Η ανθρώπινη επαφή, χάθηκε, θα χαθεί ή πάντα «έπαιζε» στα πράγματα; Είναι το δεδομένο της ανθρώπινης φύσης; Είναι η κινητήριος δύναμη για ζει κάποιος ή είναι το φως που καρτερικά και νοσταλγικά αναζητά κάθε άνθρωπος;
Είναι φανερό, ή κρυμμένο πίσω από δάχτυλο μας, το δίπολο των ανθρώπινων σχέσεων σήμερα. Η ισορροπία, φορτωμένη με πολλά ερωτηματικά, μεταξύ του προσωπικού και του απρόσωπου. Ενός αέναου παιχνιδιού εναλλαγής ρόλων, μια ατελείωτη εναλλαγή θέσεων και πρωτίστως ένα φανερό παιχνίδι εξουσίας.
Κάπου ενδιάμεσα από τις ισορροπίες αυτές , εδράζονται το συνειδητό της ανθρώπινης φύσης και το κυρίαρχο, πλην ατίθασο, ασυνείδητο. H μνήμη και η λήθη κάνουν και αυτές την εμφάνιση τους. Η Μαρία Ζορμπά πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Λάσπη» και γίνεται μέρος την συνεχόμενης εναλλαγής ρόλων επί σκηνής και όχι μόνο.
Συνέντευξη στον Μιχάλη Δρούγκα
Κάνοντας ένα παραλληλισμό με το σήμερα, τα social media μας προσβάλλουν; Η τελικά Εμείς δε σεβόμαστε την προσωπική μας ιδιωτικότητα;
Τα social media μας ωθούν σε έναν δικό τους τρόπο, έτσι λειτουργούν. Κι εγώ που δεν τα χρησιμοποιώ πολύ, βλέπω ότι σιγά σιγά αποδεχτήκαμε κάτι σαν καθεστώς και γλιστρήσαμε σε μια σχέση, όπου είμαστε τελικά υποτελείς. Όλα αυτά με δόλωμα ”να αρέσεις”. Γιατί στην κολακεία και το χειροκρότημα δύσκολα αντιστεκόμαστε. Χρειάζεται μια διάκριση η χρήση τους, γιατί ναι,σε κάποια τυφλή στροφή, μπορεί να τρακάρεις και με τις προσβολές.
Εκτυλίσσεται επί σκηνής, ένα παιχνίδι ασυνείδητου και συνειδητού. Που εδράζεται, τελικά, η κινητήριος δύναμη των ανθρωπίνων πράξεων; Όσο γνωρίζομαι η όσων πιστεύουμε ότι ξέρουμε;
Νομίζω η επιβίωση ήταν πάντα η κινητήριος δύναμη. Που όταν ένας άνθρωπος μια ομάδα ανθρώπων κάπως την εξασφαλίσει (αν και είναι κάτι που απέναντι στη φύση δεν εξασφαλίζεται ποτέ),μετά αναζητά τρόπους για να την εδραιώσει Κι έτσι μεταφέρετε στα επόμενα..που είναι η ανάγκη για εξουσία, και επιβολή άνθρωπος επιβλήθηκα στον συνάνθρωπο, κατάφερε να δάμασε τα άγρια ζώα, τα κύματα, βγήκε και στο διάστημα. Όμως το ασυνείδητο?….Βλέπω συχνά ανθρώπους που δουλεύουν ας πούμε για την πρόοδο στη ζωή τους, όμως κάτι μέσα τους δουλεύει στην αντίθετη κατεύθυνση. Και πολλές φορές νικάει. Στην παράσταση μας,η ανάγκη για επιβίωση και εξουσία, συγκρούεται με την ανάγκη για αγάπη και ανθρώπινη επαφή. Και οι ήρωες παλεύουν με έναν εχθρό, τελικά αόρατο.
Τι κάνει το έργο επίκαιρο; Το παιχνίδι με την εξουσία; Η ελλιπής μνήμης, σε κοινωνικό επίπεδο, ή ένα κράμα αυτών και άλλων στοιχείων;
Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή και για κοινότητα, είναι κάτι πάντα επίκαιρο. Όμως πόσο ικανοί είμαστε να βοηθήσουμε κάποιονμε έναν άδολα τρόπο; Ή να κάνουμε σχέσεις μεταξύ μας, χωρίς να θέλουμε να εξουσιάσουμε η να χρησιμοποιήσουμε τον άλλον; Πόσο εύκολα ξεχνάμε την κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, την φθαρτή φύση μας, και παλεύουμε για πράγματα που ποτέ δεν ήταν, και ποτέ δεν θα γίνουν δικά μας.
Ποσό εύκολο ή δύσκολο είναι να μεταφερθεί επί της θεατρικής σκηνής ένα θρίλερ; Χωρίς τη βοήθεια τεχνολογικών μέσων; Μιλήστε μας για το πως το ήταν η εμπειρία σας όταν ήρθατε σε επαφή πρώτη φορά με το κείμενο
Όταν το ”θρίλερ” είναι περισσότερο ψυχολογικό, οι σχέσεις των ηρώων, και των ηθοποιών επί σκηνής, είναι αυτές που παράγουν τα συναισθήματα. Υπάρχει πάντα η βοήθεια των φωτισμών ή της μουσικής, όμως πιο σημαντικό είναι πως φορτίζεται μια σχέση,μια παρουσία ή μια σιωπή. Πόσο βαραίνουν τα αόρατα δίπλα στα ορατά.Διαβάζοντας για πρώτη φορά το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη ένιωσα ότι είναι πολύ εύπλαστο, κάπως σαν τη λάσπη…Σαν το κείμενο να επιβεβαίωνε τον τίτλο του. Ένα υλικό δηλαδή, που ο συγγραφέας σου επιτρέπει, να δοκιμάσεις και να παίξεις μαζί του, για να αναδυθεί μια τελική μορφή. Κι έτσι δουλέψαμε όλοι οι συντελεστές με τον σκηνοθέτη Εύθυμη Χρήστου. Αναζητώντας ένα κέντρο, που πάνω εκεί θα χτίζαμε το δικό μας οικοδόμημα, για να αφηγηθούμε την ιστορία.
Συντελεστές:
Κείμενο: Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης
Σκηνοθεσία-Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Ευθύμης Χρήστου
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Die Arkitekt
Γραφιστικά: Forbidden Designs- Δημήτρης Γκέλμπουρας
Φωτογραφίες: Υπατία Κορνάρου
Διεύθυνση παραγωγής: Σταμάτης Λεόντιος
Παραγωγή: D’art – The Art Society AMKE/ ΟΜΙΚΡΟΝ ΤΡΙΑ ΟΕ
Παίζουν: Μαρία Ζορμπά, Χρήστος Καπενής, Μιράντα Ζησιμοπούλου, Ελένη Ζουρελίδου
Στο τραγούδι της παράστασης ακούγεται η φωνή της Αλίκης Αλεξανδράκη
Προπώληση εισιτηρίων : Θέατρο Αμαλία & ΜΟRE.COM
Πληροφορίες – κρατήσεις: 2310 842 509
Παρασκευή 26 Ιανουαρίου & Σάββατο 27 Ιανουαρίου, ώρα 21.00 & Κυριακή 28 Ιανουαρίου ώρα 20.00
Τιμές εισιτηρίων : 17 ευρώ γενική είσοδος & 15 ευρώ
