώργο και Αλέξανδρο Παντελιά. Έκτοτε είναι από τα λίγα ελληνικά γκρουπ που παραμένουν σταθερά στον χώρο της μουσικής. Με αφορμή το live τους στη Θεσσαλονίκης η Kariftsa μίλησε μαζί τους και εξομολογούνται μεταξύ άλλων πόσο δύσκολο είναι να είσαι μουσικός στην Ελλάδα του σήμερα, αλλά και πόσο στενάχωρο είναι που πλέον στην πόλη έχουν μειωθεί τα στέκια που παλαιότερα έσφυζαν από εναλλακτική έκφραση, συγκροτήματα και ζωντανή μουσική.
Επιστρέφετε στον φυσικό σας χώρο. Στη σκηνή με κοινό. Αυτά τα on/off που επιβάλλονται στους χώρους διασκέδασης επηρεάζουν τους καλλιτέχνες;
Τον προηγούμενο Νοέμβριο, όταν μετά από την μεγάλη αναγκαστική αποχή, ανεβήκαμε ξανά στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, εκεί συνειδητοποιήσαμε πόσο πολύ μας επηρέασε όλη αυτή η περίοδος του on/off. Νιώθαμε σαν πρώτο-εμφανιζόμενοι που για να ανταπεξέλθουν, θα έπρεπε να βασιστούν κατά πολύ στην μεγάλη εμπειρία τους! Σουρεάλ κατάσταση δηλαδή. Και βέβαια… επάνω που «ζεσταθήκαμε» και κάναμε και τις πρώτες εξορμήσεις σε αγαπημένους τόπους εκτός Αθήνας, υποστήκαμε εκ νέου την απαγόρευση. Το ψάρι έξω απ το νερό, πόσο άνετο και ανεπηρέαστο μπορεί να μείνει; Διοχετεύσαμε την ενέργεια μας λοιπόν ξανά σε δημιουργική δραστηριότητα κυρίως σε επίπεδο studio αλλά και προετοιμασίας εν όψει νέου «switch on». Πραγματικά περιμένουμε μετρώντας και τις ώρες ακόμη να ανέβουμε ξανά στη σκηνή και μάλιστα στον ιδανικότερο τόπο για restart! Πότε δε κρύψαμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι το καλύτερο μας…
Έρχεστε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη με την μουσική παράσταση «Να σε δω να γελάς…». Μέσω του τίτλου στέλνετε το δικό σας μήνυμα;
Πάντοτε στέλναμε μηνύματα εσωτερικής ανάτασης και ανοιχτής – δημιουργικής σκέψης. Στα δύσκολα και πρωτόγνωρα χρόνια που ήρθαν για όλους μας, το ένα μετά το άλλο, από την οικονομική κρίση μέχρι την πανδημία, εμείς υποστηρίζαμε πάντα με σθένος πως… ροκ στην σύγχρονη εξωπραγματική εποχή μας, είναι να καταφέρουμε να «κρατήσουμε» το μέσα μας, να μη χάσουμε την ελπίδα μας, να μην αναστείλουμε τα όνειρά μας, να μη χάσουμε το χαμόγελο και την εσωτερική μας δύναμη. Αυτό το συναίσθημα θα μοιραστούμε όλοι μαζί στη συναυλία της 12ης Φεβρουαρίου στο Block33, σαν μια παρέα που ενώθηκε ξανά με κοινή φιλοσοφία και ενέργεια. Εγγυόμαστε πως θα φύγουμε όλοι μας λίγο δυνατότεροι από πριν.
Έχετε γράψει μια πορεία 21 χρόνων. Πείτε μας κάτι που έχετε δει να αλλάζει προς το καλύτερο και κάτι προς το χειρότερο.
Σε επίπεδο ηθικής και αξιών, δυστυχώς τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα και αυτό φαίνεται πως αποτελεί αναπόφευκτο αντίκτυπο μιας μακράς περιόδου γενικότερης κρίσης, όχι μόνο οικονομικής αλλά και ηθικής. Μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε στη καθημερινότητά μας ολοένα και περισσότερα άσχημα που συμβαίνουν και που δυσκολευόμαστε να τα «παρακολουθήσουμε» όσον αφορά τη σκληρότητα και την κυνικότητα τους. Λες κι έχουν χαθεί τα ζεστά αγνά ανθρώπινα συναισθήματα. Ακόμη και στον πολιτισμό ως προέκταση της κοινωνικής κατάστασης, υπάρχει ύφεση και αποπροσανατολισμός. Όμως, ως φύσει αισιόδοξοι τύποι, πιστεύουμε πως παράλληλα δημιουργούνται και συνθήκες επαναπροσδιορισμού και ευκαιριών, με μια άκρως απαραίτητη προϋπόθεση όμως: Πως θα πρέπει να δράσουμε όλοι μας με ευθύνη και σεβασμό! Σεβασμό γενικότερα προς το κοινωνικό σύνολο και την ηθική ισορροπία, αλλά και ειδικότερα προς τους νέους που θα παραλάβουν τη δύσκολη «σκυτάλη» που τους παραδίδουμε.
