Επικίνδυνα «παιχνίδια» με Σόιμπλε και ακραίους
του Νίκου Καραµανλή
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη χώρα λίγες ημέρες πριν να αποχαιρετήσουμε το δύσκολο 2016 είναι να ανοίξει ένας νέος κύκλος αβεβαιότητας για την οικονομία. Ύστερα από 7 χρόνια απίστευτων θυσιών, που γονάτισαν την κοινωνία μας, κυβέρνηση και δανειστές δείχνουν ξανά πρόθυμοι για ένα «power game», με απρόβλεπτες εξελίξεις και σίγουρο χαμένο την Ελλάδα. Από τη μία, έχουμε μια κυβέρνηση που εμμένει στον λαϊκισμό και στις κινήσεις «εσωτερικής κατανάλωσης», προς τέρψιν του κομματικού της ακροατηρίου. Από την άλλη, έχουμε τις ακραίες φωνές στους κόλπους των δανειστών, που ψάχνουν την παραμικρή ευκαιρία, ώστε να μας στριμώξουν στα σχοινιά και να μας δώσουν το τελειωτικό χτύπημα. Και, δυστυχώς, οι πολιτικοί ηγέτες μας δίνουν ουκ ολίγες αφορμές…
Την προηγούμενη εβδομάδα, σε αυτήν εδώ τη γωνιά, είχαμε γράψει για το πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν οι απόμαχοι της ζωής το βοήθημα που αποφάσισε να τους δώσει ο πρωθυπουργός. Είχαμε, όμως, επισημάνει και τους κινδύνους τους οποίους κρύβει αυτή η απόφαση, με τη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση σε εξέλιξη και τους «θεσμούς» ανενημέρωτους για τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να πάρει ένα μεγάλο ρίσκο, δίνοντας «πάτημα» στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε –ο οποίος, κακά τα ψέματα, κινεί τα νήματα στο Eurogroup– όχι απλώς να καταφερθεί εναντίον της Ελλάδας, αλλά να ζητήσει ακόμη πιο σκληρή λιτότητα, ακόμη και κόψιμο του σχοινιού! Γι’ αυτό και είναι λάθος να πιστεύουν στο Μέγαρο Μαξίμου ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει εγκαταλείψει το… σχέδιό του για μια μικρότερη Ευρωζώνη, χωρίς αδύναμους κρίκους. Και, για να μην έχουμε αυταπάτες, η χώρα μας είναι ο πιο αδύναμος από αυτούς!
Σε κάθε περίπτωση, όσο κι αν τα κυβερνητικά στελέχη το διαψεύδουν, η ατμόσφαιρα «μυρίζει» εκλογές. Κάποιοι, μάλιστα, έχουν αρχίσει να… ποντάρουν και σε ημερομηνίες. Το Μέγαρο Μαξίμου δείχνει να ποντάρει στο ότι ελάχιστοι παράγοντες –κυρίως στην Ευρώπη, καθώς το ΔΝΤ έχει χαράξει διαχωριστικές γραμμές– θα επιθυμούσαν μια αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης. Σε αυτήν τη λογική βασίστηκε και η πολιτική επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να αψηφήσει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και να μοιράσει μέρος του υπερβάλλοντος πρωτογενούς πλεονάσματος, πριν αυτό να «κλειδώσει» από ΕΛΣΤΑΤ – Eurostat και χωρίς να έχουν ανάψει πράσινο φως οι δανειστές, προκαλώντας κλίμα σύγκρουσης ή ακόμη και ρήξης.
Το ερώτημα, ωστόσο, που εύλογα γεννάται είναι κατά πόσον αυτό αποτελεί εχέγγυο νίκης σε ένα νέο «power game», όπως αυτό του α’ τριμήνου του 2015, με τη Γερμανία να βρίσκεται σε τροχιά εκλογών και τις ακραίες φωνές να απαιτούν μετάλλαξη της Ευρωζώνης. Μόλις ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε… έβηξε, ο εκπρόσωπος του προέδρου του Eurogroup ανακοίνωσε ότι το βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους «εμφανίζεται να είναι εκτός του πλαισίου των συμφωνηθέντων» και ο ESM εξήγγειλε το «πάγωμα» των μέτρων ελαφρύνσεως του ελληνικού χρέους, μέχρι νεωτέρας. Και αυτά δεν είναι καλά σημάδια. Εκτός εάν ο πρωθυπουργός σχεδιάζει να «αξιοποιήσει» την κρίση και να στήσει κάλπες…