Σε «ωκεανούς», υπάρχουν δύο επιλογές. Να επιβιώσεις με δύναμη και πίστη παλεύοντας με όσες δυνάμεις έχεις, ή να αφεθείς άπραγος στη μοίρα που σε έριξε εκεί. Ας προτιμήσουμε την πρώτη επιλογή όλοι μας, με θάρρος, με αλήθεια, με αίσθημα ευθύνης επιτέλους και όχι μικρό-βολέματος. Από πολιτικούς ει δυνατόν… μέχρι δασκάλους Δημοτικού.
Είναι δύσκολο να είσαι μουσικός στην εποχή μας;
Το μέσα σου, η ανάγκη να ζήσεις με τη μουσική σου και κυρίως ο λόγος για τον οποίον κάνεις μουσική, είναι τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να ανάγουν την όποια προσπάθεια είτε σε μια εύκολη και ευχάριστη διαδικασία, είτε σε μια δύσκολη και αβάσταχτη ανηφόρα.
Αυτό ισχύει για όλες τις δραστηριότητες. Η αγάπη και η αγνή διάθεση να υπηρετήσεις πρωτίστως, κάτι που σε κάνει να νιώθεις ευλογημένος και πλήρης, μπορούν να υπερνικήσουν όλα τα δύσκολα. Το επόμενο βήμα το νιώθεις πάντα ως το πιο ωραίο και αγαπημένο σου, ανεξάρτητα από τις οποίες δυσκολίες. Γενικώς είναι δύσκολο να είσαι μουσικός στην εποχή μας… ναι. Μερικές φορές μάλιστα φτάνει στα όρια του ακατόρθωτου, ειδικά στη χώρα αυτή. Αλλά υπερισχύει το ότι είναι υπέροχο, το ότι αποτελεί την έκφραση και το οξυγόνο μας και τελικά θα ξοδεύαμε άλλη μια ζωή για να υπηρετήσουμε τη μουσική σε όποια εποχή… δύσκολη ή και ακόμη δυσκολότερη.
Τι αγαπάτε περισσότερο στη Θεσσαλονίκη; Θα ήθελα να μας πείτε μια δυνατή σας ανάμνηση από την πόλη.
Το 2010 εμφανιζόμασταν επί δυόμιση μήνες κάθε Παρασκευή και Σάββατο στη Θεσσαλονίκη παρέα με τον παντοτινά πολύ-αγαπημένο μας Λάρυ και τον καλό μας φίλο Γιάννη Κότσιρα. Θυμόμαστε ότι δεν κατεβήκαμε καθόλου στην Αθήνα όλη αυτήν την περίοδο, θυμόμαστε πως οργώσαμε με τα πόδια κι ανακαλύψαμε όλη την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη, πως κάναμε πάρα πολλούς και καλούς φίλους, πως αφεθήκαμε με χαρά και ανακούφιση στους χαλαρούς ρυθμούς της πόλης! Θυμόμαστε μέχρι και σήμερα αυτά τα χρόνια ως τα καλύτερά μας και από συγκυρίες καθαρά δεν αποκτήσαμε τότε κάποιο σπίτι εκεί ώστε να μπορούμε να δραπετεύουμε με την παραμικρή αφορμή.
Το μόνο πράγμα που δεν μας θυμίζει εκείνη την υπέροχη πόλη πια, είναι το στενάχωρο γεγονός πως πολλά από τα στέκια που έσφυζαν από εναλλακτική έκφραση, από πολιτισμό, από συγκροτήματα, τραγουδοποιούς και ζωντανή μουσική, είναι πλέον ελάχιστα έως ανύπαρκτα και αυτό είναι στενάχωρο για την πόλη που επέτρεψε σε τεράστια συγκροτήματα και πολύτιμους τραγουδοποιούς να βρουν το βήμα τους και να εμπνεύσουν γενιές.
*Κίτρινα Ποδήλατα live στο Block33 στις 12 Φεβρουαρίου
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ Karfitsa
